Hertogdom Beieren (-1255): verschil tussen versies

Onder de laatste Karolingen verzwakte het centrale gezag sterk, zodat de Beierse stam het heft weer in eigen handen namkon nemen. Markgraaf Luitpold van Karinthië verwierf veel invloed. Zijn zoon Arnulf (907-937) noemde zich hertog van de Beieren en de aangrenzende gebieden. In 920 iswas Arnulf zelfs tegenkoning van koning [[Hendrik de Vogelaar|Hendrik I]].

Pas in 938 werd het Duitse gezag in Beieren hersteld. In 947 werd de dynastie van Luitpold op een zijspoor gezet en benoemde koning [[Otto I van het Heilige Roomse Rijk|Otto I]] zijn broer Hendrik tot hertog. Hiermee iswas een zijtak van het Saksische keizershuis op de hertogelijke troon gekomen. Onder hertog Hendrik II ontstaatontstond er een strijd met keizer [[Otto II van het Heilige Roomse Rijk|Otto II]]. Hierbij werd in 976 Karinthië van Beieren los gemaakt en tot een afzonderlijk hertogdom verheven. Hertog [[Hendrik II van het Heilige Roomse Rijk|Hendrik IV]] werd in 1002 als Hendrik II keizer. Hiermee kwam een einde aan de zelfstandigheid van het hertogdom.

Keizer [[Hendrik IV van het Heilige Roomse Rijk|Hendrik IV]] droeg het hertogdom Beieren in 1070 over aan de Zwabisch-Italiaanse dynastie der Welfen. Onder deze dynastie werd Beieren weer een belangrijke politieke macht. In 1137 verwierf hertog Hendrik X ook het hertogdom Saksen en verder uitgestrekte bezittingen in Toscane. Na de verkiezing van hertog [[Koenraad III van het Heilige Roomse Rijk|Koenraad van Zwaben]] tot koning in 1138 breektbrak de strijd tussen de twee machtige vorsten uit. In 1139 ontneemtontnam de koning Hendrik zijn Beierse hertogdom en verleentverleende het aan zijn halfbroer Leopold van Babenberg, markgraaf van Oostenrijk. In 1156 krijgtkreeg de Welf Hendrik de Leeuw het hertogdom Beieren terug in een verkleinde vorm: het markgraafschap Oostenrijk werd tot een afzonderlijk hertogdom verheven.