Kruisvaardersinvasie van Egypte: verschil tussen versies

De '''Kruistocht InvasieKruisvaardersinvasie van Egypte''' ([[1154]] - [[1169]]) bestond uit een aantal campagnes gevoerd door het [[Koninkrijk Jeruzalem]] om hun positie in hetde [[Heilige landLevant]] (Levant) te kunnen versterken. Dit werd gedaan omdat de positie van de [[Kalifaat van de Fatimiden|Fatimiden]] in [[Egypte]] erg verzwakt was geraakt.

De oorlog begon als deel van de successie crisisopvolgingskwestie in dehet [[Kalifaat van de Fatimiden]], watdat begon te versnipperen onder de druk van [[Syrië]] en de kruisvaardstatenkruisvaardersstaten. Terwijl een zijde de hulp in riepinriep van [[Nur ad-Din]], was een andere groepering contact aan het zoeken met de kruisvaarders. Nadat de burgeroorlog uitbrak werd de oorlog een belang of speelbal van twee geloven, die van de moslims en de christenen. Een aantal van Syrische campagnes in Egypte werden de kop ingedrukt door de agressieve handelswijzenhandelwijze van koning [[Amalrik I van Jeruzalem]]. Al was dit een feit, de kruisvaarders hadden op hun beurt ook niet alles mee, ondanks een aantal plunderingen op Egyptische bodumbodem. Een gecombineerdegecombineerd Byzantijnse-Kruisvaarders beleg van Damietta in 1169 mislukte ook, het zelfde jaar werd eeneene Salah ad-Din tot vizier benoemd in Egypte, deze zou later bekender worden als [[Saladin]]. In 1171 werd hij Sultan van Egypte en bracht hij wat meer eenheid in zijn rijk, waardoor de kruisvaarders zich terug trokkenterugtrokken en zich bezig hieldenbezighielden met de verdediging van hun koninkrijk, nu werd het koninkrijk door twee sterke buren omringd en zou het nog zestien jaar weten vol te houden totdat [[Beleg van Jeruzalem (1187)|Jeruzalem opnieuw viel]].

Na de val van Jeruzalem in 1187, zouden de kruisvaarders zich steeds meer op Egypte gaan richten en minder op de Levant. Dit kan al uit de [[Derde kruistochtKruistocht]] opgemaakt worden, waar [[Richard Leeuwenhart]] een pleidooidpleidooi houdhield voor een invasie op Egypte, hij doetdeed deze suggestie twee keer deze suggestie, en opperdopperde dat als Egypte in christenchristelijke handen zou zijn, ze meer mankrachten hadden om de Levant (Heilig land) opnieuw in te nemen. HadHet was immers zo dat de moslimwereld steeds weer profeitprofijt had uitvan de krachten van deze regio. De daarop volgende kruistchtenkruistochten, de Vierde, Vijfde, Zevende, Achtste en de AlexandriëAlexandrijnse kruistochten werden allemaal op Egyptisch grondgebied bevochtenuitgevochten, met daarbij tijdelijke overwinningen en verliezen. Het leverdenleverde uiteindelijk niksniets op voor de kruisvaarders,: rond 1291 werd het laatste grote kruisvaarders bolwerkkruisvaardersbolwerk Akko veroverd en het overigoverige Heilige landLand viel aan de strijdkrachten van de Mamulukken.

In de nasleep van de [[Eerste kruistochtKruistocht]] en de [[Slag bij Ascalon]], bleven de Fatimiden uit Egypte plundertochten houden in het nieuw veroverdennieuwveroverde koninkrijk tegen de kruisvaarders, ondertussen had [[Zengi]], atabeg van Aleppo in het noorden een aantal aanvallen gedaan waarbij het [[Vorstendom Antiochië]] grote schade had ondervonden. De [[Tweede kruistochtKruistocht]] was erop gericht om de schade van Zengi te herstellen, gekvreemd genoeg werd de aanval op Damascus ingezet, Zengi's sterke rivaal. Het beleg werd een mislukking, wat het koninkrijk er toe bewoog om het vizier op het zouden te richten om zo expantieexpansie te kunnen verrichtenbereiken.

Het Fatimiden Kalifaat in de [[12e eeuw]] was een raadsel achtigeraadselachtige macht, die vaak bestond uit laag geplaatstelaaggeplaatste viziers, die elkaar naar het leven stonden. deDe situatie in Egypte was eigenlijk een puinhoop en rijp voor een invordering van een machtigere partij, zowel de kruisvaarders als de SyriëersSyriërs onder Zengi maakten aanspraak. De kruisvaarders wisten de stad Ascalon in te nemen (zie [[Beleg van Ascalon]]), dat maakte dat het koninkrijk in oorlog verkeerde op twee fronten.

Shawar, afgezetede afgezette vizier van Egypte, riep de hulp van Zengi in, om hem op zijn oude positie terug te brengen. Zengi overleed echter in 1146, maar zijn opvolger [[Nur ad-Din]] gaf toestemming om hem bij te staan in een verbonds regelingverbondsregeling tussen Syrië en Egypte, dat ook de ondergang van het koninkrijk Jeruzalem zou kunnen inluiden. Nur ad Din kon niet realiseren, dat als zijn plan mocht slagen, hij wel veel vreugde kon halen uit dit verbond. In mei [[1164]] werd Shawar opnieuw geinstaleerdgeïnstalleerd als Vizier van Egypte, hij was echter meer uit naam de vizier, omdat Nur ad Din zijn generaal [[Shirkuh]] had neergezet als leider in Egypte. Shawar kon hier niet mee leven en wendewendde zich tot de vijand, koning [[Amalrik I van Jeruzalem]].

Amalrik I had zijn eigen plannen voor ogen opmet Egypte, Toen hij de uitnodiging ontving van Shawar om naar Egypte te komen, kon hij dit niet weerstaan. Bij Bilbeis, belegerde Amalrik samen met Shawar de stad waarin Shirkuh binnen de muren zat. Ondertussen vond er in het noorden van de kruisvaardersstaten de [[Slag bij Harim]] plaats, Nur ad-Din had de vorsten [[Bohemund III van Antiochië]] en [[Raymond III van Tripoli]] gevangen genomengevangengenomen. Amalrik moest het beleg plotseling afbreken en zo vlug mogelijk naar het noorden reizen om de kruisvaardersstaten in veiligheid te brengen. Ondanks dit,Desondanks verliet generaal Shirkuh de stad Bilbeis, waardoor in feite Shawar de winnaar werd van het beleg en in Egypte kon blijven.

Shawar's regeerperioderegeringsperiode in Egypte was van korte duur, [[Shirkuh]] keerde in [[1166]] terug naar Egypte. Shawar probeerde zijn kruisvaarders troefkruisvaarderstroef opnieuw uit, Amalrik geloofde nu in een andere taktiektactiek, hij wilde een confrontatie op open terrein en dacht zo een makkelijk overwinning te boeken. Amalrik kon daarbij steun vinden vanuit zee omtrent voorberadingbevoorrading en andere middelen, deze steun kon Shirkuh niet verkrijgen. Amalrik trok met zijn leger langs de korte kustroute en kon zo vlug bij zijn bondgenoot Shawar aansluiten, nog net voordat Nur ad-Din's generaal Shirkuh met zijn leger arriveerdenarriveerde.

Bij [[Caïro]] combineerdecombineerden het Kruisvaarders- en Fatimiden legerFatimidenleger zich, afwachtend wat de volgende aktieactie van Shirkuh en zijn leger zou zijn, deze maakte een onverwachte zet en trok met zijn leger zuidwaartzuidwaarts vanaf de [[Giza]] -[[pyramidepiramide]]s weg. Het gecombineerde leger achtervolgde het Zengideleger en bij de Slag van al-Babein kwam het tot een bloedelijkbloederig treffen, de slag verliep daarna zonder winnaar. Vervolgens achtervolgden de gecombineerde strijdmachtenstrijdkrachten de SyrieersSyriërs noordwaarts, daar was Shirkuh van plan om [[Alexandrië]] te belegeren. Maar nadat hij een kruisvaarders vlootkruisvaardersvloot voor anker zag liggen, wist hij dat er niet veel meer mogelijk was, uiteindelijk onderhandelde Shirkuh dat hij zich terug zou trekken als de kruisvaarders dat ook deden. Amalrik nam genoegen met een verdrag (op basis van vriendschap) en een eerzame erkenning van de Egyptenaren naar het koninkrijk Jeruzalem toe, met de vizier Shawar aan het hoofd. Waarna Amalrik zich terugtrok.

Voordat de 4e campagne startestartte, zou Amalrik er goed aangedaanaan gedaan hebben om de grensengrenzen met Syrië te versterken, maar hij liet zich verleiden door de Hospittaler Hospitaler-orde om Egypte opnieuw binnen te gaan en het definitief te veroveren. Daarbij zou er steun verkregen worden van het Byzantijnse rijk, het idee ontsondontstond in [[1166]] toen Amalrik om steun verlegen zat tijdens de slag bij al-Babein, [[Manuel I Komnenos]] was dit niet vergeten en zegde hulp toe. Amalrik voerde opnieuw een aanval op Bilbeis aan in 1168, waarbij de gehele bevolking werd afgeslacht. Shawar zocht hulp en toog naar Damascus, waar generaal Shirkuh opnieuw gestuurd werd. Hij werd geconfronteerd met een aanval op hem en zijn leger, Shirkuh wist de aanval af te slaan. Vervolgens liet hij de niet te vertrouwen vizier Shawar vermoorden en greep de macht. Shirkuh zelf overleed nog geen twee maanden later, waarna zijn neef, [[Saladin]] het overnam als regent.

Bij Damietta formeerde dehet Byzantijnse Kruisvaarders verbondKruisvaardersverbond zich en begon met het belegeren van de havenstad. De kruisvaarders plunderdeplunderden de stad, maar werden achtergelaten door de Byzantijnen na drie maanden. In 1171 riep Saladin zich tot Sultan uit, terwijl Amalrik gedwongen werd om zich terug te trekken, omdat er velen het leven verloren door voedings tekortvoedseltekort en uitgebroken ziekte'sziektes. De Hospitaller Hospitaler-orde was bankroet na de campagne, maar wistenwist zich al gauw financieel bij te stellenherstellen. Dat kon niet van het koninkrijk worden gezegd.

Het Koninkrijk Jeruzalem werd omringd door vijanden en een ondergang was dreigender dan ooit. Saladin was nu instaatin staat om een leger van ca. 100.000 manschappen op de been te brengen, of zelfs meer, met Syrië en Egypte onder zijn controle. Nur ad-Din was nog steeds in leven rond die tijd tot 1174, en deze rebelse aktieactie van zijn vazal werd nog niet als hinderlijk gezien, na zijn dood verblevenbleven SyrieSyrië en Egypte verenigd. Een aantal veldslagen kon het Koninkrijk nog verdragen (zoals de [[Slag bij Montgisard]]) totdat het (nu geheten) [[Ajjoebiden]] -leger in 1187, het koninkrijk ten val bracht.