Gebedskleed (islam): verschil tussen versies

De Arabische benaming ''sadjada'' is afgeleid van de [[wortel (taalkunde)|wortel]] S-DJ-D, dat ''prosternatie'' inhoudt. Het komt eveneens terug in het woord ''sudjud''. Hierbij onderwerpt men zich geheel aan [[God (monotheïsmeislam)|God]] o.a. door het voorhoofd en neus op de grond te drukken. Het hoogste doel van de salat is uiteindelijk het volledig opgaan in God door nederigheid. ''Sadjada'' is het voorwerp waarop dit gebeurt, het gebedskleed.

Het gebruik van of het verwijzen naar een gebedskleed is niet afgeleid uit de [[Koran]] of [[Hadith|Ahadith]]. In verschillende Ahadith wordt melding gemaakt van [[Mohammed]] en de [[Sahaba]] die het gebed in de open [[moskee van de Profeet|moskee van Medina]] verrichten, waarbij zij, na regenval, met besmeurde hoofden en gezichten de moskee verlieten. Er is wel sprake in de Ahadith van een ''firaash'', bijvoorbeeld een [[kleding|kledingstuk]]stuk, of een ''bisaat'', een palmbladeren mat. Daarnaast wordt een ''chumra'' genoemd, een kleedje dat juist groot genoeg is om de sudjud op te verrichten. Deze werden gebruikt als bijvoorbeeld de grond te heet was om de sudjud te verrichten. Pas een eeuw na het vaststellen van de Ahadith zou het gebedskleed in zijn huidige grootte zijn opmars hebben gemaakt, waarbij eerst de rijken tot het gebruik hiertoe overgingen. Hoewel een gebedskleed door de meeste geleerden wel is toegestaan, wordt toch de voorkeur gegeven aan de schone grond. Mocht men tijdens het bidden vuiligheid op de grond zien, dan mag deze met één handveeg weggehaald worden. Volgens een Hadith zou heel de aarde als een moskee zijn op het tijdstip van het gebed. Daarnaast zou Mohammed hebben gezegd: ''Elk stukje grond waarop God wordt herdacht, voelt zich trots tegenover de rest van de aarde''.