Matthias Erzberger: verschil tussen versies

Matthias Erzberger werd in het [[Zwaben (regio)|Zwabische]] ([[Duitsland|Zuid-Duitse]]) [[ButtnhausenButtenhausen]] geboren als zoon van postbode Josef Erzberger. Matthias Erzberger groeide op in een [[katholiek]] en sociaal voelend gezin. Erzberger studeerde onderwijskunde in [[Saulgau]] en later staatsrecht en [[economie]] in [[Fribourg (stad)|Freiburg]] (Zwitserland).

Na zijn studie is hij als auteur en redacteur ''([[Deutsches Volksblatt]])'' actief in [[Stuttgart]]. In [[1899]] was hij medeoprichter van de Christelijke Vakvereniging. Hij was aanvankelijk erg antisocialistisch en antiliberaal in zijn opvattingen. Hij was echter wel sociaal bewogen en erg gehecht aan katholieke emancipatie in het toen sterk door het[[protestantisme|protestantse]] [[Pruisen]] overheerste [[Duitse Keizerrijk]] van [[Wilhelm II van het Duitse Rijk|Wilhelm II]].

In [[1903]] werd Erzberger voor de katholieke [[Zentrumspartei]] (Centrum-partijCentrumpartij) in de [[Rijksdag]] gekozen. Hij was op dat moment met 28 jaar de jongste afgevaardigde in Rijksdag. Binnen de Centrum-partijCentrumpartij behoorde hij tot de linkervleugel.

Als rijksdagafgevaardigde trad hij sinds [[1907]] op als financieel expert van zijn fractie en hield zich daarnaast bezig met koloniale vraagstukken. In [[1909]] was hij de drijvende kracht achter de financiële hervorming.

In [[1912]] kwam hij in de fractieleiding. Tijdens de [[Eerste Wereldoorlog]] was hij aanvankelijk voorstander van de oorlogsplolitiek van de generaals. In [[1917]] stelde hij met samen met zijn eigen partij, de meerderheidssocialisten ([[SPD]]) en de [[Forttschrittspartei]] (linkse liberalen) een vredesresloutievredesresolutie op en streefde hij naar "vrede zonder annexaties.". Hij toonde zich bereid om een coalitie te vormen bestaande uit de [[SPD]], de ''Zentrumspartei'' en de ''[[Fortschrittspartei]]'' om op die manier vrede te bewerkstelligen.

In [[februari]] [[1919]] werd Erzberger in het kabinet van [[Philipp Scheidemann]] ([[SPD]]) opgenomen als minister van Werkgelegenheid. Erzberger zette zich helemaal in voor de ratificatie en de naleving van het [[Verdrag van Versailles]]. Hij raakte hierdoor in conflict met extreemrechts, die hem voor landverrader uitmaakte. [[Karl Helfferich]], een vroegere vice-kanselier maakte Erzberger helemaal zwart. Mede hierdoor moest hij aftreden omdat hij het vertrouwen van de Rijksdag verloor. Hij nam hierna weer zitting in de Rijksdag voor de Centrum-partijCentrumpartij.