Henry Hallett Dale

Brits arts (1875-1968)

Henry Hallett Dale OM OBE FRS, (Londen, 9 juni 1875Cambridge, 23 juli 1968) was een neurowetenschapper uit Engeland. Voor zijn studie naar acetylcholine als betrokkene bij de chemische overdracht van zenuwprikkels deelde hij in 1936 de Nobelprijs voor Fysiologie of Geneeskunde met Otto Loewi.

Nobelprijswinnaar  Henry Hallett Dale
9 juni 187523 juli 1968
Sir Henry Hallett Dale
Geboorteland Engeland
Geboorteplaats Islington in Londen
Overlijdensplaats Cambridge
Nobelprijs Fysiologie of Geneeskunde
Jaar 1936
Reden Voor onderzoek naar de transmissie van zenuwimpulsen via neurotransmitters
Samen met Otto Loewi
Voorganger(s) Hans Spemann
Opvolger(s) Albert Szent-Györgyi
Portaal  Portaalicoon   Geneeskunde

Biografie bewerken

Dale was de tweede zoon van zeven kinderen van Charles James Dale (1842-1901), een zakenman in Londen, en Frances Ann Hallett. Hij ging na het Tollington Park College naar The Leys School in Cambridge en begon in 1894 op het Trinity College bij de Universiteit van Cambridge en werkte daar onder leiding van de fysioloog Langley.

Dale verliet in 1900 Cambridge om werkervaring op te doen aan het St. Bartholomew's Hospital in Londen. Hij ontving zijn Bachelor of Arts in 1903 en doctersbul in 1909, deed gedurende deze periode van 1902 tot 1904 onderzoek bij University College London, samen met Ernest Starling en William Bayliss, kreeg een paar maanden in 1903 in Frankfurt am Main college van Paul Ehrlich en werd in 1909 arts. Hij ontmoette toen hij aan het University College London werkte Otto Loewi.

Dale werd in 1932 geridderd en kreeg in 1937 de Copley Medal van de Royal Society, het Britse wetenschappelijke genootschap waarvan hij secretaris (1925-35) en president (1940-45) was geweest. Hij werd in 1944 onderscheiden met de Order of Merit.

Hij trouwde met zijn nicht Ellen Harriette Hallett en zij kregen samen een zoon en twee dochters. Zijn oudste dochter, Alison Sarah, zou later in het huwelijk treden met Nobellaureaat Alexander Todd. Dale overleed op 93-jarige leeftijd.

Onderzoek bewerken

Dale isoleerde in 1910 samen met George Barger als eersten histamine uit moederkoorn, Claviceps purpurea, een schimmel die op planten groeit. Histamine speelt een rol bij immuunreacties, het zorgt ervoor dat haarvaten wijder worden zodat witte bloedcellen er gemakkelijker doorheen kunnen om binnendringers te bestrijden. Dale concludeerde dat deze stikstofhoudende stof een rol speelt bij het ontstaan van allergische en anafylactische reacties.

Hoewel Dale en zijn collega's acetylcholine al in 1914 identificeerden als een mogelijke neurotransmitter toonde Loewi de betekenis ervan voor het zenuwstelsel aan.

Dale was in de jaren 1940 verwikkeld in het debat over het karakter van de signalen in de synaps. Dale en anderen geloofden dat de actiepotentiaal chemisch ging, terwijl John Eccles en anderen dachten het elektrisch ging. Het bleek later dat de meeste signalen toch chemisch werden overgebracht, maar dat er sommige zijn die elektrisch zijn.

Dale verzon ook de indeling van zenuwcellen naar de aard neurotransmitter die ze gebruiken. Zodoende worden zenuwcellen die noradrenaline gebruiken noradrenerg genoemd, neuronen die gamma-aminoboterzuur maken GABA-erg, enzovoort. Deze indeling is gekoppeld aan Dale's principe, dat zegt dat iedere zenuwceln maar een soort neurotransmitter afscheidt. dat bleek verkeerd. Verschillende zenuwcellen scheiden behalve aminozuren of amines ook neuropeptides af.[1]

Literatuur bewerken

  • ES Valenstein. The War of the Soups and the Sparks: The Discovery of Neurotransmitters and the Dispute Over How Nerves Communicate. Columbia University Press, 2005. ISBN 0-231-13588-2
  • ES Valenstein. The discovery of chemical neurotransmitters. voor Brain Cogn 2002 juni, 49 (1): 73-95 PMID 12027394
  • EM Tansey. Chemical neurotransmission in the autonomic nervous system: Sir Henry Dale and acetylcholine. voor Clin Auton Res 1991 maart, 1 (1): 63-72 (PMID 1668257)

Websites bewerken