Magnus I van Noorwegen: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 17:
'''Magnus I Olavson''' ([[1024]] – [[25 oktober]] [[1047]]), bijgenaamd '''Magnus de Goede''', was koning van [[Noorwegen]] van [[1035]] tot 1047 en koning van [[Denemarken]] van [[1042]] tot 1047.
Magnus was de zoon van koning Olaf II van Noorwegen (de Heilige Olaf), die de Noren tegen hun zin tot het christendom probeerde te bekeren. In 1028 moest Magnus samen met zijn vader uit Noorwegen vluchten naar [[Rusland]]. In 1035, na de dood van Knoet de Grote, riepen de Noorse edelen, die geen zin meer hadden om door de Denen geregeerd te worden, Magnus terug en
Daarnaast werd Magnus verkozen tot koning van Denemarken na de dood van de Deense koning Hardeknoet in 1042. Svend Estridsen maakte echter ook aanspraak op de Deense troon en kwam in opstand tegen Magnus. Het conflict om Denemarken duurde voort tot Magnus' neef Harald Hardråde in 1045 terugkwam uit ballingschap, beladen met goud dat hij had vergaard tijdens zijn tijd als huursoldaat in het [[Byzantijnse Rijk]]. Magnus zag Harald als een grote bedreiging en besloot om de Noors-Deense troon met hem te delen. De twee koningen trokken nu samen ten strijde tegen Sven Estridsen, die uit Denemarken werd verdreven.
| |||