Leïla Slimani

Frans-Marokkaans schrijfster

Leïla Slimani (Rabat, 3 oktober 1981) is een Frans-Marokkaanse journalist en schrijver. In 2016 heeft zij de Prix Goncourt gewonnen voor haar roman Chanson douce, in het Nederlands vertaald en uitgeven met als titel Een zachte hand.

Leïla Slimani
Leïla Slimani in 2016
Ik geloof echt, echt dat als we dingen willen veranderen, we niet alleen een feministische revolutie nodig hebben, maar ook een viriele revolutie. Mannen moeten in de spiegel kijken en hun plaats in de wereld herdefiniëren.[1]
Algemene informatie
Geboren 3 oktober 1981
Geboorteplaats Rabat (Marokko)
Land Vlag van Frankrijk Frankrijk en Vlag van Marokko Marokko
Beroep Schrijver en journalist
Werk
Bekende werken Een zachte hand
Onderscheidingen Prix Goncourt (2016)
(en) IMDb-profiel
Portaal  Portaalicoon   Literatuur

Levensloop bewerken

Leila Slimani is opgegroeid in een Franstalig gezin in Marokko. Haar vader was bankier en een hoge Marokkaanse ambtenaar. Hij was eveneens staatssecretaris en voorzitter van de Marokkaanse voetbalbond. Haar moeder is KNO-arts. Ze is van Frans-Algerijnse afkomst. Leila Slimani heeft twee zussen.

Leïla Slimani doorliep een Franstalige middelbare school in Rabat, het Lycée Descartes. In 1999 ging ze naar Parijs om te studeren aan het Sciences Po. Na haar afstuderen in 2008 werkte ze bij het weekblad Jeune Afrique. Ze schreef vooral over Noord-Afrika. In 2012 nam ze ontslag om zich te wijden aan literair schrijven. Ze bleef tegelijkertijd werken voor Jeune Afrique als freelance journaliste.[2]

Leïla Slimani is in 2008 getrouwd met een bankier. Het echtpaar heeft een zoon en een dochter, geboren in 2011 en in 2017.

In de tweede ronde van de presidentsverkiezingen van 2017 in Frankrijk steunde ze de kandidatuur van Emmanuel Macron. Op 6 november 2017 werd zij benoemd tot de persoonlijke vertegenwoordiger van president Emmanuel Macron voor de Francophonie.[3]

Auteurschap bewerken

 
Slimani (2018)

In 2014 publiceerde ze haar eerste roman Dans le jardin de l'ogre (Nederlandse titel: In de tuin van het beest).[4] De roman gaat over een seksverslaafde journaliste en moeder. Een vrouw (Adèle), die haar eenzaamheid en haar innerlijke leegte probeert tegen te gaan met vreugdeloze seks. Het is tevens een aanklacht tegen de benepen seksuele cultuur in Marokko, het geboorteland van de auteur.

Voor haar tweede roman Een zachte hand ontving ze de Prix Goncourt 2016. Deze roman opent met het gewelddadige einde van twee jonge kinderen. Daarna begint het verhaal opnieuw. Een jong echtpaar zoekt een oppas voor hun jonge kinderen omdat de moeder (Myriam) haar werk als advocaat weer wil hervatten. Ze vinden een geweldige oppas (Louise), die voor de kinderen zorgt en alle taken in huis op zich neemt. Langzaam maar zeker gaat het echter mis. De verhouding tussen Myriam en Louise verslechtert. Myriam denkt dat ze als moeder tekort schiet. En voor Louise wordt het gezin een obsessie die eindigt met het drama waarmee het boek begint.[2][5][6][7]

In 2017 verscheen haar boek Sexe et mensonges (vert. Seks en leugens) waarin zij de heersende dubbele seksuele moraal in de Marokkaanse gemeenschap aan de orde stelt. In haar boek heeft ze de seksuele ervaringen opgetekend van vrouwen in Marokko. Ze moeten voldoen aan puriteinse verwachtingen: voor hen gelden regels die niet voor mannen gelden. Slimani stelt dat het onderdrukken van vrouwelijke seksualiteit niet alleen een Marokkaans probleem is en dat het fout is om de schuld hiervoor uitsluitend bij de islam te leggen. Zij stelt dat het een wereldwijd probleem is.[1]

Op 3 januari 2023 was Slimani de tweede gast van het VPRO-programma Wintergasten.[8] Daarin besprak zij, aan de hand van door haar gekozen videofragmenten, een aantal maatschappelijke onderwerpen. Haar boeken kwamen daarbij ook aan de orde.

Werken bewerken

  • 2013 La Baie de Dakhla. Itinérance enchantée entre mer et désert, Casablanca, Malika Éditions, 200 p.
  • 2014 Dans le jardin de l'ogre, Paris, Éditions Gallimard, 214 p. Nederlandse vertaling: In de tuin van het beest. Vertaling door Gertrud Maes. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2018. 176 pag.
  • 2016 Chanson douce, Paris, Éditions Gallimard, 226 p. Nederlandse vertaling: Een zachte hand. Vertaling door Gertrud Maes. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2017. 192 p. In 2019 opnieuw uitgegeven onder de titel De perfecte oppas.
  • 2016 Le diable est dans les détails, La Tour-d'Aigues, Éditions de l'Aube, 62 p. Nederlandse vertaling: De duivel zit in de details. Vertaald door Gertrud Maes. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2021. ISBN 9789046823231
  • 2017 Sexe et mensonges. La vie sexuelle au Maroc, Paris, Les Arènes, 200 p. Nederlandse vertaling: Seks en leugens. Gesprekken met Islamitische vrouwen. Vertaling door Gertrud Maes. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2018. 192 pag.
  • 2017 Paroles d'honneur, Paris, Les Arènes, 110 p.
  • 2017 Simone Veil, mon héroïne, Éditions de l'Aube, 96 p.
  • 2018 Comment j'écris. Conversation avec Éric Fottorino, La Tour-d'Aigues, Éditions de l'Aube, 66 p.
  • 2020 Le Pays des autres. Première partie: La guerre, la guerre, la guerre. Paris, Éditions Gallimard, 368 p. Nederlandse vertaling: Mathilde. Het land van de anderen, deel 1. Vertaald door Gertrud Maes. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2020. ISBN 9789046827000
  • 2022 Le Pays des autres. Deuxième partie: Regardez-nous danser. Paris, Éditions Gallimard, 367 p. Nederlandse vertaling: Kijk ons dansen. Het land van de anderen, deel 2. Vertaald door Gertrud Maes. Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2022. ISBN 9789046829776


Referenties bewerken

  1. a b Maartje Laterveer, Leïla Slimani: ‘We hebben een vrouwenrevolutie nodig én een mannenrevolutie’ (interview). De Volkskrant (11 mei 2018). Gearchiveerd op 7 augustus 2018. Geraadpleegd op 2 oktober 2020.
  2. a b Pieter van den Blink, Romanschrijver Leïla Slimani: 'Je kunt de mensen niet kennen' (interview). Trouw (6 augustus 2017). Gearchiveerd op 7 augustus 2018. Geraadpleegd op 7 augustus 2018.
  3. (fr) Marc-Olivier Fogiel, Leïla Slimani veut "déringardiser la notion de Francophonie". Libération (6 november 2017). Gearchiveerd op 7 augustus 2018. Geraadpleegd op 7 augustus 2018.
  4. Katja de Bruin, Leïla Slimani - In de tuin van het beest. VPRO (15 mei 2018). Gearchiveerd op 7 augustus 2018. Geraadpleegd op 7 augustus 2018.
  5. Koen Schouwenburg, Recensie: Leïla Slimani – Een zachte hand. www.tzum.info. Tzum (tijdschrift) (2 oktober 2017). Gearchiveerd op 7 augustus 2018. Geraadpleegd op 7 augustus 2018.
  6. Margot Dijkgraaf, Leïla Slimani wint Prix Goncourt met thriller. NRC Handelsblad (3 november 2016). Geraadpleegd op 7 augustus 2018.
  7. Pieter Giesen, 'Je bent altijd ongerust als je je kind achterlaat' (interview). De Volkskrant (19 augustus 2017). Gearchiveerd op 1 december 2017. Geraadpleegd op 7 augustus 2018.
  8. Leïla Slimani. Wintergasten. VPRO (3 januari 2023). Gearchiveerd op 4 januari 2023. Geraadpleegd op 7 januari 2023.