Marcel Kittel

Marcel Kittel
	Marcel Kittel (2018)
Persoonlijke informatie
Geboortedatum	11 mei 1988
Geboorteplaats	Arnstadt, Oost-Duitsland
Nationaliteit	Duitse
Lengte	189 cm
Sportieve informatie
Discipline(s)	Weg
Specialisatie(s)	Sprinter
Ploegen
2007–2010; 2011; 2012–2013; 2014; 2015; 2016; 2017; 2018–2019	Thüringer Energie; Skil-Shimano; Argos-Shimano; Giant-Shimano; Giant-Alpecin; Etixx-Quick Step; Quick-Step Floors; Katjoesja Alpecin (tot 09-05)
Overige
	14 etappezeges in Ronde van Frankrijk; 4 etappezeges in Ronde van Italië; 1 etappezege in Ronde van Spanje
Zeges:
Scheldeprijs	2012, 2013, 2014, 2016, 2017
Portaal	Wielersport

Marcel Kittel (Arnstadt, 11 mei 1988) is een Duits voormalig wielrenner. Hij won veertien etappes in de Ronde van Frankrijk, vier in de Ronde van Italië en één in de Ronde van Spanje.

In mei 2019 kondigde Kittel aan dat hij een pauze nam van de sport, omdat hij zich oververmoeid voelde.^[1] Hij liet hierbij ook direct zijn contract ontbinden bij zijn ploeg Katjoesja-Alpecin, waar hij sinds 2018 voor reed.^[1] Daarvoor kwam de Duitser uit voor onder meer Skil-Shimano en Etixx-Quick Step. Op 23 augustus 2019 gaf Kittel aan definitief te stoppen met wielrennen.^[2]

Biografie bewerken

Aanvangsjaren bewerken

Kittel was in zijn jeugdperiode vooral een begenadigd tijdrijder. Als junior werd hij zowel in 2005 (in Salzburg) als in 2006 (in Spa-Francorchamps) wereldkampioen tijdrijden. In 2005 zette hij onder meer de Vredeskoers, de Ronde van Nedersaksen en de Sint-Martinusprijs op zijn naam. In 2006 werd hij Duits kampioen tijdrijden en dat zowel individueel als in ploeg. In 2007 verhuisde hij naar het Thüringer Energie Team waar hij opnieuw Duits kampioen tijdrijden werd in de U23-klasse. Op het wereldkampioenschap tijdrijden voor beloften in 2010 werd hij derde, na Taylor Phinney en Luke Durbridge.^[3]

2011: overstap naar Shimano bewerken

Vanaf 2011 kwam Kittel uit voor de Nederlandse profploeg Skil-Shimano (van 2012-2013 Argos-Shimano en vanaf 2014 Giant-Shimano genaamd) en etaleerde meteen zijn kwaliteiten als sprinter. In de Vierdaagse van Duinkerke won hij vier van de vijf etappes. Ook reed hij de Skoda Velothon Berlin en vier etappes in de Ronde van Polen binnen, alle in een massasprint. In de Ronde van Spanje won hij zijn eerste rit in een grote ronde en dit door in de zevende etappe Peter Sagan en Óscar Freire in een massasprint te verslaan.^[4]

Als 24-jarige werd hij en niet zijn één jaar jongere ploegmaat John Degenkolb in 2012 voor het eerst naar de Ronde van Frankrijk gestuurd, maar na aanhoudende maag- en darmklachten en een pijnlijke linkerknie zag hij zich genoodzaakt om tijdens de vijfde etappe op te geven.^[5]

2013: vier ritoverwinningen in de Ronde van Frankrijk bewerken

Net als in 2012 wist hij in april 2013 de Scheldeprijs te winnen. Zijn ploegmaat Tom Veelers loodste hem tot 150 meter voor de streep en zo was Kittel ideaal geplaatst om in de felle tegenwind Mark Cavendish af te houden.

Tijdens de eerste etappe van de Ronde van Frankrijk van 2013 moest een groep sprinters enkele kilometers voor de finish in Bastia afhaken na een valpartij. Kittel won de massasprint voor Alexander Kristoff en Danny van Poppel.^[6] Ook veroverde hij de gele, groene en witte trui. De gele en witte trui stond hij een dag later af aan respectievelijk Jan Bakelants en Michał Kwiatkowski, de groene nog een dag later aan Sagan. In Montpellier won de Duitse kampioen André Greipel de zesde etappe voor Sagan, Kittel en Cavendish.^[7] In de Bretonse havenstad Saint-Malo eindigde de tiende etappe op een massasprint en alhoewel Greipel meerdere fietslengtes voorsprong nam, ontwikkelde Kittel in de laatste hectometer zodanig veel kracht en beensnelheid dat hij hem nog voorbijsnellen kon. Cavendish eindigde derde en Sagan vierde, maar hun spurt raakte ontregeld doordat Cavendish in volle sprint Kittels ploegmaat Veelers raakte en die zo deed vallen.^[8] In Tours boekte Kittel tijdens de twaalfde etappe zijn derde ritzege van de Ronde van Frankrijk door te gepasten tijde uit het wiel van Cavendish te komen en hem met een halve bandlengte te verslaan; Sagan werd derde.^[9] Zijn status als sprintkoning van de Ronde van Frankrijk bevestigde Kittel met een vierde sprintzege door in de slotetappe met traditionele aankomst op de Avenue des Champs-Élysées van ver aan te gaan en Greipel en Cavendish, die er de vier voorgaande jaren had gewonnen, af te houden.^[10] In het puntenklassement eindigde Kittel vierde met 222 punten, na Sagan (409), Cavendish (312) en Greipel (267). De successen van Kittel tijdens deze Tour vormen een belangrijke verhaallijn in de documentairefilm Nieuwe Helden.

In december werd hij tot Duits wielrenner van het jaar verkozen, Tony Martin werd tweede en Kittels ploegmaat Degenkolb derde.^[11]

2014: opnieuw vierklapper in de Tour bewerken

In februari 2014 liet Marcel Kittel meteen van zich spreken door in de vierdaagse Ronde van Dubai de drie reguliere etappes (de eerste was een proloog) in de sprint in zijn voordeel te beslechten en dit door respectievelijk Peter Sagan, Juan José Lobato en Mark Renshaw te kloppen. Op 9 april won Kittel als eerste renner ooit drie keer na elkaar de Scheldeprijs.^[12] Bij zijn Giro-debuut won Kittel in Belfast de tweede etappe door in de massasprint Nacer Bouhanni en Giacomo Nizzolo soeverein te verslaan.^[13] Deze overwinning betekende dat Kittel nu in elke Grote Ronde etappes had gewonnen. Een dag later won Kittel in Dublin de derde etappe door in de massasprint vanuit een nagenoeg verloren positie "met een fenomenaal eindschot" alsnog voorbij Ben Swift en Elia Viviani te snellen.^[14] Koorts dwong hem evenwel om voor de start van de vierde etappe er de brui aan te geven.^[15]

De Ronde van Frankrijk opende met een driedaagse op Engelse bodem. In de laatste honderden meters van de eerste etappe met aankomst in Harrogate reed Kittels ploegmaat Degenkolb de kloof dicht op de even daarvoor ontsnapte Zwitserse hardrijder Fabian Cancellara, wat voor Peter Sagan meteen het sein was om de sprint in te zetten. Voor eigen volk probeerde Cavendish zich ondertussen langs Simon Gerrans te wurmen, maar faalde en beiden smakten tegen het asfalt. Kittel zette zich daarentegen flink door en verwees Sagan en Navardauskas naar de dichtste ereplaatsen.^[16] De gele trui die hem deze ritwinst opleverde, stond hij een dag later af aan de Italiaan Nibali. In de derde etappe kon Kittels sprinttrein hem perfect afzetten en in de krachtmeting tegenover het Buckingham Palace in Londen toonde de Thüringer zijn meesterschap en liet Sagan en Renshaw kansloos.^[17] Ook op het vasteland zette Kittel zijn sprintheerschappij voort en dit door in de vierde etappe de Noor Alexander Kristoff, die de sprint in Rijsel erg vroeg maar kansrijk was aangegaan, in de laatste meters nog te overvleugelen.^[18] Het was al even geleden dat een Duitser twee keer drie ritten in de Tour wist te winnen, namelijk Rudi Altig (in 1962 en 1966) en Erik Zabel (in 1997 en 2001); bovendien evenaarde hij met zijn zevende ritoverwinning het aantal van Jan Ullrich. In de straten van Reims werd er ook om de overwinning van de zesde etappe gespurt, maar door de felle wind in de slotkilometers raakte het treintje van Giant-Shimano ontspoord en eindigde Kittel pas 84e, op 54 seconden van de Duitse kampioen André Greipel.^[19] Na twee zware Alpenritten eindigde de 222 km lange 15e etappe in Nîmes op een massaspurt die gewonnen werd door Kristoff, Kittel werd elfde.^[20] De slotetappe, met aankomst op de Avenue des Champs-Élysées, was net als het jaar ervoor wederom een prooi voor Kittel, die in een prangende spurt Kristoff en Navardauskas versloeg.^[21] Net als in 2013 behaalde Kittel in de Tour vier ritzeges en met precies hetzelfde puntentotaal (222 punten) eindigde hij opnieuw vierde in het puntenklassement, na Sagan (431), Kristoff (282) en Bryan Coquard (271).

Persoonlijk bewerken

Kittel woont in Ootmarsum^[22] en is getrouwd met de Nederlandse voormalig volleybalster Tess von Piekartz met wie hij een zoon en dochter heeft.^[23]^[24]

Palmares bewerken

Overwinningen bewerken

2008 - 2 zeges: Großer Silber Pils Preis Bellheim (geen UCI-zege); Memorial Davide Fardelli

2009 - 2 zeges: 2e en 4e etappe Flèche du Sud; Puntenklassement Flèche du Sud; Jongerenklassement Flèche du Sud

2010 - 1 zege: 2e etappe Festningsrittet

2011 - 18 zeges: 3e etappe Ronde van Langkawi; 1e, 2e, 3e en 5e etappe Vierdaagse van Duinkerke; Skoda Velothon Berlin; 1e etappe Delta Tour Zeeland; Eindklassement Delta Tour Zeeland; Puntenklassement Delta Tour Zeeland; Jongerenklassement Delta Tour Zeeland; 1e, 2e, 3e en 7e etappe Ronde van Polen; 7e etappe Ronde van Spanje; Kampioenschap van Vlaanderen; Ronde van het Münsterland; 3e en 5e etappe Herald Sun Tour; Amstel Curaçao Race (geen UCI-zege)

2012 - 13 zeges: 2e etappe Ster van Bessèges; 3e en 6e etappe Ronde van Oman; 2e etappe Driedaagse van De Panne-Koksijde; Scheldeprijs; 1e en 4e etappe Ster ZLM Toer; Puntenklassement Ster ZLM Toer; 1e en 4e etappe Eneco Tour; Omloop van het Houtland; 2e en 3e etappe Eurométropole Tour; Ronde van het Münsterland

2013 - 22 zeges: 1e etappe Ronde van Oman; 2e etappe Parijs-Nice; Scheldeprijs; 1e, 7e en 8e etappe Ronde van Turkije; 1e en 3e etappe Ronde van Picardië; Eindklassement Ronde van Picardië; Puntenklassement Ronde van Picardië; ProRace Berlin; 3e etappe Ster ZLM Toer; 1e, 10e, 12e en 21e etappe Ronde van Frankrijk; Criterium van Roeselare (geen UCI-zege); Acht van Chaam (geen UCI-zege); Criterium van Wolvertem (geen UCI-zege); Criterium van Lommel (geen UCI-zege); Kortrijk Koerse (geen UCI-zege); Criterium van Bavikhove (geen UCI-zege); Omloop van het Houtland

2014 - 18 zeges: People's Choice Classic (geen UCI-zege); 2e, 3e en 4e etappe Ronde van Dubai; Eindklassement Ronde van Dubai; Scheldeprijs; 2e en 3e etappe Ronde van Italië; 2e etappe Ster ZLM Toer; 1e, 3e, 4e en 21e etappe Ronde van Frankrijk; Criterium van Ninove (geen UCI-zege); Draai van de Kaai (geen UCI-zege); 1e etappe en 8e etappe deel b Ronde van Groot-Brittannië; Criterium van Saitama (geen UCI-zege)

2015 - 2 zeges: People's Choice Classic (geen UCI-zege); 1e etappe Ronde van Polen; Puntenklassement Ronde van Polen

2016 - 15 zeges: 1e en 4e etappe Ronde van Dubai; Eindklassement Ronde van Dubai; Puntenklassement Ronde van Dubai; 1e en 4e etappe Ronde van de Algarve; Puntenklassement Ronde van de Algarve; 3e etappe deel a Driedaagse van De Panne-Koksijde; Scheldeprijs; 1e etappe Ronde van Romandië; 2e en 3e etappe Ronde van Italië; 4e etappe Ronde van Frankrijk; Nacht von Hannover (geen UCI-zege); Criterium van Herentals (geen UCI-zege); GP Fourmies; UCI Ploegentijdrit in Doha

2017 - 13 zeges: 1e, 2e en 5e etappe Ronde van Dubai; Eindklassement Ronde van Dubai; Puntenklassement Ronde van Dubai; 2e etappe Ronde van Abu Dhabi; 3e etappe deel a Driedaagse van De Panne-Koksijde; Scheldeprijs; 1e etappe Ronde van Californië; 2e, 6e, 7e, 10e en 11e etappe Ronde van Frankrijk

2018 - 2 zeges: 2e en 5e etappe Tirreno-Adriatico
2019 - 1 zege: Trofeo Palma

Totaal: 106 zeges (waarvan 90 individuele UCI-zeges)

Resultaten in voornaamste wedstrijden bewerken

Jaar	Ronde van Italië	Ronde van Frankrijk	Ronde van Spanje
2011			opgave (1)
2012		opgave
2013		166e (4)
2014	opgave (2)	161e (4)
2015
2016	opgave (2)	166e (1)
2017		opgave (5)
2018		buiten tijd
2019

(*) tussen haakjes aantal individuele etappe-overwinningen

Jaar	Milaan-San Remo	Parijs-Roubaix	Vattenfall Cyclassics	Scheldeprijs	WK op de weg	Wereldranglijsten
2011		buit.tijd		36e	176e
2012			112e	1 ↑
2013				1 ↑		57e (UWT)
2014			6e	1 ↑		37e (UWT)
2015			91e			144e (UWT)
2016			79e	1 ↑	opgave	65e (UWT)
2017				1 ↑		59e (UWT)
2018	155e	opgave		53e		143e (UWT)
2019				99e		276e (UWR)