Oorkondeleer: verschil tussen versies

Onderzoek naar vervalsingen vormde lange tijd de kern van de oorkondenleer. Achter vervalste oorkonden zit vaak een boeiende achtergrond die licht werpt op de situatie waarin men besloot oorkonden te vervalsen. De Duitse historicus [[Theodor von Sickel]] begon midden 19e eeuw met het onderzoek naar kanselarijen waarbij de productie van oorkonden aandacht krijgt. In Frankrijk leidde en leidt de in 1821 opgerichte [[École Nationale des Chartes]] te Parijs historici op met veel aandacht voor de oorkondenleer.[[Otto Oppermann]], de eerste Nederlandse hoogleraar [[middeleeuwen|middeleeuwse]] geschiedenis aan de [[Universiteit Utrecht]], onderzocht Nederlandse oorkonden begin 20e eeuw vooral op het criterium van echtheid. Hij verklaarde hele oorkondencollecties vals, bijvoorbeeld die van het [[norbertijnen]]klooster [[Mariënweerd]]. Na de Tweede Wereldoorlog hebben met name historici aan de [[Universiteit van Amsterdam]] het Nederlandse onderzoek naar middeleeuwse oorkonden op internationaal peil gebracht. In de huidige geschiedschrijving bestudeert men oorkonden niet enkel als informatiedrager, maar als een belangrijk element in een culturele context.