Magnus I van Noorwegen: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
kGeen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 19:
Magnus was de zoon van koning Olaf II van Noorwegen (de Heilige Olaf), die de Noren tegen hun zin tot het christendom probeerde te bekeren. In 1028 moest Magnus samen met zijn vader uit Noorwegen vluchten naar [[Rusland]]. In 1035, na de dood van Knoet de Grote, werd Magnus teruggeroepen door de Noorse edelen, die geen zin meer hadden om door de Denen geregeerd te worden, en uitgeroepen tot koning van Noorwegen.
Daarnaast werd Magnus verkozen tot koning van Denemarken na de dood van de Deense koning Hardeknoet in 1042. Svend Estridsen maakte echter ook aanspraak op de Deense troon en kwam in opstand tegen Magnus. Het conflict om Denemarken duurde voort tot Magnus' neef Harald Hardråde in 1045 terugkwam uit ballingschap, beladen met goud
Een jaar later, in 1047, stierf Magnus na een val van zijn paard. De omstandigheden rond zijn dood zijn nogal onduidelijk; indertijd werd algemeen aangenomen dat hij door Harald was vermoord. Op zijn sterfbed deelde Magnus zijn koninkrijk: Harald kreeg de troon van Noorwegen, terwijl Svend koning van Denemarken werd.
De lijn van Olaf II eindigde met Magnus, maar kwam weer aan de macht in 1280, toen [[Erik II van Noorwegen|Erik II]], een afstammeling van Magnus' zuster, koning werd. Ook [[Jacobus I van Engeland|James I van Engeland]] stamt af van Magnus, via een kleinkind van Magnus
Magnus ligt begraven in de domkerk van Nidaros ([[Trondheim]]).
|