Burggraafschap Rheineck: verschil tussen versies

In de [[elfde eeuw]] is de burcht door de [[paltsgraaf|paltsgraven van de Rijn]] gebouwd. [[Otto I van Salm]] (rond 1080-1150) noemt zich als eerste in de twaalfde eeuw graaf van Rheineck. De burcht werd in [[1151]] werd verwoest door een halfbroer van keizer Koenraad III, maar de aartsbisschop van Keulen nam het gebied in bezit. De burcht werd in 1164 herbouwd <ref>Annales Aquenses in de [[Monumenta Germaniae Historica]] Scriptores SS. deel XVI, p.686 [http://mdz10.bib-bvb.de/~db/bsb00000943/images/index.html?id=00000943&fip=62.59.161.225&no=1&seite=697 Ook digitaal raadpleegbaar]</ref>. Omstreeks [[1180]] werd vermoedelijk de ridderlijke familie von Ulmen door de aartsbisschop van Keulen met met de burcht beleend. Deze familie noemde zich al snel naar de burcht: burggraaf van Rheineck. Na het uitsterven van de familie van Rheineck kwam het burggraafschap aan de vrijheren van Warsberg. Deze verkochten het burggraafschap in 1654 aan de oostenrijkse graven van [[Sinzendorf]]. In [[1785]]1698 werd het slot door Franse troepen verwoest. Na pogingen tot herbouw werd het slot in [[1785]] opnieuw door brand verwoest. Na [[1832]] liet de nieuwe eigenaar een nieuw slot bouwen.

Het burggraafschap werd in [[1795]] ingelijfd bij Frankrijk. In paragraaf 24 van de [[Reichsdeputationshauptschluss]] van [[25 februari]] [[1803]] kregen de graven van Sinzendorf als schadeloosstelling voor het verlies van het burggraafschap Rheineck het dorp Winterrieden, dat tot dan toe deel uitmaakte van het gebied van de [[abdij Ochsenhausen]]. Voortaan voerden de graven de titel burggraaf van [[Winterrieden]]. Lang hebben de graven geen plezier gehad van hun nieuwe burggraafschap, want artikel 24 van de [[Rijnbondakte]] van 12 juli 1806 stelt het onder de souvereiniteit van het [[koninkrijk Beieren]]: de [[mediatisering]].