Wikipedia

Timmy Simons

Belgisch voetballer

Timmy Simons (Diest, 11 december 1976) is een Belgisch voetbaltrainer en voormalig profvoetballer die bij voorkeur als verdedigende middenvelder speelde. Simons behaalde zijn grootste successen als speler van Club Brugge en PSV. In 2001 debuteerde hij in het Belgisch voetbalelftal, waarvoor hij daarna meer dan negentig interlands speelde. Hij begon zijn trainerscarrière bij SV Zulte Waregem, sinds februari 2023 is hij trainer bij FCV Dender EH.

Timmy Simons
Timmy Simons op 23 april 2015, FK Dnipro - Club Brugge, UEFA Europa League kwartfinale, return
NSK Olimpiejsky-stadion, Kiev
Persoonlijke informatie
Geboortedatum 11 december 1976
Geboorteplaats Diest, Vlag van België België
Lengte 186 cm
Been Rechts
Positie Verdedigende middenvelder (centerhalf) 1
Centrale verdediger 2
Libero (sweeper) 3
Clubinformatie
Voetbalcarrière geëindigd in 2018
Huidige club Vlag van België FC Dender
Functie Hoofdtrainer
Contract tot 2023 tot onbekend
Jeugd
1982–1988
1988–1995 		Vlag van België Klein Kempen Bekkevoort
Vlag van België KTH Diest
Senioren
Seizoen Club W (G)
1995–1998
1998–2000
2000–2005
2005–2010
2010–2013
2013–2018 		Vlag van België KTH Diest
Vlag van België Lommel SK
Vlag van België Club Brugge
Vlag van Nederland PSV
Vlag van Duitsland 1. FC Nürnberg
Vlag van België Club Brugge 		88(3)
74(5)
165(23)
168(21)
110(14)
167(16)
Interlands
2001–2016 Vlag van België België 94(6)
Getrainde teams
2018–2019
2019–2020
2020–2021
2021–2022
2023– 		Vlag van België Club Brugge (assistent)
Vlag van België Club Brugge (U16)
Vlag van België Zulte Waregem (assistent)
Vlag van België Zulte Waregem
Vlag van België FCV Dender EH
Erelijst
2001
2002
2002
2003
2003
2004
2006
2007
2007
2008
2015
2016
2016
2018 		Man van het Seizoen
Beker van België Gouden Schoen
Landskampioen België Prof v/h Jaar
Beker van België
Landskampioen België
Landskampioen Nederland
Landskampioen Nederland
Johan Cruijff Schaal Landskampioen Nederland
Beker van België
Landskampioen België
Belgische Supercup
Landskampioen België
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Spelerscarrière bewerken

Jeugd bewerken

In 1982 begon Simons te voetballen bij jeugd van KK Bekkevoort. Simons' carrière begon bij derdeklasser KTH Diest, de ploeg waar hij zijn opleiding kreeg. Het debuteerde er in 1995 en werkte tegelijk ook nog als schrijnwerker. Voor Diest speelde hij in vier seizoenen 81 wedstrijden.

Lommel SK bewerken

In 1998 belandde hij op 21-jarige leeftijd bij eersteklasser Lommel SK, waar hij zich al snel in de eerste ploeg speelde. Hij kwam samen met Wim Van Diest over van de toenmalige derdeklasser. Van Diest speelde als libero en Simons als voorstopper. Na minder dan een half jaar werd zijn naam een eerste keer aan PSV gekoppeld. Tot een transfer kwam het toen echter nog niet. Een rustig seizoen beleefde hij niet, Lommel heeft kwaliteit te kort. Trainer Clijsters gaat er halfweg uit, Jos Daerden moet na de winterstop de meubelen redden. Dat lukt, op de laatste speeldag. Even is Simons bang dat de nieuwe trainer na Nieuwjaar voor namen zal kiezen, maar hij overleeft.

Zijn tweede seizoen bij de Limburgse club brengt bevestiging. Simons valt niet meer weg te denken uit de basis, ook al staat er opnieuw een andere sportieve baas: Harm van Veldhoven. Die haalt hem na zes maanden weg uit de verdediging en maakt van Simons een zes (verdedigende middenvelder).[1]

Na twee jaar degradatievoetbal met Lommel kwamen tal van eersteklasseclubs aan de deur kloppen. Lokeren, RC Genk, KV Mechelen en nog enkele hoog aangeschreven Duitse clubs kwamen allen aan de deur kloppen. Uiteindelijk verhuisde Timmy Simons in de zomer van 2000 naar Club Brugge.[2] Hij kwam 61 keer in actie voor de Limburgers.

Club Brugge bewerken

Simons de middenvelder en Simons de verdediger bewerken

Simons werd qua speelstijl en carrièreverloop vaak vergeleken met clubicoon Franky Van der Elst wiens natuurlijke opvolger hij werd. Beide kwamen op hun 23ste van een ploeg die degradeerde naar Club. Simons en Van der Elst hadden hetzelfde profiel, zowel fysiek als qua polyvalentie. Simons dwong in het seizoen 2000–2001 onder de Noorse trainer Trond Sollied, meteen een plek in het eerste elftal af. Hij maakte zijn competitiedebuut voor blauw-zwart thuis tegen KAA Gent op 13 augustus 2000, een 6–2 overwinning. Hij gaf meteen twee assists. Zijn officiële debuut maakte Simons reeds drie dagen eerder op 10 augustus 2000 tegen het Estische Flora Tallinn in de heenwedstrijd van de eerste ronde in de UEFA Cup, 4–1 winst.

Sollied zette zijn in België befaamd geworden aanvallende 4–3–3 geregeld in een 3–4–3 neer, vaak ook tijdens een wedstrijd als tactische wijziging. Als verdedigende middenvelder groeide Simons uit tot sterkhouder. In de periode 2000–2002 opteerde Sollied wel vaker voor een 3–4–3 met Philippe Clement en Gaëtan Englebert die hierbij centraal op het middenveld speelden. Simons speelde die periode regelmatig als libero, tot Sollied van Clement een centrale verdediger maakte. Simons' kenmerk was diep inzakken als balveroveraar, en dan van achter uit opbouwen. Geprezen om zijn eenvoud, positiespel, balrecuperaties en groot loopvermogen gaf Simons in de omschakeling vrijwel altijd een pass vooruit, waarmee hij dan vaak al vier tegenstanders tegelijk uitschakelde. Simons zette meestal hoog druk en dichtte de gaten op de flanken. Sollied gebruikte hem vaak als centrale verdediger. Simons was onder Sollied een moderne libero. Een aanvallende 3–4–2–1, destijds een relatief ongebruikelijke formatie met offensief ingestelde vleugelverdedigers. Sollied durfde in die formatie man op man te spelen met hem. Hij liep de gaten dicht die flankverdedigers Peter Van der Heyden en Olivier De Cock lieten omwille van hun aanvallende rushes en had daardoor als bepalende functie terugwinnen van balbezit. Sollieds "werkmansvoetbal" bleek hem bovendien op het lijf geschreven, grotendeels vanwege zijn uithouding.

Onder Sollied was het rennen. Eigenlijk waren Van der Heyden en De Cock halve buitenspelers. Ik wilde en kon mij altijd goed wegcijferen voor het team dus was het vele loopwerk helemaal geen probleem voor mij. Ik had 30 procent over om nog even door te gaan waar sommige tegenstanders aan 70 procent er doorheen zaten. Bij fysieke tests was mijn zuurstofopnamevermogen altijd ongeveer 80 procent.

— Timmy Simons bij Play Sports in 2021

Grootse successen na lang wachten bewerken

Aanvankelijk leverde het spel geen titel of Beker op (het allereerste werd zelfs géén trofee gewonnen). Simons en zijn ploegmaats kwamen in de terugronde van het seizoen 2000–2001 acht keer na elkaar – negen keer in totaal – niet verder dan een gelijkspel. Club Brugge miste die terugronde met de geblesseerde Gert Verheyen evenwel een dragende speler. Anderlecht werd kampioen. Een seizoen later dong Club Brugge tot de voorlaatste speeldag mee om de titel. Genk behaalde de titel met twee schamele punten verschil. Aan het eind van dat seizoen won Club nog wel de beker, tegen Excelsior Moeskroen. Europees ging Club Brugge er twee seizoenen na elkaar uit in de 1/8ste finales van de UEFA Cup, tegen respectievelijk FC Barcelona en Olympique Lyon. In een van de bekendste wedstrijden voor Club Brugge speelde Simons niet als middenvelder, maar als "laatste man" in 5–4–1 opstelling.

In oktober 2003 won blauw-zwart op AC Milan in San Siro (groepsfase UEFA Champions League, derde speeldag). Simons speelde op befaamde wijze als een ouderwetse libero tegenover Kaká en de aanvallers Andrij Sjevtsjenko en Filippo Inzaghi. Sollied wijzigde zijn tactiek niet om zich aan te passen aan Milan. Middenvelder Gaëtan Englebert was niet fit. Het duo Maertens–Rozehnal fungeerde als mandekkers met Simons daar nog eens achter. Philippe Clement schoof door naar het middenveld. Inzonderheid is de uitzege belangrijk omdat AC Milan dat jaar titelverdediger was.[3] Een uitmuntende doelman Dany Verlinden, een wereldgoal [4] van Andrés Mendoza en sterke verdedigende werken van Simons later, behaalde Club een van zijn meest historische zeges ooit. Club overwinterde. Uiteindelijk werd blauw-zwart uitgeschakeld door Bordeaux in de 1/8ste finale van de UEFA Cup. Club eindigde in de Champions League als derde. In de UEFA Cup ging Debrecen voor de bijl.[5]

Met Club Brugge werd Simons twee keer landskampioen (2003 en 2005) en won hij twee keer de Belgische beker (2002 en 2004). In vijf seizoenen Club Brugge kwam hij 161 keer in actie in de competitie. In januari 2003, tijdens zijn derde seizoen in Brugge, werd Simons beloond met de Gouden Schoen 2002. Hij eindigde voor de vorige laureaat Wesley Sonck en Sint-Truiden-routinier Danny Boffin, twee creatieve spelers. De Hagelander was de eerste Bruggeling die de Gouden Schoen won sinds Franky Van der Elst in 1996.[6] Simons werd dat seizoen tevens Profvoetballer van het Jaar 2003.[7] Alles samen (inclusief Bekervoetbal en Europees) speelde hij 229 wedstrijden voor blauw-zwart.

De driehoek Simons–Čeh–Englebert bewerken

In de verdediging speelde Simons samen met Hervé Nzelo-Lembi, Milan Lešnjak of Tjörven De Brul (periode 2000–2002) en Birger Maertens, Philippe Clement of David Rozehnal (periode 2002–2005). Op het middenveld speelde Simons haast routinematig in steun van Gaëtan Englebert en Nastja Čeh, maar ook in die van Tim Smolders, Alin Stoica of Serhij Serebrennikov en in zijn eerste seizoen nog Sven Vermant die in de zomer van 2001 naar het Duitse Schalke 04 vertrok.

Simons nam de positie van verdedigende middenvelder definitief over van Clement, omdat Sollied in Clement meer een centrale verdediger zag wegens diens lengte. In Simons' eerste seizoen verdween Clement zelfs permanent uit de basiself en speelde weinig wedstrijden. Simons heeft evenwel als verdediger gediend met Clement als middenvelder. Tot voorbeeld strekkend is de 7–3 thuiszege tegen KV Oostende uit januari 2005 met hattrick van Clement. Historisch relevant voor Simons' eerste Brugse periode is "Simons-Čeh-Englebert", een energiek en veelzijdig middenveld met Simons, de Sloveense vrijschopspecialist Čeh en de Luikse loper Englebert. Bijzondere chemie die later door Čeh werd aangehaald in het weekblad Sport/Voetbalmagazine. Aldus Čeh: "Ik speelde graag samen met Simons en Englebert. Vertrekken bij Club Brugge [om voor FK Austria Wien te gaan spelen] was de grootste blunder uit mijn carrière."[8] Naar het middenveld met Simons, Čeh en Englebert werd door datzelfde Sport/Voetbalmagazine ooit verwezen als de heilige driehoek of heilige drievuldigheid.[9]

Simons de leidersfiguur bewerken

Simons was titularis (basisspeler) en maakt zichzelf de facto onvervangbaar (hij werd omzeggens nooit vervangen), maar was niet meteen de vaste aanvoerder. Logisch gezien zijn leeftijd en jaren die Simons bij aankomst in het Jan Breydelstadion op de teller had. Op het veld bleek hij weliswaar al snel een leidersfiguur die zijn ploegmaats goed aanstuurde wanneer nodig. De rol van aanvoerder was onder Sollied aanvankelijk weggelegd voor Gert Verheyen, Sven Vermant, Philippe Clement of Dany Verlinden. In juli 2004 erfde Simons uiteindelijk de kapiteinsband van ouderdomsdeken en clubicoon Verlinden, die er een punt achter zette op 40-jarige leeftijd. Simons' evenbeeld Franky Van er Elst was in diens tijd ook aanvoerder van het team. Simons was het voorgaande seizoen reeds vice-aanvoerder. Simons droeg derhalve de aanvoerdersband indien doelman Tomislav Butina in Verlindens plaats speelde. Het weekblad Knack omschreef Simons als "opvallend onopvallend" en "zelden slecht spelend". [10]

Simons was vanaf 2002 vaste strafschopnemer van Club Brugge. Zijn penalty's gingen er haast altijd in. Hij miste er toch één, en dan nog wel tegen rivaal RSC Anderlecht op 7 maart 2004 dewelke tevens zijn eerste gemiste strafschop was. Tristan Peersman wist de penalty tegen de staak te verwerken (wedstrijd van het relletje tussen Gert Verheyen en Olivier Deschacht). Simons nam de taak van strafschopnemer destijds over van de naar Kaiserslautern vertrokken centrale verdediger Hervé Nzelo-Lembi. Simons, Birger Maertens en Andrés Mendoza hadden er enkele genomen voordat Simons definitief de rol kreeg toegewezen.

PSV bewerken

 
Simons tijdens zijn periode bij PSV, na een wedstrijd tegen Ajax

Simons werd op 29 juni 2005, na vijf jaar Club Brugge voor ruim €5.000.000,- overgenomen door PSV. Hij moest er de opvolger worden van Mark van Bommel die naar FC Barcelona vertrok. Voordat Simons naar PSV ging, onderhandelde hij tevens met Feyenoord, op aanraden van Bart Goor. Feyenoord kon echter moeilijk voldoen aan de vraagprijs en schoof de transfer op de lange baan na het ontslag van hoofdtrainer Ruud Gullit.[11] Hierdoor stopte Club Brugge de onderhandelingen.[12]

Bij PSV veroverde Simons direct een basisplaats. Met PSV werd hij in het seizoen 2005/2006 kampioen van Nederland. Simons werd al snel de penaltynemer van PSV. In de eredivisiewedstrijd tegen NAC Breda (op 3 december 2005) miste hij zijn eerste penalty in loondienst van PSV. Als reactie gaf Timmy Simons: "'t Was maar goed dat het een onterechte penalty was, heb ik er nog enigszins vrede mee".

Ook in zijn tweede jaar bij PSV verliep het prima met Simons. Van de totaal 49 wedstrijden die PSV speelde, in competitie, Champions League, Super Cup en Beker, speelde Simons 48 wedstrijden mee. Al deze wedstrijden speelde hij de volledige 90 minuten. De wedstrijd die Simons miste werd hem rust gegund. Hij was dus een belangrijke waarde in het kampioenschap dat behaald wordt in het seizoen 2006/07. Na het vertrek van Phillip Cocu werd hij in het seizoen seizoen 2007/08 benoemd tot aanvoerder van PSV. Na Club Brugge en het Belgisch nationale elftal werd Simons dus ook bij PSV én aanvoerder én vaste penaltynemer. Voor de wedstrijd van PSV tegen Willem II, op 6 oktober 2007 toonden de PSV-fans hun genegenheid met Simons. De gehele West-tribune was gehuld in de Belgische vlag en een spandoek werd ontrold met de tekst: "Kapitein Simons: Onze Leeuw van Vlaanderen".

Ook in het seizoen 2007/08 wordt Simons met PSV kampioen van Nederland. Zijn vierde titel op rij. Hij scoorde dat seizoen vier keer, drie keer verzilverde hij een strafschop en eenmaal scoorde middels een afstandsschot. Samen met doelman Gomes maakte Simons de meeste competitieminuten. Zij misten beiden slechts één competitiewedstrijd en speelden de andere 33 van het begin tot het einde mee. De verdedigende middenvelder kreeg het seizoen één enkele gele kaart en geen rode kaart, in de UEFA-Cup-wedstrijd PSV-Tottenham Hotspur. Zijn totaal kwam daarmee op 6 gele kaarten in 140 officiële wedstrijden voor PSV in zijn eerste drie seizoenen.

In zijn laatste seizoen bij PSV verloor Simons zijn basisplaats aan de jonge Ibrahim Afellay. Ook de komst van Orlando Engelaar verminderde zijn speelminuten.[13][14] Aangezien PSV in financieel zwaar weer zat en hij een van de grootverdieners van de selectie was, besloot PSV Simons een transfervrije overgang naar 1. FC Nürnberg, een club die uitkomt in de Bundesliga te geven.[15] Hij tekende in eerste instantie voor twee seizoen, met de afspraak dat Simons na die twee jaar, en het beëindigen van zijn carrière, zou terugkeren naar PSV in een technische functie.[16]

1. FC Nürnberg bewerken

 
Timmy Simons bij 1. FC Nürnberg

Ook bij zijn nieuwe Duitse ploeg 1. FC Nürnberg leek Simons van groot belang, zowel met zijn leiderskwaliteiten en zijn groot loopvermogen. In twee seizoenen was Simons de speler die het meest speelde in de Bundesliga. Hij speelde er 102 officiële competitiewedstrijden na elkaar, zonder onderbreking door blessures of schorsingen. Dat is in de Bundesliga nog altijd een record. In het seizoen 2010/11 miste hij zelfs geen minuut.

Ook bij Nürnberg werd hij aanvoerder. Door zijn uitstekende resultaten kwam hij in 2012 in de belangstelling van zijn oude ploeg Club Brugge maar ook van Anderlecht. Hij drukte die speculaties de kop in door zijn contract dat in de zomer van 2013 afliep te verlengen tot 2014.[17][18] Simons behaalde met zijn ploeg respectievelijk de 6e en 2 keer de 10de plaats in de Bundesliga.

Club Brugge bewerken

 
Simons met Club Brugge in 2013

Op 12 juni 2013 tekende Simons, na drie jaar gespeeld te hebben bij Nürnberg, een contract voor twee jaar met de optie om nadien in een technische functie bij Club te blijven. Hij is dan 37 jaar. Met hem erbij werden ook 2 landstitels binnen gehaald: 2015/16 & 2017/18.[19][20] Tijdens de eerste competitiewedstrijd van het seizoen 2013/14 maakte Simons zijn comeback voor blauw-zwart. Hij kreeg op speeldag 1 al na 21 minuten een discutabele rode kaart na een overtreding op Charleroispeler Ederson. Op 15 mei 2016 stak hij als kapitein, net als precies dag op dag 11 jaar daarvoor, de veertiende landstitel voor Club Brugge in de lucht na een 4-0 overwinning tegen RSC Anderlecht.[21]

Zijn eerste coach bij zijn terugkeer was de Spanjaard Juan Carlos Garrido, maar die werd in september 2013 op de keien gezet en opgevolgd door Michel Preud'homme. Preud'homme bracht de glorietijden van weleer weer naar Jan Breydel en Club Brugge won in twee seizoenen eerst de beker en dan de titel. Simons was als vanouds aanvoerder van het elftal, zoals in zijn laatste seizoen onder Trond Sollied. Hij speelde doorgaans als verdedigende middenvelder in een 4–5–1 / 4–2–3–1 / 4–3–3 punt naar voren. In het kampioenenjaar 2015–2016 kreeg Simons hierbij Ruud Vormer of de Braziliaan Claudemir naast zich op het middenveld.[21]

[in 2016] Iedereen volgde Timmy, voor de jonge spelers een voorbeeld omdat hij altijd hard werkte en gedisciplineerd was. Daarom is het niet verrassend dat hij op zijn leeftijd, 39 jaar, nog altijd speelt.

— David Rozehnal, ex-ploegmaat bij Club Brugge. [22]

[in 2017] Ik zie hem nu niet stoppen en de hele dag ergens in de zon koffie drinken. Timmy is gewoon een werker, dat zit in zijn natuur. Altijd meer en beter willen.

— Philippe Clement, ex-ploegmaat bij Club Brugge. [23]

Simons speelde op 29 januari 2017 tegen KAA Gent zijn 1.000ste wedstrijd als profvoetballer. Club verloor die wedstrijd wel met 2-0. Hij was de eerste Belgische speler die de mijlpaal van 1.000 wedstrijden wist te bereiken.[23] Op 25 februari 2018 brak Simons het dan 93-jarige record van de oudste veldspeler ooit in de Belgische eerste klasse. Bij zijn invalbeurt tegen Standard Luik was hij 41 jaar, 2 maanden en 14 dagen oud. Hij verbrak het record van Charles Cambier (41 jaar en 7 dagen). Simons besefte dat pas achteraf. Simons, ludiek: “We waren volledig gefocust op de match. Het was niet moeilijk om plots te spelen. [Trainer Ivan] Leko riep me naar de bank. Brandon Mechele had een pijntje, maar die kon verder. Uiteindelijk viel ik toch nog in [voor Jordy Clasie ]. Denken jullie [journalisten] dat ik stilzit op training misschien? Ik blijf elke dag werken en probeer het record nog scherper te stellen. Ik ben er trots op.”[24] Opmerkelijk is dat Simons ondanks zijn hoge leeftijd in méér competitiewedstrijden aantrad dan in zijn eerste periode. Op 13 mei 2018, na het behalen van zijn zevende titel als speler, verkondigde Simons dat hij een einde maakte aan zijn actieve spelerscarrière. Er werd meegedeeld dat hij in de toekomst een functie kon opnemen in het kader van de club.[25]

Clubstatistieken bewerken

Seizoen Club Land Competitie Competitie Beker Supercup Internationaal Totaal
Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp. Wed. Dlp.
1994/95 KFC Diest   Tweede Klasse 3 0 0 0 — — 3 0
1995/96 20 0 1 0 — — 21 0
1996/97 Derde Klasse B 29 2 1 1 — — 30 3
1997/98 30 0 4 0 — — 34 0
1998/99 Lommel SK Eerste klasse 32 1 2 0 — 4 0 38 1
1999/00 32 4 2 0 — — 34 4
2000/01 Club Brugge 34 2 1 1 — 8 1 43 4
2001/02 34 3 6 0 — 8 1 48 4
2002/03 33 7 3 0 — 12 2 48 9
2003/04 33 4 7 0 1 0 12 0 53 4
2004/05 29 7 5 1 1 0 9 1 44 9
2005/06 PSV   Eredivisie 32 2 4 1 1 0 8 0 45 3
2006/07 34 5 3 3 1 0 10 1 48 9
2007/08 33 4 1 0 1 0 11 1 46 5
2008/09 34 3 1 0 1 0 6 1 42 4
2009/10 25 0 3 0 — 9 1 37 1
2010/11 FC Nürnberg   Bundesliga 34 2 4 3 — — 38 5
2011/12 34 4 3 0 — — 37 4
2012/13 34 5 1 0 — — 35 5
2013/14 Club Brugge   Eerste klasse 38 7 2 0 — 2 0 42 7
2014/15 40 7 6 0 — 16 0 62 7
2015/16 34 2 6 0 1 0 8 0 49 2
2016/17 35 0 1 0 1 0 4 0 41 0
2017/18 8 0 0 0 — 1 0 9 0
Carrière totaal 724 71 65 9 8 0 128 8 922 88

Interlandcarrière bewerken

 
Timmy Simons bij de Rode Duivels

Op 28 februari 2001 wordt Simons een eerste keer Rode Duivel. België wint met 10-1 van San Marino, Simons komt wel niet van de bank. Dat doet hij evenmin voor de 2-2 in Schotland, een maand later. Maar als de Belgen eind april vriendschappelijk gaan spelen in Praag, bij Tsjechië, mag hij in de basis debuteren. Simons debuteerde net als Peter Van der Heyden. Het wordt 1-1 en Simons is op het middenveld de vervanger van Yves Vanderhaeghe. Bij de nationale ploeg was hij al gauw een vaste waarde en onder bondscoach René Vandereycken en werd hij aanvoerder. Hij maakte deel uit van de selectie voor het WK 2002 in Japan en Zuid-Korea, waar hij alle vijf de wedstrijden speelde. Onder bondscoach Aimé Anthuenis speelt Simons meestal als verdediger, terwijl hij bij Club Brugge vaker op het middenveld acteert.

Onder bondscoach Dick Advocaat werd hij opzijgeschoven. Als die aan het roer van de Duivels komt, laat hij Simons vallen. Van september 2009 tot september 2010 is hij niet één keer international. Advocaat belt hem wel om het te zeggen, maar dat telefoontje is zo kort en krachtig dat Simons te verbouwereerd is om uitleg te vragen. Vanaf 2001 t.e.m. 2011 verzamelde Simons 88 caps. Die leveren hem dan ook een plaats in de top 5 van de meeste interlands. In september 2010, hij is dan speler van Nürnberg, wordt hij onder kersvers bondscoach Georges Leekens terug opgeroepen. Ook onder het bewind van diens opvolger Marc Wilmots vinden we Simons terug in de selectie, al is dit wegens extra-sportieve redenen. Hij veroverde op 16 oktober 2012, als eerste Rode Duivel ooit, een 100e selectie.

Na zijn niet-selectie voor het wereldkampioenschap voetbal 2014, leek de interlandcarrière van Simons voorbij. Voorafgaand aan de eerste interland na dit WK (een vriendschappelijke wedstrijd tegen Australië) werd hij samen met Daniel Van Buyten in de bloemetjes gezet voor zijn verdiensten bij de nationale ploeg.[26]. Op 13 november 2016 werd Simons, na het uitvallen van Kabasele, in extremis toegevoegd aan de selectie voor de interland tegen Estland. In die wedstrijd mocht hij zelfs nog zeven minuten invallen. Hierdoor werd hij met 39 jaar, 11 maanden en 2 dagen de oudste Rode Duivel ooit die aantrad in een officiële wedstrijd. Hiermee brak hij het record uit 1930 van doelman Jan De Bie.[27] Simons verzamelde 94 caps in 114 selecties. Hierin trof hij zes maal raak. Simons was 36 keer aanvoerder van de nationale ploeg.

Interlands bewerken

Interlands van Timmy Simons
№ Datum Wedstrijd Uitslag Soort wedstrijd Doelpunten
Als speler van   Club Brugge
1. 25 april 2001   Tsjechië - België   0 – 0 Vriendschappelijk -
2. 2 juni 2001   België - Letland   3 – 1 Kwalificatie WK 2002 -
3. 15 augustus 2001   Finland - België   4 – 1 Vriendschappelijk -
4. 05 september 2001   België – Schotland   2 – 0 Kwalificatie WK 2002 -
5. 10 november 2001   België – Tsjechië   1 – 0 Play-Offs WK Kwalificatie 2002 -
6. 14 november 2001   Tsjechië – België   0 – 1 Play-Offs WK Kwalificatie 2002 -
7. 13 februari 2002   België - Noorwegen   1 – 0 Vriendschappelijk -
8. 27 maart 2002   Griekenland - België   3 – 2 Vriendschappelijk -
9. 17 april 2002   België - Slowakije   1 – 1 Vriendschappelijk -
10. 14 mei 2002   België - Algerije   0 – 0 Vriendschappelijk -
11. 18 mei 2002   Frankrijk - België   1 – 2 Vriendschappelijk -
12. 26 mei 2002   België - Costa Rica   1 – 0 Vriendschappelijk -
13. 4 juni 2002   Japan - België   2 – 2 WK 2002 -
14. 10 juni 2002   Tunesië - België   1 – 1 WK 2002 -
15. 14 juni 2002   België - Rusland   3 – 2 WK 2002 -
16. 17 juni 2002   Brazilië - België   2 – 0 WK 2002 -
17. 21 augustus 2002   Polen - België   1 – 0 Vriendschappelijk -
18. 7 september 2002   België - Bulgarije   0 – 2 Kwalificatie EK 2004 -
19. 12 oktober 2002   Andorra - België   0 – 1 Kwalificatie EK 2004 -
20. 16 oktober 2002   Estland - België   0 – 1 Kwalificatie EK 2004 -
21. 12 februari 2003   Algerije - België   1 – 3 Vriendschappelijk -
22. 29 maart 2003   Kroatië - België   4 – 0 Kwalificatie EK 2004 -
23. 30 april 2003   België - Polen   3 – 1 Vriendschappelijk -
24. 7 juni 2003   Bulgarije - België   2 – 2 Kwalificatie EK 2004 -
25. 11 juni 2003   België - Andorra   3 – 0 Kwalificatie EK 2004 -
26. 20 augustus 2003   België - Nederland   1 – 1 Vriendschappelijk -
27. 10 september 2003   België - Kroatië   2 – 2 Kwalificatie EK 2004 -
28. 11 oktober 2003   België - Estland   2 – 2 Kwalificatie EK 2004 -
29. 18 februari 2004   België - Frankrijk   0 - 2 Vriendschappelijk -
30. 28 april 2004   België - Turkije   2 - 3 Vriendschappelijk -
31. 29 mei 2004   Nederland - België   0 - 1 Vriendschappelijk -
32. 18 augustus 2004   Noorwegen - België   2 - 2 Vriendschappelijk -
33. 04 september 2004   België - Litouwen   1 – 1 Kwalificatie WK 2006 -
34.   17 november 2004   België - Servië en Montenegro   0 – 2 Kwalificatie WK 2006 -
35.   5 februari 2005   Egypte - België   4 – 0 Vriendschappelijk -
36.   4 juni 2005   België - Bosnië en Herzegovina   4 – 1 Kwalificatie WK 2006 -
37.   30 maart 2005   San Marino - België   1 – 2 WK Kwalificatie 2006   18' (pen.)
Als speler van   PSV
38.   17 augustus 2005   België - Griekenland   2 – 0 Vriendschappelijk -
39.   03 september 2005   Bosnië en Herzegovina - België   1 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
40. 7 september 2005   België - San Marino   8 – 0 Kwalificatie EK 2008   34' (pen.)
41. 8 oktober 2005   België - Spanje   0 – 2 Kwalificatie EK 2008 -
42. 12 oktober 2005   Litouwen - België   1 – 1 Kwalificatie EK 2008 -
43.   1 maart 2006   Luxemburg – België   0 – 2 Vriendschappelijk -
44.   11 mei 2006   België – Saoedi-Arabië   2 – 1 Vriendschappelijk -
45.   20 mei 2006   Slowakije – België   1 – 1 Vriendschappelijk -
46.   24 mei 2006   België - Turkije   3 – 3 Vriendschappelijk -
47.   16 augustus 2006   België - Kazachstan   0 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
48.   6 september 2006   Armenië - België   0 – 1 Kwalificatie EK 2008 -
49.   7 oktober 2006   Servië - België   1 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
50.   11 oktober 2006   België - Azerbeidzjan   3 – 0 Kwalificatie EK 2008   24'
51.   15 november 2006   België - Polen   0 – 1 Kwalificatie EK 2008 -
52. 7 februari 2007   België - Tsjechië   0 – 2 Vriendschappelijk -
53.   2 juni 2007   België – Portugal   1 – 2 Kwalificatie EK 2008 -
54.   6 juni 2007   Finland – België   2 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
55.   22 augustus 2007   België – Servië   3 – 2 Kwalificatie EK 2008 -
56.   12 september 2007   Kazachstan – België   2 – 2 Kwalificatie EK 2008 -
57.   13 oktober 2007   België - Finland   0 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
58.   17 oktober 2007   België - Armenië   3 – 0 Kwalificatie EK 2008 -
59.   26 maart 2008   België - Marokko   1 – 4 Vriendschappelijk -
60.   30 mei 2008   Italië - België   3 – 1 Vriendschappelijk -
61.   20 augustus 2008   Duitsland - België   2 – 0 Vriendschappelijk -
62.   6 september 2008   België - Estland   3 – 2 Kwalificatie WK 2010 -
63.   10 september 2008   Turkije – België   1 – 1 Kwalificatie WK 2010 -
64.   11 oktober 2008   België – Armenië   2 – 0 Kwalificatie WK 2010 -
65.   15 oktober 2008   België - Spanje   1 – 2 Kwalificatie WK 2010 -
66.   19 november 2008   Luxemburg - België   1 – 2 Kwalificatie WK 2010 -
67.   11 februari 2009   België - Slovenië   1 – 1 Kwalificatie WK 2010 -
68.   28 maart 2009   België – Bosnië en Herzegovina   2 – 4 WK Kwalificatie 2010 -
69.   1 april 2009   Bosnië en Herzegovina – België   2 – 1 WK Kwalificatie 2010 -
70.   29 mei 2009   Chili – België   1 – 1 Kirin Cup 2009 -
71.   31 mei 2009   Japan – België   4 – 0 Kirin Cup 2009 -
72. 12 augustus 2009   Tsjechië - België   3 – 1 Vriendschappelijk -
73.   5 september 2009   Spanje - België   5 – 0 Kwalificatie WK 2010 -
74.   9 september 2009   Armenië - België   2 – 1 Kwalificatie WK 2010 -
Als speler van   1. FC Nürnberg
75. 3 september 2010   België - Duitsland   0 – 1 Kwalificatie EK 2012 -
76. 7 september 2010   Turkije - België   3 – 2 Kwalificatie EK 2012 -
77. 8 oktober 2010   Kazachstan - België   0 – 2 Kwalificatie EK 2012 -
78. 12 oktober 2010   België – Oostenrijk   4 – 4 kwalificatie EK 2012 -
79. 17 november 2010   Rusland - België   0 – 2 Vriendschappelijk -
80. 9 februari 2011   België - Finland   1 – 1 Vriendschappelijk -
81. 25 maart 2011   Oostenrijk - België   0 – 2 Kwalificatie EK 2012 -
82. 29 maart 2011   België - Azerbeidzjan   4 – 1 Kwalificatie EK 2012   32'
83. 3 juni 2011   België – Turkije   1 – 1 kwalificatie EK 2012 -
84. 10 augustus 2011   Slowakije - België   0 – 0 Vriendschappelijk -
85. 2 september 2011   Azerbeidzjan – België   1 – 1 kwalificatie EK 2012   55'
86. 6 september 2011   België – Verenigde Staten   1 – 0 Vriendschappelijk -
87. 7 oktober 2011   België - Kazachstan   4 – 1 Kwalificatie EK 2012   40'
88. 11 oktober 2011   Duitsland - België   2 – 1 Kwalificatie EK 2012 -
89. 15 november 2011   Frankrijk - België   0 – 0 Vriendschappelijk -
90. 25 mei 2012   België – Montenegro   2 – 2 Vriendschappelijk -
91. 2 juni 2012   Engeland – België   1 – 0 Vriendschappelijk -
92. 6 februari 2013   België - Slowakije   2 – 1 Vriendschappelijk -
93. 29 mei 2013   Verenigde Staten – België   2 – 4 Vriendschappelijk -
Als speler van   Club Brugge
94. 13 november 2016   België – Estland   8 – 1 Kwalificatie WK 2018 -
Totaal 6

Bijgewerkt t/m 7 december 2020[28]

Trainerscarrière bewerken

Club Brugge bewerken

Op 31 mei 2018 werd Simons aangesteld door Club Brugge als assistent van hoofdtrainer Ivan Leko voor het seizoen 2018-19.[29] In juni 2019, na de terugkeer van Philippe Clement naar de club als hoofdcoach, ging Simons de U16 van Club Brugge trainen.[30]

Zulte Waregem bewerken

In juni 2020 vertrok Simons naar Zulte Waregem om er assistent te worden van hoofdtrainer Francky Dury.[31] Dury werd half december 2021 ontslagen waarop Simons en Davy De fauw als duo hoofdtrainers werden voor de rest van het seizoen 2021-22.[32] Op 17 mei 2022, werd Mbaye Leye aangesteld als nieuwe hoofdcoach. De West-Vlaamse ploeg probeerde te onderhandelen met Simons om hem een nieuwe functie aan te bieden binnen de ploeg, maar deze liepen af zonder overeenkomst.[33]

FCV Dender EH bewerken

Op maandag 13 februari 2023 startte hij als trainer bij FCV Dender EH, dat na afloop van de reguliere competitie in Eerste klasse B een einde had gemaakt aan de samenwerking met trainer Regi Van Acker.[34] Hij moet de ploeg door de play-downs van de competitie loodsen en ervoor zorgen dat ze niet degraderen. Dender was onder Van Acker tiende geëindigd in de reguliere competitie, met vijf punten meer dan hekkensluiter Excelsior Virton.[34]

Op de eerste speeldag van de play-downs won Dender onder leiding van Simons met 2-1 van Virton, waardoor de kloof tussen beide clubs aandikte tot acht punten.[35][36]

In maart 2023 haalde hij zijn UEFA Pro License-trainersdiploma.[37]

Trivia bewerken

  • Tussen 2002 en 2008 werd Simons vijfmaal kampioen in zes seizoenen, tweemaal met Brugge (in 2003 en 2005) en driemaal met PSV (in 2006, 2007 en 2008). Aangezien Simons met Club Brugge in 2002 en 2004 de Beker van België won, won Simons tussen 2002 en 2008 elk jaar een prijs.
  • Simons was, met het oog op het nakende einde van zijn voetballersloopbaan, mede-eigenaar geworden van het wielerteam Vastgoedservice-Golden Palace Cycling Team en investeerde in een woonpark voor senioren in Neurenberg.[38]
  • Simons werd op 25 februari 2018 de oudste veldspeler ooit in de Belgische eerste klasse. Bij zijn invalbeurt tegen Standard Luik was hij 41 jaar, 2 maanden en 14 dagen oud, waardoor hij het 93 jaar oude record van Charles Cambier (41 jaar en 7 dagen) verbrak.[39]
  • Een personage uit de Britse Channel 4-soap Hollyoaks kreeg de naam Timmy Simons. Het personage was te zien in 2021.[40]
  • In 2023 werd Simons onthuld als “Groot Licht” in het VTM-programma The Masked Singer.[41]

Erelijst bewerken

Competitie
Aantal Jaren
  Club Brugge
Landskampioen België 4x 2002/03, 2004/05, 2015/16, 2017/18
Beker van België 3x 2001/02, 2003/04, 2014/15
Belgische Supercup 4x 2002, 2003, 2004, 2016
  PSV
Landskampioen Nederland 3x 2005/06, 2006/07, 2007/08
Johan Cruijff Schaal 1x 2008
Individueel
Man van het Seizoen 1x 2001
Gouden Schoen 1x 2002
Profvoetballer van het Jaar 1x 2003

Zie ook bewerken

Commons heeft mediabestanden in de categorie Timmy Simons.
Voorganger:
Wesley Sonck 		Gouden Schoen
2002 		Opvolger:
Aruna Dindane
Voorganger:
Wesley Sonck 		Profvoetballer van het Jaar
2003 		Opvolger:
Aruna Dindane
Voorganger:
Yves Vanderhaeghe 		Man van het Seizoen
2001 		Opvolger:
Danny Boffin
Voorganger:
Dany Verlinden 		Aanvoerder van Club Brugge
2004-2005 		Opvolger:
Gert Verheyen
Voorganger:
Carl Hoefkens
Ryan Donk 		Aanvoerder van Club Brugge
2013-2017 		Opvolger:
Ruud Vormer
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Timmy_Simons&oldid=67174947"