Nietigheid: verschil tussen versies

'''Nietigheid''' en [[vernietigbaarheid]] zijn verwante noties in het [[recht]]. Bij nietigheid gaat het erom dat een [[rechtshandeling]] het beoogde rechtsgevolg niet heeft, en anders dan bij vernietigbaarheid, dit rechtsgevolg geacht wordt nooit bestaan te hebben. Nietigheid treedt in 'van rechtswege', dat wil zeggen automatisch. Partijen hoeven er voor de rechter geen beroep op te doen, de rechter kan en zal de nietigheid ambtshalve (uit eigen beweging) constateren.

 

Het is voor nietigheid niet van belang of partijen wel of niet een wilsoverstemming hebben. Een rechtshandeling kan onder meer nietig zijn als deze in strijd is met de goede zeden of de openbare orde (artikel 40 van Boek 3 van het [[Burgerlijk Wetboek (Nederland)|Nederlands Burgerlijk Wetboek]]) (art. 3:40 B.W.). Ook het niet voldoen aan een voorgeschreven vormvereiste voor de rechtshandeling (er is bijv. voorgeschreven dat een rechtshandeling schriftelijk moet geschieden en men heeft het mondeling gedaan) is een nietigheidsgrond. In de wet staan ook diverse bedingen genoemd die, op straffe van nietigheid, niet in een contract mogen worden gemaakt, nl. ter bescherming van de zwakkere partij (huurrecht, arbeidsrecht, consumenten).

De nietigheid kan partieel zijn (art. 3:41 B.W.). Conversie (het omzetten van een nietige rechtshandeling in een geldige) is in bepaalde gevallen mogelijk (art. 3:42 B.W.).

 

[[Categorie:Burgerlijk recht]]