Parvo- en magnopaden maken deel uit van de primaire visuele route (ook wel [[geniculostriate route]] genoemd). Het parvopad wordt gevormd door cellen met een klein cellichaam (parvus is Latijn voor klein) die gevoelig zijn voor fijne details en kleur, terwijl het magnopad bestaat uit cellen met eeeneen groot cellichaam (magnus is Latijn voor groot) die gevoelig zijn voor algemene contouren en snelle bewegingen. Beide paden ontspringen in ganglioncellen achter het netvlies en projecteren vervolgens naar verschillende lagen van het [[corpus geniculatum laterale]] (CGL) van de [[thalamus]] (magnopad: lagen 1 en 2, parvopad: lagen 3 tm 6). Na het verlaten van het CGL vindt er een verder differentiatie plaats in drie routes. In laag 4 van V1 maken parvo- en magpaden eerst contact met verschillende sublagen (of laminae). Het parvopad splitst zich in V1 (primaire visuele cortex) dan in blob- en interblobcellen. In het volgende station van de visuele schors (V2) maken maakt de magnobaan contact met zogenaamde dikke strepen en de parvopad met zogenaamde interstrepen (interblobsysteem) en dunne strepen (blob systeem). Deze termen zijn ontleend aan kleuringstechnieken waarmee Zeki subtiele verschillen in de structuur van celgroepen in V2 van apen ontdekte. Via de stations MT (V5) en V4 bereiken magno- en parvopaden dan hun eindstations, namelijk de posterieure pariëtale cortex en de inferotemporale cortex (zie verder ook [[visuele cortex]]).
Hoewel er veel overlap is tussen beide paden (vooral bij hogere stations in de route) kan globaal gesteld worden dat het parvopad gespecialiseerd is in perceptie van kleur (blob) en vorm (interblob) en het magnopad in perceptie van beweging.
