Marieke Vervoort
Marieke Vervoort (Diest, 10 mei 1979 – aldaar, 22 oktober 2019) was een Belgische sportster. Zij beoefende atletiek, zeilwagenrijden en deed eerder aan triatlon.[1] Zij nam twee keer deel aan de Paralympische Spelen en veroverde bij die gelegenheid een gouden en een zilveren medaille in Londen. In Rio behaalde ze een zilveren medaille op de 400m en op de 100m won ze een bronzen medaille.
| Marieke Vervoort | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Marieke Vervoort tijdens het Run to walk again-event in Tongerlo, september 2012
| ||||
| Persoonlijke informatie | ||||
| Volledige naam | Marieke Vervoort | |||
| Bijnaam | Wielemie | |||
| Geboortedatum | 10 mei 1979 | |||
| Geboorteplaats | Diest | |||
| Overlijdensdatum | 22 oktober 2019 | |||
| Nationaliteit | .svg){kind=small} België
| |||
| Sportieve informatie | ||||
| Discipline | atletiek, triatlon, blokarten | |||
| Onderde(e)l(en) | hardlopen (wheelen) 100 m en 200 m T52 | |||
| Trainer/coach | Ineke Boekelman | |||
| Paralympische Spelen | Londen 2012 Rio 2016 | |||
| Debuut | Triatlon 2004 Atletiek 2010 Blokarten 2009 | |||
| Carrière-einde | Triatlon 2008 | |||
| Belangrijkste prestaties | ||||
Londen 2012  &  Rio 2016 & 
| ||||
| ||||
Sportcarrière bewerken
Vervoort werd in 2006 wereldkampioene kwart afstand AWAD in de categorie handcycle in het Zwitserse Lausanne. In 2007 werd ze opnieuw wereldkampioene in het Duitse Hamburg. Datzelfde jaar nam zij op 13 oktober 2007 deel aan de Ironman Hawaï 2007, en een maand later werd ze geëerd als Trots van Vlaanderen als doorzetter van het jaar. Door haar aandoening - ze leed aan een spierziekte - werd in 2008 duidelijk dat triatlon niet meer mogelijk was. Ze schreef een boek, Wielemie. Sporten voor het leven[2], en nam deel aan het Europees kampioenschap blokarten in Denemarken. In 2010 nam Vervoort deel aan het WK blokarten en aan marathons wheelen. In 2011 werd ze op het EK blokarten tweede in de categorie Fly, en ook in de wheelersport haalde ze podiumplaatsen.[3]
Op 5 en 6 mei 2012 verbrak Marieke Vervoort in Zagreb drie Europese records op de Croatian Open, een IPC-wedstrijd. Ze werd recordhouder op de 100, 200 (38"18) en 400 m (1.10"50) in de klasse T52 en behaalde de paralympische minima voor de 100 en 200 m.[4] Op 20 mei 2012 vestigde ze in een meeting in Zele een Europees record met 20"40 op de 100 m.
Op 27 juli 2012 verbrak Vervoort bij de Belgische kampioenschappen voor atleten met een handicap in Lier, georganiseerd door AC Lyra, nogmaals haar Europese records op de 100, 200 en 400 m, met tijden van respectievelijk 19"19, 35"67 en 1.05",59. Op de 800 m brak ze met 2.13"49 het zeven jaar oude wereldrecord van 2.16"71 dat sinds 20 mei 2005 op naam stond van Lisa Franks uit Canada.[5]
In de finale van de 200 m wheelen T52 voor vrouwen op 1 september 2012, tijdens de Paralympische Spelen van 2012 in Londen, haalde ze zilver met een tijd van 34"83, opnieuw een Europese recordtijd. Ze eindigde na de Canadese Michelle Stilwell, maar voor de Amerikaanse Kerry Morgan. In de finale van de 100 m sprint T52 voor vrouwen in Londen op 5 september 2012 haalde ze goud met een tijd van 19"69, een paralympisch kampioenschapsrecord. Ze eindigde voor de Canadese Michelle Stilwell en de Amerikaanse Kerry Morgan.
Op het WK atletiek voor paralympiërs in 2015 in Doha (Qatar) werd ze wereldkampioen. Ze legde de 200 meter af in 35"91, twee seconden boven haar Europees record (33"65).[6] Ook de 100 en 400 meter schreef ze op haar naam en behaalde ze goud. Op de Paralympische Spelen Rio 2016 behaalde ze zilver.
Marieke Vervoort trainde bij Atletiekclub Lyra met de Nederlandse trainster Ineke Boekelman.
Publicaties bewerken
Vervoort schreef het boek Wielemie. Sporten voor het leven dat uitkwam in 2012 (Houtekiet), en De andere kant van de medaille (2017) over haar slepende spierziekte en de impact daarvan op haar leven.
Levenseinde bewerken
Eind 2017 kondigde Marieke aan dat de pijn ondraaglijk werd en dat ze niet langer meer wilde afzien.[7] Ze had in haar boek De andere kant van de medaille al aangekondigd dat, als medicatie niet meer voldoende zou zijn, ze zou kiezen voor euthanasie. Dat deed ze uiteindelijk ook, en op 22 oktober 2019 overleed ze op 40-jarige leeftijd.[8]
Over de laatste jaren van haar leven werd de documentaire Marieke - Addicted To Life gemaakt door de filmmaker Pola Rapaport.[9]
Onderscheidingen bewerken
- 2012: Vlaams Sportjuweel
- In november 2013 mocht ze uit handen van koning Filip en koningin Mathilde haar titel van Grootofficier in de Kroonorde ontvangen voor haar prestaties op de Paralympische Spelen van 2012.[10]
- In 2015 werd ze verkozen tot Vlaamse Reus.[11]
- Op 11 juli 2016 ontving ze uit handen van minister-president Geert Bourgeois het Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap voor haar verdiensten voor Vlaanderen.
- Paralympiër van het jaar (2012 en 2015)
Bronnen, noten en/of referenties
Externe link |