Myotis adversus
Myotis adversus is een vleermuis uit het geslacht Myotis.
| Myotis adversus IUCN-status: Niet bedreigd[1] (2020) | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Myotis adversus (Horsfield, 1824) | |||||||||||||
| |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||||
Myotis adversus op  Wikispecies
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Verspreiding bewerken
Deze soort komt voor op een groot aantal eilanden in Indonesië, met perifere populaties op Taiwan (ondersoort taiwanensis Ärnbäck-Christie Linde, 1908), mogelijk in Vietnam en Maleisië, in Vanuatu (ondersoort orientis Hill, 1983), en in Nieuw-Zuid-Wales (Australië; ondersoort onduidelijk). In Indonesië worden de populaties op de eilanden Karimata (carimatae Miller, 1908), Yamdena (tanimbarensis Kitchener, 1995) en Wetar (wetarensis Kitchener, 1995) als aparte ondersoorten gezien. Deze verspreiding is gebaseerd op een revisie van Darrell Kitchener e.a. uit 1995, die voornamelijk gebaseerd was op morfometrische variabelen. Dezelfde revisie splitste de soorten Myotis macropus en Myotis moluccarum uit Australië, Nieuw-Guinea en omliggende gebieden van M. adversus af; alleen een enkel exemplaar uit het noorden van Nieuw-Zuid-Wales werd nog als M. adversus geïdentificeerd. Later genetisch onderzoek (uit 2001) ondersteunde deze indeling niet: het exemplaar uit Nieuw-Zuid-Wales dat als M. adversus was geïdentificeerd verschilde nauwelijks van andere Australische dieren en een exemplaar uit Vanuatu was niet verwant aan dit exemplaar en aan Indonesische M. adversus.
Literatuur bewerken
- Cooper, S.J.B., Day, P.R., Reardon, T.B. & Schulz, M. 2001. Assessment of species boundaries in Australian Myotis (Chiroptera: Vespertilionidae) using mitochondrial data. Journal of Mammalogy 82(2):328-338.
- Simmons, N.B. 2005. Order Chiroptera. Pp. 312-529 in Wilson, D.E. & Reeder, D.M. (eds.). Mammal Species of the World: a taxonomic and geographic reference. 3rd ed. Baltimore: The Johns Hopkins University Press, 2 vols., 2142 pp. ISBN 0-8018-8221-4
| Bronnen, noten en/of referenties |