Processorarchitectuur: verschil tussen versies

De '''processorarchitectuur''' is bepalend hoe een [[processor]]-kern met zijn [[werkgeheugen]] en [[periferie]]-blokken kan omgaan. Er bestaan drie basis architecturen, en of het nu een [[Digitale Signaal Processor]] ([[DSP]]), een [[Microcontroller]] ([[MCU]]) of [[Microprocessor]] ([[MPU]]) is welke toegepast wordt, allen zijn ze volgens een van deze drie architecturen ontworpen.

Vanwege het feit dat beide de [[Harvard architectuur]] en de [[Von Neumann architectuur]] bepaalde karakteristieke voordelen hebben, is de [[Gemodificeerde Harvard architectuur]] ontworpen. Deze architectuur is een combinatie van beiden. In de basis is het model gelijk aan een [[Harvard architectuur]], maar zeer beperkte geheugengebieden zijn in beide het [[instructiegeheugen]] en het [[datageheugen]] blokken gedefinieerd, en binnen in de processor worden deze speciale geheugenblokken in elkaar gespiegeld. Dus het schrijven in het speciale datageheugenblok[[datageheugen]]blok heeft als gevolg dat die data niet alleen op die plaats in het datageheugen terug te vinden is, maar ook direct terug te vinden is in het [[instructiegeheugen]], alwaar het dan weer als instructie kan worden uitgevoerd.

De meeste [[microcontrollersmicrocontroller]]s zijn ontworpen volgens de [[Von Neumann architectuur]]. Dit maakt het [[programmeren]] van dergelijke [[microcontrollersmicrocontroller]]s optimaal flexibel. Ook [[microprocessoren]] zijn nagenoeg altijd van het [[Von Neumann architectuur]] type. [[DSP]]'s daarentegen worden nagenoeg altijd volgens de [[Gemodificeerde Harvard architectuur]] ontworpen, met een enkele uitzondering die strikt volgens de originele [[Harvard architectuur]] is opgezet. Er bestaan inmiddels ook hybride processoren, waarin [[DSP]] en [[microcontroller]] functionaliteit is samengevoegd. Deze hybrides volgen toch nog altijd het meest het [[Gemodificeerde Harvard architectuur]] model.