Wikipedia

Jack Grealish

Brits voetballer

Jack Peter Grealish (Birmingham, 10 september 1995) is een Engels voetballer die doorgaans als offensieve middenvelder of linksbuiten speelt. Hij staat sinds 2021 onder contract bij Manchester City, dat hem voor een miljoenenbedrag had overgenomen van Aston Villa.

Jack Grealish
Grealish in het shirt van Manchester City (2021)
Persoonlijke informatie
Volledige naam Jack Peter Grealish
Geboortedatum 10 september 1995
Geboorteplaats Birmingham, Vlag van Engeland Engeland
Lengte 178 cm
Been Rechts
Positie Offensieve middenvelder
Clubinformatie
Huidige club Vlag van Engeland Manchester City
Rugnummer 10
Contract tot 30 juni 2027
Jeugd
2007–2013 Vlag van Engeland Aston Villa
Senioren *
Seizoen Club W (G)
2012–2021
2013–2014
2021– 		Vlag van Engeland Aston Villa
→ Vlag van Engeland Notts County
Vlag van Engeland Manchester City 		185(29)
37(5)
59(8)
Interlands **
2013–2014
2016–2017
2020– 		Vlag van Ierland Ierland –21
Vlag van Engeland Engeland –21
Vlag van Engeland Engeland 		6(1)
7(2)
34(2)
* Bijgewerkt op 27 oktober 2023
** Bijgewerkt op 27 oktober 2023
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

Clubcarrière bewerken

Aston Villa bewerken

Grealish komt voort uit de jeugdopleiding van Aston Villa. Op 13 september 2013 werd hij uitgeleend aan Notts County, op dat moment uitkomend in de League One. Op 17 januari 2014 werd zijn verblijf verlengd tot aan het einde van het seizoen. Tegen het einde van het seizoen keerde hij terug naar Aston Villa en maakte, waarna op 7 mei zijn debuut voor de club in de wedstrijd tegen Manchester City volgde. In oktober 2014 verlengde hij zijn aflopende contract met vier seizoenen. Op 7 maart 2015 viel hij in de 76'ste minuut in de FA Cup-wedstrijd tegen West Bromwich Albion, waarna hij in een kwartier tijd twee keer geel pakte, waarvan eentje wegens een schwalbe. In april 2015 raakte hij in opspraak nadat The Sun foto's van hem had gepubliceerd waarop te zien was dat Grealish lachgas inhaleerde. Hierop kreeg hij een waarschuwing van zijn toenmalige trainer Tim Sherwood.[1]

 
Grealish in het shirt van Aston Villa (2014)

Op 13 september 2015 scoorde hij zijn eerste doelpunt voor Aston Villa in de wedstrijd tegen Leicester City. Twee maanden later kwam hij opnieuw in opspraak nadat Grealish een avond was gaan stappen. Hij werd hierop door de club voor enige tijd uit de selectie gezet.[2] De club degradeerde aan het einde van het seizoen uit de Premier League en hij speelde dat seizoen in totaal zestien wedstrijden, die hij allemaal verloor. Daarmee brak hij een record van Sean Thornton, die in 2002/03 namens Sunderland al zijn elf wedstrijden dat seizoen verloor.

In zijn eerste seizoen in de Championship kwam hij tot vijf goals en vijf assists in 31 wedstrijden, maar Aston Villa eindigde als dertiende en was dus niet eens dichtbij promotie. In de voorbereiding op seizoen 2017/18 raakte Grealish geblesseerd aan zijn nier en had hij enkele maanden nodig om te herstellen. In een oefenwedstrijd met Watford kreeg hij een elleboogstoot van Tom Cleverley, waardoor hij zijn nier scheurde. Hij moest snel naar het ziekenhuis worden vervoerd en in een interview in Daily Mirror in mei 2018 gaf hij aan dat die blessure levensbedreigend was geweest.

Op 4 november 2017 speelde hij zijn eerste wedstrijd van het seizoen en vervolgens bleef hij een vast onderdeel van het team van Steve Bruce dat in de play off-finale tegen Fulham FC promotie naar de Premier League misliep.

Vanaf maart 2019 was Grealish de captain van Aston Villa.[3] In zijn tweede wedstrijd als captain werd Grealish in de derby tegen Birmingham City in de rug geslagen door een veldbestormer. Deze supporter, de 27-jarige Paul Mitchell, ging daarvoor voor veertien weken de gevangenis in. Die wedstrijd won Aston Villa met 1-0 en Grealish scoorde de enige goal. Het werd de laatste derby in een lange tijd, omdat Aston Villa later dat seizoen promoveerde.Met Grealish als aanvoerder won Aston Villa op 27 mei de finale van de play-offs met 2-1 van Derby County.

Terug in de Premier League beleefde Grealish zijn beste seizoen qua nummers. Met acht goals en zes assists in 36 competitiewedstrijden was hij er haast persoonlijk verantwoordelijk voor dat Aston Villa met de zeventiende plek ternauwernood degradatie ontliep. In maart 2020, tijdens de coronalockdown, kwam Grealish opnieuw in de problemen, omdat hij zich niet had gehouden aan de maatregel om thuis te blijven. Hij ontving daarvoor een boete van de club. Dat seizoen werden er 167 overtredingen op Grealish, daarmee brak hij (acht wedstrijden voor het einde van het seizoen al) het record van meeste overtredingen op één speler in één seizoen.

Op 15 september 2020 tekende Grealish voor vijf seizoenen bij tot de zomer van 2025. Op 4 oktober was hij de beste man op het veld in de spectaculaire 7-2 overwinning tegen regerend landskampioen Liverpool, dat die wedstrijd haar grootste nederlaag in 57 jaar kreeg. Het was bovendien voor het eerst dat een regerend landskampioen zeven tegengoals kreeg in één wedstrijd. Die wedstrijd was Grealish goed voor twee goals en drie assists. Dat seizoen, waarin hij een groot deel van de tweede seizoenshelft miste door een scheenbeenblessure, was hij goed voor zes goals en twaalf assists in 26 competitiewedstrijden. Het was zijn laatste seizoen voor Aston Villa, hij kwam tot 213 wedstrijden voor zijn jeugdliefde en kwam daarin tot 32 goals en 43 assists.

Manchester City bewerken

Grealish maakte op 5 augustus 2021 de overstap naar Manchester City. Zijn nieuwe club betaalde 117 miljoen voor hem aan Aston Villa en hiermee werd hij de duurste Britse voetballer tot dan toe.[4] Hij ging spelen met rugnummer 10, dat vrijgekomen was na het vertrek van Sergio Agüero. Twee dagen later maakte hij in de met 1-0 verloren Community Shield tegen Leicester City zijn debuut voor de club. Hij verving na 65 minuten Samuel Edozie. Op 21 augustus scoorde hij in de tweede speelronde zijn eerste goal voor Manchester City, in de met 5-0 gewonnen thuiswedstrijd met Norwich City.

Op 15 september debuteerde hij in de Champions League tegen RB Leipzig (6-3 overwinning) met een goal en een assist. In december 2021 werden Grealish en ploeggenoot Phil Foden buiten de selectie gehouden voor de wedstrijd met Newcastle United door trainer Pep Guardiola vanwege een bezoek aan een nachtclub.

In zijn eerste seizoen werd Grealish kampioen van Engeland, maar hij kwam zelf in 39 wedstrijden in alle competities tot 'slechts' zes goals en vier assists. Na afloop van het seizoen gaf Grealish aan moeite te hebben gehad met het integreren in de manier van spelen van Manchester City. Hij werd bovendien verdedigd door ploeggenoten Kevin De Bruyne en İlkay Gündoğan die vonden dat Grealish een makkelijk doelwit was voor critici en dat hij door sommige media verkeerd begrepen wordt.

Het seizoen erop werd hij een belangrijke pion in het team dat de treble won: zowel de Premier League, de FA Cup (waarin rivaal Manchester United werd verslagen) als de Champions League, waarin Grealish in alle dertien wedstrijden in actie kwam. In totaal speelde Grealish dat seizoen vijftig wedstrijden, waarin hij vijf goals maakte en elf assists afleverde.

Clubstatistieken bewerken

Seizoen Club Competitie Competitie Beker Internationaal Totaal
Wed. Dlp. Ass. Wed. Dlp. Ass. Wed. Dlp. Ass. Wed. Dlp. Ass.
2013/14   Aston Villa Premier League 1 0 0 0 0 0 — 1 0 0
→   Notts County League One 37 5 7 2 0 0 — 39 5 7
2014/15   Aston Villa Premier League 17 0 1 7 0 2 — 24 0 3
2015/16 16 1 0 5 0 1 — 21 1 1
2016/17 Championship 31 5 5 2 0 0 — 33 5 5
2017/18 30 3 6 1 0 0 — 31 3 6
2018/19 34 6 8 1 0 0 — 35 6 8
2019/20 Premier League 36 8 6 5 2 2 — 41 10 8
2020/21 26 6 12 1 1 0 — 27 7 12
2021/22   Manchester City 26 3 3 6 2 0 7 1 1 39 6 4
2022/23 28 5 7 9 0 3 13 0 1 50 5 11
2023/24 5 0 1 2 0 0 3 0 0 10 0 1
Totaal 307 42 56 41 5 8 23 1 2 371 48 66

Interlandcarrière bewerken

Grealish werd geboren in Birmingham (Engeland), maar vertegenwoordigt de Ierse nationale jeugdelftallen. Zijn vader is afkomstig uit Dublin. In augustus 2013 debuteerde hij voor Ierland -21 in een oefenwedstrijd tegen de Faeröer -21. Toch maakte Grealish in september 2015 de keuze om voor Engeland te gaan spelen.[5] Grealish maakte deel uit van het elftal dat Engeland vertegenwoordigde op het Europees kampioenschap voetbal 2020 dat in 2021 plaatsvond. Met dit team haalde hij de finale dat op 11 juli 2021 plaatsvond in Wembley Stadium waarin zij het opnamen tegen Italië. Grealish kwam in de 99ste minuut in het veld in de plaats van Mason Mount. Italië won de finale na het nemen van strafschoppen.[6] Hij viel in in alle vijf de wedstrijden die Engeland speelde op het WK 2022, waarin het in de kwartfinale werd uitgeschakeld door latere finalist Frankrijk.

Interlands van Jack Grealish voor   Engeland
№ Datum Wedstrijd Uitslag Soort wedstrijd Doelpunten
Als speler bij   Aston VIlla
1. 8 september 2020   Denemarken – Engeland   0 – 0 Nations League Divisie A
2. 8 oktober 2020   Engeland – Wales   3 – 0 Vriendschappelijk
3. 11 november 2020   Engeland – Ierland   3 – 0 Vriendschappelijk
4. 15 november 2020   België – Engeland   2 – 0 Nations League Divisie A
5. 18 november 2020   Engeland – IJsland   4 – 0 Nations League Divisie A
6. 2 juni 2021   Engeland – Oostenrijk   1 – 0 Vriendschappelijk
7. 6 juni 2021   Engeland – Roemenië   1 – 0 Vriendschappelijk
8. 18 juni 2021   Engeland – Schotland   0 – 0 EK 2020
9. 22 juni 2021   Tsjechië – Engeland   0 – 1 EK 2020
10. 29 juni 2021   Engeland – Duitsland   2 – 0 EK 2020
11. 7 juli 2021   Engeland – Denemarken   2 – 1 EK 2020
12. 11 juli 2021   Italië – Engeland   1 – 1 EK 2020

Bijgewerkt op 27 augustus 2021.[7]

Erelijst bewerken

  Aston Villa onder 19
  Manchester City


  Engeland onder 21

Trivia bewerken

Grealish draagt zijn voetbalsokken altijd op lage hoogte en draagt "mini" scheenbeschermers voor "een beter balgevoel". Hij gaf aan dat hij dit doet uit bijgeloof. Scheidsrechters hebben Grealish reeds aangespoord om zijn sokken wat hoger op te trekken.[8][9]

Zie ook bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jack_Grealish&oldid=67074426"