Noodhulp: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 4:
==Rampen==
[[Bestand:Trends in natural disasters.jpg|thumb]]
De laatste jaren is het aantal gerapporteerde rampen sterk toegenomen. Tussen 1994 en 1998 werden jaarlijks gemiddeld 428 rampen genoteerd, tussen 2003 en 2007 waren dat er 727 per jaar.<ref>Develtere, P. (2009), De vrije markt van de ontwikkelingssamenwerking, Davidsfonds Uitgeverij Leuven, 2009</ref> De laatste tien jaar verloren gemiddeld meer dan 10.000 mensen het leven bij een ramp. Het aantal andere slachtoffers steeg, zoals mensen die hun woning verloren, honger leden of geen toegang hadden tot drinkwater. Het Internationale Rode Kruis schatte hun aantal tussen 1998 en 2007 op 280 miljoen per jaar. Droogte en hongersnood zijn de meest dodelijke rampen.
Regel 16 ⟶ 17:
== Organisatie ==
[[Bestand:Humanitarian Aid in Congo november 2008.jpeg|thumb]]▼
===Verenigde Naties===
Regel 47:
== Uitvoering ==
▲[[Bestand:Humanitarian Aid in Congo november 2008.jpeg|thumb]]
Terwijl het VN-kantoor OCHA verantwoordelijk is voor de coördinatie van noodhulp, ligt de uitvoering in handen van duizenden lokale en internationale organisaties. Twee organisaties die zich uitsluitend bezig houden met het verlenen van noodhulp zijn het Rode Kruis en Artsen zonder Grenzen. Ook een aantal VN-organisaties speelt een belangrijke rol in het verlenen van humanitaire hulp, zoals het Wereldvoedselprogramma, het kinderfonds Unicef en UNHCR, het instituut van de Hoge Commissaris voor de Vluchtelingen. Het Bureau Humanitaire Hulp van de Europese Commissie (ECHO) is verantwoordelijk voor alle humanitaire hulpactiviteiten van de Europese Commissie. Voor veel ontwikkelingsorganisaties, zoals Oxfam Novib of Cordaid, is noodhulp een onderdeel van de activiteiten.
Regel 82:
Een tweede belangrijk kritiekpunt richt zich op de politieke implicaties van noodhulp. Buitenlandse hulp kan door heersende machthebbers en leiders worden misbruikt voor hun eigen gewin. Zij kunnen noodhulp opeisen voor zichzelf, of groepen mensen toegang tot hulp ontzeggen.
Dit gebeurde bijvoorbeeld na de hongersnood in Ethiopië in 1984.<ref>Beschreven in David Rieff, A bed for the night. Humanitarianism in Crisis, New York, 2002</ref> Popzanger Bob Geldof organiseerde het megaconcert Live Aid, en haalde daarmee tussen de 50 en 70 miljoen pond op voor de hongerenden in Ethiopië. De hulpactie liep echter uit in een catastrofe. Dictator Haile Mariam Mengistu wendt het geld aan om de oorlog tegen Eritrea, Somalië en de binnenlandse guerrilla voort te zetten. Wanneer hulporganisatie Oxfam International voedsel uitdeelt in de gebieden die door de rebellen zijn bezet, beveelt Mengistu om 600.000 landgenoten te deporteren. Verstoken van water en voedsel vertrekken verzwakte families voor dagenlange ritten naar het Zuiden. Naar schatting verliezen 100.000 Ethiopiërs door deze deportaties het leven.
Dit voorbeeld toont aan dat hulp uit louter neutrale, zuiver humanitaire standpunten averechtse effecten kan hebben. Wanneer een noodsituatie door de overheid zelf is veroorzaakt, of doelbewust niet is verhinderd, dan kan de buitenlandse interventie door het regime worden misbruikt. Datzelfde geldt wanneer zich een natuurramp voordoet in een land met een conflictsituatie.
| |||