Wikipedia

Philippe Sarde

Frans componist

Philippe Sarde (Neuilly-sur-Seine, 21 juni 1948) is een Frans filmcomponist. Hij is de oudere broer van filmproducent Alain Sarde.

Leven en werk bewerken

Opleiding en eerste stappen in de film- en muziekwereld bewerken

Sarde is de zoon van Andrée Gabriel, operazangeres aan de Opéra de Paris. Al heel vroeg woonde hij haar repetities bij. Op vijfjarige leeftijd begon hij onder de hoede van zijn vader en van Georges Auric piano te spelen en wat later harmonie, compositie, fuga en contrapunt te studeren. Tegelijkertijd raakte hij gefascineerd door de wereld van de film en droomde hij al van een leven als cineast. Hij kon echter nog niet kiezen tussen de film en de muziek. In 1965 draaide hij twee zwart-wit korte films die hij zelf van muziek voorzag. Die muziek werd enkele jaren later toevallig door een producer van Claude Sautet opgemerkt.

Debuut als filmcomponist bewerken

Toen Sautet geen beroep kon doen op Georges Delerue, die de filmmuziek had geschreven voor zijn eerste succes, de politiefilm Classe tous risques (1960), vroeg hij Sarde voor de muziek van het romantisch drama Les Choses de la vie (1969). Sarde schreef een partituur voor 70 musici in amper een maand tijd.[bron?] De film en het liedje La Chanson d'Hélène waren een groot succes.

Productieve jaren bewerken

Pierre Granier-Deferre bewonderde de muziek zodanig dat hij Sarde in twee jaar tijd vier keer om filmmuziek verzocht. (Er zouden nog tien andere samenwerkingen volgden.) Zo werd Les Choses de la vie het startschot van een heel succesrijke carrière waarvan de eerste twintig jaar ontzettend creatief en vruchtbaar waren. Sarde haalde in die periode de ene na de andere nominatie voor de César voor beste filmmuziek binnen en behaalde de prijs ook een keer. 1981 werd zijn topjaar: hij schreef muziek voor twaalf films, waaronder de spectaculaire muziek voor de in het paleolithicum gesitueerde avonturenfilm La Guerre du feu (1981).

Samenwerkingen bewerken

Hij ontpopte zich snel tot een componist die het begrip 'vriendschap' hoog in het vaandel had staan.[bron?] Er volgde een bij momenten doorlopende samenwerking met een aantal filmregisseurs met wie het klikte en aan wie hij dus trouw bleef. Dat waren enerzijds persoonlijke cineasten die aan een eigen oeuvre bouwden zoals André Téchiné, Jacques Doillon, Bertrand Tavernier, Yves Boisset en Robert Bresson. Anderzijds waren er klassiek geschoolde filmers die traditioneel en populair vakwerk afleverden zoals Pierre Granier-Deferre en Claude Sautet, of regisseurs die in de filmcoulissen ervaring hadden opgedaan, zoals Georges Lautner, Jacques Rouffio en Laurent Heynemann. Marco Ferreri en Roman Polanski waren de twee buitenlandse vrienden met wie hij het liefst samenwerkte.

Werkwijze bewerken

Sarde is een veeleisende muzikale perfectionist. Hij werkte daartoe nauw samen met orkestleider en arrangeur Hubert Rostaing en vroeg beroemde musici of orkesten om hun medewerking. Zo deed hij een beroep op saxofonist Stan Getz (voor Mort d'un pourri), op trompettist Chet Baker (voor Flic ou Voyou), op violist Stéphane Grappelli (voor L'Adolescente) en op het London Symphony Orchestra (voor L'Ours en Lord of the Flies).

Latere carrière bewerken

Sinds het begin van de jaren negentig componeert Sarde opmerkelijk minder. Hij had moeite om zich te herkennen in de Franse film en leek enigszins teleurgesteld door haar gebrek aan kwaliteit.[bron?] Hij ging enkel nog in op projecten die hem onmiddellijk aanspraken.

Privéleven bewerken

Sarde trad in 1990 in het huwelijk met Florence Nave. Een jaar later scheidde het koppel. In 1994 hertrouwde hij met Clotilde Burrer met wie hij twee dochters kreeg.

Filmografie bewerken

Prijzen en nominaties bewerken

Prijzen bewerken

Nominaties bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Philippe_Sarde&oldid=62443196"