Chloroquine: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k cat
Typefout gecorrigeerd (verantweoordelijk)
Regel 54:
Chloroquine komt de rode bloedcel en het lysosoom van de parasiet binnen door simpele [[diffusie]]. Chloroquine wordt in de zure maagvacuole (pH = 4.7) geprotoneerd tot CQ<sup>2+</sup>. In geladen vorm kan chloroquine de membranen niet meer door diffusie passeren. Door de CQ<sup>2+</sup> moleculen worden de hemozoine-meloculen afgeschermd, waardoor verdere polymerisatie niet mogelijk is. Chloroquine bindt ook aan het [[heem]] (FP) zelf, waarbij een zeer giftig complex ontstaat (FP-chloroquine) dat de membraanfuncties van de cel verstoort. De gecombineerde actie van FP-chloroquine en FP resulteert in de [[lysis]] van de cel en uiteindelijk [[autodigestie]]. Uiteindelijk verdrinkt de parasietcel in zijn eigen [[metaboliet]]en.
 
De effectiviteit van chloroquine ten opzichte van de parasiet is verminderd doordat sommige resistente vormen van de parasiet in staat zijn gebleken chloroquine uit het lysosoom te verwijderen. Resistente stamen doen dit ongeveer 40 keer efficiënter dan niet-resistente stammen. De genetische achtergrond is gerelateerd aan een aantal mutaties die coderen voor [[trans-membraaneiwit|trans membraaneiwitten]] waaronder een zeer cruciale mutatie in het PfCRT gen (Plasmodium falciparum Chloroquine Resistance Transporter). Dit gemuteerde proteïne is in staat chloroquine actief de cel uit te pompen. Resistente parasieten hebben vaak gemuteerde productie of vergrote expressie van [[ABC transporters]], met name de PfMDR1 en PfMDR2 (Plasmodium falciparum Multi-Drug Resistance genen). Deze zijn verantweoordelijkverantwoordelijk voor de chloroquinepompfunctie.
 
Het onderzoek naar het mechanisme van de werking van chloroquine en hoe de parasiet er resistent tegen is geworden is nog steeds gaande, en sommige zaken die in dit artikel beschreven zijn staan nog ter discussie. Andere theorieën met betrekking tot de werking van chloroquine gaan uit van een interactie met DNA of een combinatie van membraanfunctieverstoring en blokkade van de polymerisatie.