Grand Prix-wegrace van San Marino 1982

De Grand Prix-wegrace van San Marino 1982 was de dertiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1982. De races werden verreden op 5 september 1982 op het Circuit van Mugello in Scarperia e San Piero in de provincie Florence in Italië. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 50cc-klasse beslist. Men dacht dat ook de titel in de zijspanklasse beslist was, tot de FIM weken later berichtte dat er in Finland een fout was begaan met de puntentelling.

Vlag van San Marino Grand Prix-wegrace van San Marino 1982
Land Vlag van San Marino San Marino
Datum 5 september 1982
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Snelste ronde Vlag van Japan Takazumi Katayama
Eerste Vlag van Verenigde Staten Freddie Spencer
Tweede Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby
250 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Snelste ronde Vlag van Venezuela Carlos Lavado
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Frankrijk Jean-Louis Tournadre
Derde Vlag van Zwitserland Roland Freymond
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Eerste Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Tweede Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Derde Vlag van Italië Giuseppe Ascareggi
Zijspan
Poleposition Vlag van Nederland Egbert Streuer/Vlag van Nederland Bernard Schnieders
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Eerste Vlag van Frankrijk Alain Michel/Vlag van Duitsland Michael Burkhardt
Tweede Vlag van Duitsland Werner Schwärzel/Vlag van Duitsland Andreas Huber
Derde Vlag van Japan Masato Kumano/Vlag van Japan Kunio Takeshima

Algemeen bewerken

Het grootste probleem voor de coureurs in Mugello was de keuze van de juiste banden en de fysieke conditie. Beide problemen werden veroorzaakt door de hitte: op de trainingsdagen oversteeg die al de 35 °C. Ook tijdens de races waren de hoge temperaturen een probleem, zowel voor sommige rijders die door de hitte moesten opgeven, als voor de machines die te warm werden. De 500cc-rijders dienden een petitie in om de race in te korten, maar die werd niet gehonoreerd.

500 cc bewerken

Freddie Spencer nam meteen de leiding in de 500cc-race en was voor niemand meer te achterhalen. In de eerste ronde zag het er heel goed uit voor Honda, want Spencers teamgenoten Marco Lucchinelli en Takazumi Katayama reden achter hem. Franco Uncini had een zeer slechte start, maar wist toen de top tien binnen te dringen. In de veertiende ronde reed Boet van Dulmen, bevangen door de hitte, de pit in, even later gevolgd door Loris Reggiani met hetzelfde probleem. Intussen had Katayama de snelste ronde gereden, maar hij viel, terwijl Lucchinelli steeds meer terrein moest prijsgeven. Zo konden Randy Mamola en Graeme Crosby de tweede en de derde plaats opeisen. Voor HB-Suzuki was de race een succes met Mamola, Virginio Ferrari en Jack Middelburg bij de eerste vijf. Voor het Italiaanse Gallina-Suzuki was het juist een teleurstelling door het uitvallen van Franco Uncini en Loris Reggiani.

Uitslag 500 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Freddie Spencer RSC-Honda 52"21'78 1 15
2   Randy Mamola HB-Suzuki +17'70 6 12
3   Graeme Crosby Marlboro-Yamaha +24'65 4 10
4   Virginio Ferrari HB-Suzuki +36'84 7 8
5   Jack Middelburg HB-Suzuki +39'59 9 6
6   Marco Lucchinelli RSC-Honda +50'54 3 5
7   Kork Ballington Kawasaki +1"00'73 4
8   Leandro Becheroni Suzuki +1"06'80 10 3
9   Sergio Pellandini Suzuki +1"34'41 2
10   Guido Paci Yamaha +1"42'96 1
11   Graziano Rossi Marlboro-Yamaha +1"43'13
12   Lorenzo Ghiselli Suzuki +1"59'76
13   Philippe Coulon Suzuki +2"03'89
14   Andreas Hofmann Suzuki +2"04'09
15   Walter Migliorati Suzuki +1 ronde
16   Peter Huber Suzuki +1 ronde
17   Peter Sjöström Suzuki +1 ronde
18   Reinhold Roth Suzuki +1 ronde
19   Pierluigi Rimoldi Suzuki +1 ronde
DNC   Giovanni Pelletier Morbidelli +6 ronden
DNF   Franco Uncini Gallina-Suzuki Opgave[1] 2
DNF   Takazumi Katayama RSC-Honda Val[2] 5
DNF   Loris Reggiani Gallina-Suzuki Opgave[3] 22
DNF   Jean Lafond Fior
DNF   Chris Guy Suzuki
DNF   Michel Frutschi Sanvenero Val
DNF   Boet van Dulmen Ergon-Suzuki Opgave[3]
DNF   Seppo Rossi Suzuki
DNF   Fabio Biliotti Suzuki
DNF   Oliviero Cruciani Suzuki
DNF   Maurizio Massimiani Suzuki
DNF   Jon Ekerold Cagiva Koppeling
DNF   Raffaele Pasqual Yamaha
DNF   Marco Papa Suzuki
DNF   Victor Palomo Suzuki
DNF   Attilio Riondato Suzuki
DNS   Marc Fontan Sonauto-Yamaha Blessure[4] 8
DNS   Edoardo Elias Yamaha
DNQ   Peter Looijesteijn Suzuki 39
DNQ   Bengt Slydal Suzuki
DNQ   Kenny Roberts Yamaha Blessure[5]
DNQ   Barry Sheene John Player-Yamaha Blessure[6]

Top tien WK-tussenstand 500 cc bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Franco Uncini (Wereldkampioen) Gallina-Suzuki 103
2   Graeme Crosby Marlboro-Yamaha 76
3   Freddie Spencer RSC-Honda 72
4   Kenny Roberts Yamaha 68
  Barry Sheene John Player-Yamaha
6   Randy Mamola HB-Suzuki 50
7   Takazumi Katayama RSC-Honda 40
8   Marco Lucchinelli RSC-Honda 37
9   Kork Ballington Kawasaki 31
10   Marc Fontan Sonauto-Yamaha 24

250 cc bewerken

Toni Mang nam meteen de leiding in de 250cc-race, terwijl Jean-Louis Tournadre slecht startte en in het middenveld terechtkwam. Mang ging een duel aan met Carlos Lavado, maar die viel waardoor Mang het rijk alleen had, gevolgd door een groepje met Roland Freymond, Massimo Broccoli, Martin Wimmer en de inmiddels aangesloten Tournadre. Zoals gebruikelijk viel Tournadre pas in de slotfase aan, niet op Mang, die te ver weg was, maar op Freymond, die derde werd.

Uitslag 250 cc bewerken

De 250cc-rekensom
Toni Mang had voor deze race elf punten achterstand op Jean-Louis Tournadre. Als hij nog twee GP's zou winnen moest Tournadre nog 20 punten (twee derde plaatsen) scoren om alsnog wereldkampioen te worden. Nu Tournadre tweede werd mocht hij in de Duitse GP zelfs vierde worden.
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Toni Mang Kawasaki 45"59'26 2 15
2   Jean-Louis Tournadre Yamaha +10'56 3 12
3   Roland Freymond MBA +12'19 5 10
4   Martin Wimmer Spondon-Yamaha +22'61 6 8
5   Massimo Broccoli Yamaha +33'24 6
6   Marcellino Lucchi Yamaha +41'15 5
7   Reinhold Roth Yamaha +43'61 4
8   Patrick Fernandez Bimota-Bartol +53'28 3
9   Thierry Espié Pernod +56'73 7 2
10   Richard Schlachter Yamaha +1"03'57 1
11   Jean-Marc Toffolo Rotax +1'04'83
12   Tony Head Waddon Ehrlich-Rotax +1"08'37
13   Gabriel Grabia Yamaha +1"23'24
14   Bruno Lüscher Yamaha +1"27'71
15   Pierre Bolle Yamaha +1"29'21
16   Leif Nielsen Rotax +1"32'80
17   Paul Harris Yamaha +1"59'60
18   Karl-Thomas Grässel Yamaha +1 ronde
19   Constant Pittet Yamaha
DNF   Carlos Lavado Yamaha Val[7] 1
DNF   Paolo Ferretti MBA 10
DNF   Jean-Louis Guignabodet Kawasaki
DNF   Jeffrey Sayle Armstrong
DNF   Christian Sarron Yamaha 9
DNF   Christian Estrosi Pernod
DNF   Sito Pons Kobas-Rotax
DNF   Jacques Cornu Yamaha
DNF   Massimo Matteoni Yamaha Val[8]
DNF   Jean-Michel Mattioli Yamaha
DNF   Donnie Robinson Spondon-Yamaha 8
DNF   Pierluigi Conforti Kawasaki
DNF   Michel Simeon Yamaha
DNF   Siegfried Minich Rotax
DNF   Maurizio Vitali MBA Val[8]
DNQ   Franco Marchegiani Yamaha
DNQ   Eero Hyvärinen Yamaha
DNQ   Jean-François Baldé Kawasaki Blessure[9]
DNQ   Bengt Elgh Yamaha
DNS   Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha Carburatie 4

Top tien WK-tussenstand 250 cc bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Jean-Louis Tournadre Yamaha 110
2   Toni Mang Kawasaki 102
3   Roland Freymond MBA 69
4   Martin Wimmer Spondon-Yamaha 48
5   Carlos Lavado Yamaha 39
6   Didier de Radiguès Chevallier-Yamaha 38
7   Jean-Louis Guignabodet Kawasaki 29
8   Jeffrey Sayle Armstrong 27
9   Christian Sarron Yamaha 26
10   Paolo Ferretti MBA 22
  Jean-François Baldé Kawasaki

50 cc bewerken

Eugenio Lazzarini kon zijn theoretische kans op de wereldtitel behouden door te winnen met minstens vijf seconden voorsprong op Stefan Dörflinger en vervolgens ook de Grand Prix van Duitsland te winnen. Het zou echter veel verschil maken als Dörflinger deze race helemaal niet zou uitrijden. Na de start wisten ze al snel Claudio Lusuardi af te schudden en Dörflinger nam de leiding, opgejaagd door Lazzarini die probeerde Dörflinger tot een fout te dwingen. Lazzarini moest met minstens vijf seconden verschil winnen, maar Dörflinger liet hem voorbij en bleef de hele race binnen anderhalve seconde achter hem. Na de finish was hij dus zeker van zijn wereldtitel.

Uitslag 50 cc bewerken

De 50cc-rekensom
In de 50cc-klasse werden slechts zes races gereden, waarvan Stefan Dörflinger er al drie had gewonnen en één tweede plaats had gescoord. Eugenio Lazzarini had er één gewonnen en was twee keer tweede geworden. In de GP des Nations was Lazzarini echter door een kapotte drijfstang uitgevallen. Daardoor begon hij in Mugello met 18 punten achterstand. Om zijn theoretische kans op de titel te behouden moest Lazzarini niet alleen winnen, Dörflinger zou hier of in de Duitse GP moeten uitvallen. Dan zouden ze een gelijk aantal punten hebben, ervan uitgaande dat Dörflinger ook nog een tweede plaats zou behalen. In dat geval hadden ze evenveel overwinningen (drie) en evenveel tweede plaatsen (twee). De totaaltijd van alle GP's zou dan tellen en daarin had Dörflinger 5,31 seconden voorsprong. Toen Lazzarini en Dörflinger in Mugello samen aan de leiding kwamen, was de opdracht voor Lazzarini duidelijk: winnen met meer dan vijf seconden voorsprong, anders waren zijn titelkansen verkeken.
Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Eugenio Lazzarini Garelli 31"32'23 1 15
2   Stefan Dörflinger Krauser-Kreidler +1'51 2 12
3   Giuseppe Ascareggi Minarelli +1"03'06 4 10
4   Massimo de Lorenzi Minarelli +1"50'20 6 8
5   Hans-Jürgen Hummel Sachs +1"51'42 6
6   Otto Machinek Kreidler +1"51'74 5
7   Reiner Scheidhauer Kreidler +1"57'87 4
8   Hans Spaan Van Veen-Kreidler +1"58'00 3
9   Gerhard Singer Kreidler +2"01'00 2
10   Mauro Mordenti Rossi +2"01'48 1
11   Zdravko Matulja Tomos +2"05'71
12   Thomas Engl Engl +1 ronde
13   Chris Baert Kreidler +1 ronde
14   Giuliano Tabanelli GMC +1 ronde
15   Paolo Priori Paolucci +1 ronde
16   Nicola Casadei Tomos +1 ronde
17   Peter Verbic Kreidler +1 ronde
18   George Looijesteijn Kreidler +1 ronde 19
19   Sandro de Rosa Villa +1 ronde
20   Guido Sala MTK +1 ronde
21   Jos van Dongen Bultaco +1 ronde 33
22   Salvatore Milano UFO +1 ronde
23   Reiner Koster Kreidler +2 ronden
DNF   Theo Timmer Bultaco Versnellingsbak 5
DNF   Paul Rimmelzwaan Roton Val 8
DNF   Claudio Lusuardi Villa 3
DNF   Rainer Kunz Kreidler 7
DNF   Claudio Granata Kreidler 9
DNQ   Ricardo Tormo Bultaco Geen monteur[10]

Top tien WK-tussenstand 50 cc bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Stefan Dörflinger (wereldkampioen) Krauser-Kreidler 69
2   Eugenio Lazzarini Garelli 54
3   Giuseppe Ascareggi Minarelli 38
4   Claudio Lusuardi Villa 33
5   Ricardo Tormo Bultaco 32
6   Hans-Jürgen Hummel Sachs 19
7   Theo Timmer Bultaco 15
8   Massimo De Lorenzi Minarelli 14
9   Hans Spaan Van Veen-Kreidler 12
10   Jorge Martínez Bultaco 10

Zijspanklasse bewerken

Rolf Biland vloog in de vrije training van de baan en kwam onder zijn zijspancombinatie terecht, waardoor hij een sleutelbeen brak en zich niet kon kwalificeren voor de race. Hij was nu overgeleverd aan Werner Schwärzel, die aan twaalf punten genoeg had om wereldkampioen te worden. Egbert Streuer/Bernard Schnieders reden met enige gemak de snelste trainingsronde en namen in de race ook de leiding. Ze werden echter gepasseerd door Derek Jones/Brian Ayres, maar iedereen leek het tamelijk rustig aan te doen met het oog op de bandenslijtage op het hete asfalt. Daardoor kon Alain Michel aansluiten bij Schwärzel en Streuer. Achtereenvolgens vielen Jones en Streuer uit met motorproblemen. Alain Michel nam de leiding over, want Schwärzel had aan zijn tweede plaats genoeg om wereldkampioen te worden en had geen behoefte om risico's te nemen.

Uitslag zijspanklasse bewerken

De zijspan-rekensom
De combinatie Rolf Biland/Kurt Waltisperg had weliswaar vier punten achterstand op Werner Schwärzel/Andreas Huber, maar Biland hoefde zich onderweg naar Mugello nog niet al te veel zorgen te maken. Hij had al vijf GP's gewonnen, Schwärzel nog geen enkele. Bovendien was Schwärzel lang niet altijd tweede: regelmatig moest hij Alain Michel en Egbert Streuer voor laten gaan. Maar toen Biland zichzelf in de training uitschakelde, had Schwärzel ineens aan twaalf punten genoeg. Zo mocht hij een keer tweede worden, of twee vijfde plaatsen scoren. Schwärzel werd tweede en zodoende - net als George O'Dell in het seizoen 1977, wereldkampioen zonder een race te winnen.

Pas een week na de GP van San Marino realiseerde men zich bij de FIM dat bij de Grand Prix van Finland een blunder was begaan, door geen punten toe te kennen in de zijspanrace die na zeven ronden was gestaakt. Men had reglementair halve punten moeten toekennen, maar ten tijde van de Grand Prix van San Marino was deze (werkelijke) stand nog niet bekend. Rolf Biland kwam door deze gecorrigeerde tussenstand 2½ punt dichter bij Schwärzel en kon dus theoretisch nog met 1½ punt verschil wereldkampioen worden. De nieuwe opdracht voor Rolf Biland was dus de Duitse GP te winnen, de nieuwe opdracht voor Werner Schwärzel was ten minste negende (twee punten) te worden.

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Grid Punten
1   Alain Michel   Michael Burkhard Krauser-Seymaz-Yamaha 39"19'91 2 15
2   Werner Schwärzel   Andreas Huber Krauser-Seymaz-Yamaha +26'33 6 12
3   Masato Kumano   Kunio Takeshima LCR-Yamaha +46'14 5 10
4   Jean-François Monnin   Wolfgang Kalauch LCR-Yamaha 9 8
5   Rolf Steinhausen   Hermann Hahn Busch-Yamaha 4 6
6   Gérald Corbaz   Yvan Hunziker Busch-Yamaha 7 5
7   Trevor Ireson   Donnie Williams Ireson-Yamaha 10 4
8   Alfred Zurbrügg   Martin Zurbrügg Seymaz-Yamaha 8 3
9   Patrick Thomas   Philippe Greffet Seymaz-Yamaha 2
10   Mick Barton   Nick Cutmore Yamaha 1
DNQ   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha Blessure[11]
DNF   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha Vastloper 1
DNF   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha Motor 3

Top tien WK-tussenstand zijspanklasse bewerken

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1   Werner Schwärzel (Wereldkampioen)   Andreas Huber (Wereldkampioen) Krauser-Seymaz-Yamaha 76
2   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 60
3   Alain Michel   Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha 54
4   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha 33
  Jock Taylor (†)   Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha
6   Masato Kumano   Kunio Takeshima LCR-Yamaha 23
7   Patrick Thomas   Jean-Marc Fresc/
  Horst Juhant/
  Helmut Schilling/
  Philippe Greffet
Seymaz-Yamaha 22
8   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha 19
  Rolf Steinhausen   Hermann Hahn Busch-Yamaha
10   Steve Abbott   Shaun Smith Yamaha 16

Gecorrigeerde top tien WK-tussenstand zijspanklasse bewerken

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Ptn.
1   Werner Schwärzel (Géén wereldkampioen)   Andreas Huber (Géén wereldkampioen) Krauser-Seymaz-Yamaha 81
2   Rolf Biland   Kurt Waltisperg Krauser-LCR-Yamaha 67,5
3   Alain Michel   Michael Burkhardt Krauser-Seymaz-Yamaha 60
4   Egbert Streuer   Bernard Schnieders LCR-Yamaha 35,5
5   Jock Taylor (†)   Benga Johansson Fowler-Windle-Yamaha 33
6   Patrick Thomas   Jean-Marc Fresc/
  Horst Juhant/
  Helmut Schilling/
  Philippe Greffet
Seymaz-Yamaha 26
7   Masato Kumano   Kunio Takeshima LCR-Yamaha 23
8   Rolf Steinhausen   Hermann Hahn Busch-Yamaha 20
9   Derek Jones   Brian Ayres LCR-Yamaha 19
10   Jean-François Monnin   Paul Gerard,
  Wolfgang Kalauch
LCR-Yamaha 17

Trivia bewerken

Marco Lucchinelli bewerken

Marco Lucchinelli kreeg een boete van (omgerekend) 115 Euro omdat hij een bochtencommissaris had geslagen die hem wilde beletten tijdens de training een stuk van het circuit af te snijden.

Franco Uncini bewerken

Franco Uncini brak tijdens de training een botje in zijn voet, waardoor het onzeker was of hij wel kon starten. Wellicht was dat ook de oorzaak van zijn zeer slechte duwstart, waardoor hij zo ongeveer als laatste van start ging.

Rolf Biland bewerken

Rolf Biland kon niet rekenen op veel mededogen van zijn concurrenten toen hij zijn wereldtitel verspeelde. Tijdens de TT van Assen had hij zijn combinatie vlak voor de finish afgezet om ze samen met Kurt Waltisperg demonstratief over de streep te duwen en nog veertig seconden voorsprong te behouden. In de Belgische Grand Prix maakte hij het nog bonter: hij reed tijdens de race de pit in, morrelde wat aan zijn handschoen, maakte een praatje met zijn monteurs, reed de baan weer op, passeerde vier combinaties en won alsnog. Dergelijke vernederingen werden niet op prijs gesteld. Ook bakkenist Kurt Waltisperg was kwaad op zijn rijder. Hij vond dat Biland onnodig veel risico had genomen en noemde de uitschakeling een "beginnersfout".

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1982
FIM wereldkampioenschap wegrace
34e seizoen (1982)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1982

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1981
Grand Prix-wegrace van San Marino Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1983