Verzoening: verschil tussen versies

In het Belgische [[recht]] betekent '''verzoening''' dat beide partijen hun [[geschil]] bijleggen zonder dat er een [[proces (recht)|proces]] wordt gevoerd, of zonder dat een lopend proces verdergezet wordt. Voor de [[vrederechter]] worden verzoeningszittingen gehouden, waarbij de ene partij de andere voor de rechter laat oproepen "in minnelijke [[schikking]]". Zonder een echt proces te voeren, leggen zij hun geschil aan de vrederechter voor, die zal bemiddelen en proberen de partijen tot een akkoord te brengen. Van dat akkoord wordt een [[proces-verbaal]] opgesteld en ondertekend, dat dezelfde waarde heeft als een [[vonnis]]: het kan dus desnoods uitgevoerd worden door een [[gerechtsdeurwaarder]], indien één van de partijen zich achteraf toch niet aan het akkoord zou houden. De verzoeningsprocedure is kosteloos en helemaal niet formalistisch. Nadeel is dat de vrederechter zich passief moet opstellen en geen standpunt mag innemen ten voordele van deze of gene partij. Hij mag alleen bemiddelen op basis van wat de partijen hem komen zeggen. De reden daarvoor is dat hij niet vooringenomen mag zijn; indien er geen akkoord uit de bus komt, is het immers mogelijk dat de partijen later een gewone procedure opstarten voor diezelfde vrederechter, die op dat ogenblik vonnis moet vellen.