De '''Kruisvaardersinvasie van Egypte''' ([[1154]] - [[1169]]) bestond uit een aantal campagnes gevoerd door het [[Koninkrijk Jeruzalem]] om zijn positie in de [[Levant]] te versterken. Dit werd gedaan omdat de positie van de [[Kalifaat van de Fatimiden|Fatimiden]] in [[Egypte (land)|Egypte]] erg verzwakt was geraakt.
==Aanvang==
De oorlog begon als deel van de opvolgingskwestie in het [[Kalifaat van de Fatimiden]], dat begon te versnipperen onder de druk van het islamitische [[Geschiedenis van Syrië|Syrië]] en de kruisvaardersstaten. Terwijl ééneen zijdedeel van de Egyptenaren de hulp inriep van de Syrische vorst [[Nur ad-Din]], zochtzochten een andere groeperinganderen contact met de kruisvaarders. NadatEr debrak een burgeroorlog uitbrakuit, werden de oorlogscheidslijn eenliep belang of speelbal vantussen twee geloven, die van dereligies: moslims en detegen christenen. Een aantal Syrische campagnes in Egypte werd de kop ingedruktafgestopt door de agressieve handelwijzecampagnes van koning [[Amalrik I van Jeruzalem]]. Al was dit een feit,Maar de kruisvaarders hadden op hun beurt ook niet alles mee, ondanks een aantalhoewel plunderingenverschillende opsteden Egyptischegeplunderd bodemwerden. Een gecombineerd beleg van [[Damietta]] door Byzantijnen en kruisvaarders in [[1169]] mislukte ook. Datzelfde jaar werd de [[Koerden|Koerdische]] generaal Salah ad-Din in Egypte tot vizier benoemd; hij zouis laterbij bekenderons wordenbekend als [[Saladin]]. In 1171 werd hij sultan van Egypte en bracht hij wat meer eenheid in zijn rijk, waardoor de kruisvaarders zich terugtrokken en zich bezighielden met de verdediging van hun koninkrijk., Hun koninkrijk werddat nu door twee sterke buren omringd enwerd. Het zou nog zestien jaar standhouden tot [[Beleg van Jeruzalem (1187)|Jeruzalem opnieuw viel]].
Na de val van Jeruzalem in [[1187]] gingen de kruisvaarders zich steeds meer op Egypte richten en minder op de Levant. Dit kan al uitTijdens de [[Derde Kruistocht]] opgemaakt worden, waarhield [[Richard Leeuwenhart]] tweemaal een pleidooi hield voor een invasie opvan Egypte,. hij deed deze suggestie twee keer en opperde dat alsIndien Egypte in christelijke handen zou zijn, zehadden de kruisvaarders meer mankracht hadden om dehet Levant (Heilig Land) opnieuw in te nemen. De moslimwereld had immers steeds weer profijt van de krachtensoldaten uit deze regio. De daaropvolgende kruistochten ( t.w. de Vierde, Vijfde, Zevende, Achtste en de [[Alexandrijnse Kruistocht]]) werden allemaal op Egyptisch grondgebied uitgevochten, met daarbij tijdelijke overwinningen en verliezen als gevolg. Het leverde uiteindelijk niets op voor de kruisvaarders: rond [[1291]] werd het laatste grote kruisvaardersbolwerk [[Akko]] veroverd en het overige HeiligeHeilig Land vielverviel aan de strijdkrachten van de [[Mamelukken]].
In de nasleep van de [[Eerste Kruistocht]] en de [[Slag bij Ascalon]], bleven de Fatimiden uit Egypte plundertochten houden tegen de kruisvaarders in het nieuwveroverde koninkrijk. Ondertussen had [[Zengi]], atabeg van [[Aleppo]], in het noorden een aantal aanvallen uitgevoerd, waarbij het [[Vorstendom Antiochië]] grote schade had geleden.<br/>▼
==Achtergrond==
▲In de nasleep van de [[Eerste Kruistocht]] en de [[Slag bij Ascalon]], bleven de Fatimiden uit Egypte plundertochten houden tegen de kruisvaarders in het nieuwveroverde koninkrijk. Ondertussen had [[Zengi]], atabeg van [[Aleppo]], in het noorden een aantal aanvallen uitgevoerd, waarbij het [[Vorstendom Antiochië]] grote schade had geleden.<br/>
De [[Tweede Kruistocht]] was erop gericht om de schade te herstellen die door Zengi was toegebracht. Vreemd genoeg werd de aanval op [[Damascus]] ingezet, Zengi's sterke rivaal. Het beleg werd een mislukking, wat het koninkrijk ertoe bewoog om het vizier op het zuiden te richten om zo expansie te kunnen bereiken.
