Van der Graaf Generator: verschil tussen versies

'''Van der Graaf Generator''' is een [[Verenigd Koninkrijk|Britse]] band, opgericht in 1967 door [[Judge Smith|Chris Judge Smith]] en [[Peter Hammill]]. De naam is ontleend aan de [[Van de Graaffgenerator]] (let op de verschillen in spelling!), en werd geopperd door Smith. De band bracht de single ''"People youYou wereWere goingGoing to''To" uit, die wegens contractuele problemen slechts een week verkrijgbaar was. Smith verliet de groep en begon een solocarrière. Vanaf het begin vormde zanger [[Peter Hammill]] de spil van de band. Zijn karakteristieke stem is bepalend voor het geluid van de groep. Bovendien schreef hij de meeste nummers.

Het eerste album, ''The Aerosol Grey Machine'', uit 1969 leunde nog sterk op het [[psychedelisch]]e geluid van die tijd. De band kreeg een contract bij het nieuwe Charisma-label, waaraan later onder meer ook [[Genesis (band)|Genesis]] was verbonden. Vanaf het tweede album, ''The Least We Can Do Is Wave To Each Other'', had de band een meer duister geluid. De muziek was geen lichte kost en Hammills teksten waren voor het grote publiek te intellectueel, maar de band wist een trouwe cult-aanhang aan zich te binden. Karakteristiek waren op de allereersteeerste plaats de unieke stem van Hammill, maar niet veel minder het geluid van de dubbele saxofoon door David Jackson. Daarnaast ontbraken elektrische gitaar en ook de basgitaar sinds het vertrek van bassist [[Nic Potter]] in 1970, waarna het orgel van orgelbouwer en toetsenist Hugh Banton de bassen verzorgde.

In 1971, na het verschijnen van het vierde album ''[[Pawn Hearts]]'', ging Van der Graaf Generator uit elkaar. Peter Hammill vervolgde zijn solocarrière, overigens daarbij in de studio vaak bijgestaan door de andere ex-leden van Van der Graaf Generator. In 1974 verscheen het album ''The Long Hello'', een samenwerking tussen onder andere Banton, Evans, Jackson en bassist Nic Potter, een oudgediende van het tweede en derde Van der Graaf Generator album. Er verschenen later nog 3 andere Long Hello platen, alle zonder Hammill.

In 1975 kwamen Hammill, Banton, Evans en Jackson weer bij elkaar, en zij namen in relatief korte tijd drie albums op (plus een solo-album van Peter Hammill). In de tussenliggende vier jaren was Hammill volwassener geworden, en dat uitte zich in zijn teksten die nu existentiëler waren dan tijdens de eerste jaren. Het derde album ''World Record'' doet in vergelijking met zijn twee voorgangers volgens sommigen wat ongeïnspireerd en in ieder geval anders aan, mede door invloeden uit onder meer dance, heavy rock en zelfs reggae op het lange "Meurglys III", wat weer door velen als hoogtepunt wordt gezien.

Na toevoeging van cellist [[Charles Dickie]] en een kortstondige terugkeer van Jackson viel in 1978 "definitief" het doek. Tenslotte verscheen nog het erg rauw klinkende dubbel-live-album ''Vital'', onder de naam Van der Graaf en in de laatste nogal a-typische line-up.

Peter Hammill zette zijn solocarrière voort, wederom vaak met de hulp van zijn oud-collega's, en bouwde een omvangrijk oeuvre op. In 1982 verscheen nog het album ''Time Vaults'', aanvankelijk alleen op cassette, dat demo-opnamen bevat uit de periode 1972-1975. In 1994 verscheen ''Maida Vale'', een cd met BBC-opnamen uit 1971 tot 1976, waaruit blijkt hoeveel talent en emotie en kracht de band kenmerkten in een live-situatie ("''Vital"'' had dat niet kunnen laten zien vanwege zowel de laatste line-up alsook technische opname-problemen).

Nadat er in 1996 en 2003 reeds korte (voor 1 song) onaangekondigde gezamenlijke optredens waren, volgde in 2005 in the [[Royal Festival Hall]], Londen, een echte [[reünie (bijeenkomst)|reünie]] in de klassieke bezetting. Het in een mum uitverkochte concert werd bezocht door fans uit tenminste 32tweeëndertig landen; kaartjes werden op [[eBay]] soms voor meer dan 1000 dollar per stuk verkocht. Nog voor het concert verscheen het in begin 2004 reeds in het geheim opgenomen ''Present'', een dubbel-cd waarvan de eerste cd nieuwe nummers bevat en de tweede improvisaties. Pas in 2007 verscheen ''Real Time'', de integrale registratie van het triomfantelijke reünie concert in de Royal Festival Hall.

In september 2006 kondigden Hammill, Banton en Evans aan als trio verder te zullen gaan. Jackson zou volgens Peter Hammill[http://www.sofasound.com/nlmar07.htm] niet de goede houding hebben ten aanzien van het lid zijn van een band als Van der Graaf Generator, en daarom konden de andere drie niet met hem verder. Het zelfbenoemde "Power Trio" gaf in 2007 een beperkt aantal concerten en nam in juli in Cornwall een nieuwe plaat op. Deze verscheen in maart 2008, met een (in goede Van der Graaf Generator traditie) op vele manieren te duiden titel: [[Trisector]]. Voor juni en juli 2009 staangaf Van der Graaf Generator diverse concerten gepland in Canada en de Verenigde Staten. De(de band iswas sinds 1976 niet meer in de Verenigde Staten geweest).