Wildschut maakte in seizoen 1974/1975 zijn debuut bij [[FC Groningen]]. Twee seizoenen later werd hij door trainer [[Spitz Kohn]] en manager [[Ton van Dalen]] naar FC Twente gehaald. Hij scoorde direct in zijn eerste wedstrijd voor Twente en groeide in [[Enschede]] al snel uit tot een gewaardeerde basisspeler. In 1977 won hij met Twente de [[KNVB- beker]].
Aanvankelijk was Wildschut rechtsbuiten, maar Kohn vormde hem om tot linksback. Op die positie maakte hij op 5 april 1978 zijn debuut in het Nederlands elftal, in een vriendschappelijke wedstrijd tegen [[Tunesisch voetbalelftal|Tunesië]]. De 20-jarige speler werd vervolgens geselecteerd voor het wereldkampioenschap van dat jaar, waarop hij tegen [[Schots voetbalelftal|Schotland]] inviel en tegen [[Oostenrijks voetbalelftal|Oostenrijk]] en [[Duits voetbalelftal|Duitsland]] in de basis stond. Vervolgens werd hij echter weer gepasseerd en in de finale van het toernooi tegen [[Argentijns voetbalelftal|Argentinië]] moest hij plaatsnemen op de tribune.
In de winter van 1979 vertrok Wildschut naar PSV. Hij zou tot en met seizoen 1984/198585 voor de Eindhovense ploeg spelen. Met PSV wist hij geen prijzen te winnen en tevens raakte hij uit beeld bij Oranje. In 1982 speelde hij zijn elfde en laatste interland. In 1985 werd Wildschut ingelijfd door het Belgische [[Antwerp FC]]. Een jaar later keerde hij terug naar Nederland om in dienst te treden bij [[Roda JC]]. Met de Limburgsedeze ploeg werd hij in 1987 vierde in de eredivisie. In zijn tweede seizoen bij Roda raakte Wildschut geblesseerd aan zijn enkel. Er was sprake van een overgang naar [[VfB Stuttgart]], maar Wildschut kwam niet door de medische keuring en besloot met profvoetbal te stoppen.
Na zijn voetbalcarrière emigreerde Wildschut met zijn gezin naar de [[Verenigde Staten]], waar hij tegenwoordig een softwarebedrijf runt. Zijn zoon [[Rens Wildschut]] voetbaltis eveneens voetballer. echterHij inkomt Nederland,uit bijvoor [[FC Eindhoven]].
