Egmontpact: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
aanvullingen |
19 okt > 11 okt |
||
Regel 9:
Het akkoord werd niet in de praktijk omgezet, doordat er onmiddellijk protest rees aan Vlaamse kant. Vooral de tegemoetkoming inzake Brussel, waar onder andere de gelijkheid tussen Franstaligen en Vlamingen werd opgegeven, waren onaanvaardbaar voor veel Vlaamsgezinden, die zich verenigden in het [[Anti-Egmontkomitee]].
Tegelijk leidde de voorbereiding van de wetteksten die het Egmontpact in de praktijk moesten omzetten tot grote spanningen tussen de regering en vooral haar premier Leo Tindemans ([[CVP]]) enerzijds en de partijvoorzitters van de regeringspartijen anderzijds. Aanleiding vormde de noodzaak om de wetsontwerpen voor te leggen aan de [[Raad van State]] om advies. Toen dit veel tijd dreigde in beslag te nemen, ontstond een probleem, omdat de stemming van het akkoord gekoppeld was aan de zgn. Anticrisiswet die de gevolgen van de economische terugval moest bestrijden en die al in juli 1978 gestemd was. Daarom werd de Raad van State gevraagd een spoedadvies uit te brengen. Dit advies was op een aantal punten zeer kritisch en binnen de CVP werd het verzet tegen het pact groter en wensten meer en meer parlementsleden nieuwe onderhandelingen. Dit werd echter door alle Franstalige partijen geweigerd. De CVP was tenslotte over de kwestie verdeeld. Op
De Egmontcrisis leidde ook tot een diepe verdeeldheid in enkele politieke partijen. Bij de [[Volksunie]] scheurde de radicale vleugel zich af en stichtte het [[Vlaams Blok]]. Ook in de laatste unitaire partij in België, de socialistische BSP-PSB, raakten Vlamingen en Franstaligen het oneens over de crisis rond het pact en werd in 1978 de Franstalige [[PS]] enerzijds en de Vlaamse [[SP.A|SP]] anderzijds opgericht.
| |||