'''SacharineSaccharine''' is een kunstmatige [[zoetstof]]. Het is de oudste kunstmatige zoetstof en werd in [[1879]] ontdekt door [[Ira Remsen]] en [[Constantine Fahlberg]] aan de [[Johns Hopkins University]] bij een onderzoek naar [[koolteer]]derivaten. [[Ira Remsen]] zou de zoete smaak hebben ontdekt tijdens een maaltijd na het werk toen hij zijn handen niet goed had gewassen. De stof heeft in het UVVIS spectrum een [[UV-maximum|maximum ]] bij 267,3 nm (0,1N NaOH).
SacharineSaccharine levert geen energie en heeft een zoetkracht die 350 maal groter is dan die van [[sucrose|suiker]]. Dit betekent dat toevoeging in de orde van milligrammen aan voedingsmiddelen hetzelfde effect geeft als toevoegen van grammen suiker. SacharineSaccharine kan echter ook een onaangename bijsmaak hebben.
SacharineSaccharine wordt snel door het lichaam opgenomen en vrijwel volledig onveranderd uitgescheiden via de [[urine]]. SacharineSaccharine heeft geen invloed op de concentratie [[glucose]] in het bloed, wat het uitermate geschikt maakt als zoetstof voor [[Diabetes mellitus|diabetici]]. Naast de toepassing in voedingsmiddelen geschikt bij diabetes is sacharinesaccharine ook uitermate populair als zoetstof in "light" producten zoals suikervrije frisdranken.
In de [[1960-1969|jaren '60]] kwam sacharinesaccharine in opspraak toen uit dierproeven bleek dat grote hoeveelheden bij ratten blaastumoren veroorzaakten. Het verband tussen inname van sacharinesaccharine en [[kanker]] is bij mensen echter nooit aangetoond. Voor volwassenen wordt aanbevolen om per dag maximaal 150 mg in te nemen, voor kinderen is dit 2,5 mg / kg lichaamsgewicht.
