Vreesconditionering: verschil tussen versies

Vooral de Amerikaan [[Joseph LeDoux]] heeft hiernaar veel onderzoek gedaan met ratten als proefdieren. In het model van Le Doux wordt een onderscheid gemaakt tusen twee neuroaffectieve routes, een snelle directe route van [[thalamus]] naar de [[laterale]] [[zenuwknoop|nucleus]] van de amygdala, en een langzame indirecte route die loopt van thalamus via hogere [[hersenschors|schorsgebieden]] naar de laterale nucleus van de amygdala. [[Afbeelding:le doux.png|right|thumb|300px|Neuroaffectief model van Le Doux met directe en indirecte circuits naar de amygdala. Neocortex: 1=primair, 2=secundair unimodaal, 3=secundair polymodaal]] Ook geheugenrepresentaties kunnen via de [[hippocampus (hersenen)|hippocampus]] de laterale nucleus bereiken. Beide routes worden gelijktijdig geactiveerd: vaak treedt daardoor een sekwentie op van een vroege automatische en latere meer bewuste emotie. De werking van deze routes kan worden geïllustreerd met het volgende voorbeeld. Een wandelaar in de bergen schopt per ongeluk tegen een kronkelig voorwerp. Dit ontketent een snelle en automatische vreesreactie (directe route): het is misschien een ratelslang. Nadere inspectie (indirecte route) leert de wandelaar echter dat het niet een slang was, maar een stuk rubber achtergelaten door kampeerders. De directe route wordt beschouwd als een overblijfsel van een evolutionair primitief systeem dat diersoorten in staat stelt snel op bedreigende stimuli in de omgeving te kunnen reageren.