Grand Prix-wegrace van San Marino 1981

De Grand Prix-wegrace van San Marino 1981 was tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1981. De race werd verreden op 12 juli 1981 op het Autodromo Enzo e Dino Ferrari nabij Imola in de provincie Bologna (Italië).

Vlag van San Marino Grand Prix-wegrace van San Marino 1981
Autodromo Enzo e Dino Ferrari
Land Vlag van San Marino San Marino
Datum 12 juli 1981
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Eerste Vlag van Italië Marco Lucchinelli
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene
Derde Vlag van Nieuw-Zeeland Graeme Crosby
250 cc
Poleposition Vlag van Duitsland Toni Mang
Snelste ronde Vlag van Duitsland Toni Mang
Eerste Vlag van Duitsland Toni Mang
Tweede Vlag van Zwitserland Roland Freymond
Derde Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Loris Reggiani
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Eerste Vlag van Italië Loris Reggiani
Tweede Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Derde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Snelste ronde Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Eerste Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo
Tweede Vlag van Nederland Henk van Kessel
Derde Vlag van Nederland Theo Timmer

Algemeen bewerken

De Grand Prix van San Marino werd bij zeer hoge temperaturen gereden, afgezien van de hevige regenbui die de 500cc-race vroegtijdig beëindigde. Dat was vooral onplezierig voor de zieken, zoals Boet van Dulmen, die zijn koorts probeerde te onderdrukken door uren in het kinderbadje van zijn dochter Annemiek door te brengen, en de familie Roberts, waar eerst vriendin Pam en zoontje Kenny junior en later ook Kenny Roberts senior ziek werden. Kenny kon uiteindelijk niet eens van start gaan. De wereldtitel in de 50cc-klasse werd in Imola beslist. Nadat Toni Mang in de 350cc-klasse zijn grootste concurrent Jon Ekerold was kwijtgeraakt toen die in Raalte een enkel brak, kwam de 250cc-titel dichterbij omdat Carlos Lavado in Imola tijdens de training zijn onderbeen brak. De training kostte het leven aan Sauro Pazzaglia.

500 cc bewerken

Met donkere wolken boven het circuit liet Roberto Gallina een intermediate voorband op de Suzuki van Marco Lucchinelli leggen, maar na de opwarmronde werd die weer vervangen door een slick, zoals alle andere rijders ook hadden. Kenny Roberts lag intussen met darmklachten in zijn motorhome, net als de rest van de familie Roberts. Graeme Crosby was als snelste weg, achtervolgd door Lucchinelli en Jack Middelburg. Diens motor kreeg al in de eerste ronde een vastloper, waardoor hij niet uitviel, maar wel veel vermogen miste omdat de machine regelmatig op drie cilinders ging lopen. Bovendien moest hij de motor opnieuw aanduwen waardoor hij op de laatste plaats terechtkwam. Barry Sheene nam in de tweede ronde de leiding voor Randy Mamola, Graeme Crosby en Marco Lucchinelli. Lucchinelli passeerde Sheene en begon een flinke voorsprong op te bouwen. Sheene hield de tweede plaats vast maar Crosby ging Mamola weer voorbij. Mamola's achterband was niet goed gemonteerd waardoor het achterwiel zo hard trilde dat de ketting soms over het tandwiel schoot. In de 19e ronde barstte een forse regenbui los en drie ronden later besloot de wedstrijdleiding de race af te breken. In de zesde ronde viel Willem Zoet, maar ook Gianni Rolando, die hem niet meer kon ontwijken. Beiden werden naar het ziekenhuis gebracht: Rolando met een gebroken voet en Zoet met een aantal botbreuken.

Uitslag 500 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Marco Lucchinelli Suzuki 42:19.980 15
2   Barry Sheene Yamaha +3.310 12
3   Graeme Crosby Suzuki +6.460 10
4   Randy Mamola Suzuki +44.780 8
5   Kork Ballington Kawasaki +1:12.190 6
6   Guido Paci Yamaha +1:21.280 5
7   Jack Middelburg Suzuki +1:22.720 4
8   Marc Fontan Yamaha +1:22.850 3
9   Gianni Pelletier Suzuki +1:27.380 2
10   Keith Huewen Yamaha +1:35.230 1
11   Sergio Pellandini Suzuki +1:43.040
12   Christian Sarron Yamaha +2:07.320
13   Walter Migliorati Suzuki +2:21.660
14   Seppo Rossi Suzuki +2:22.680
15   Kimmo Kopra Suzuki +1 ronde
16   Michel Frutschi Yamaha +1 ronde
17   Fabio Biliotti Suzuki +1 ronde
18   Raffaele Pasqual Yamaha +1 ronde
19   Virginio Ferrari Cagiva +1 ronde
DNF   Willem Zoet Suzuki Val[1]
DNF   Gianni Rolando Lombardini Val
DNF   Franco Uncini Suzuki Val
DNF   Boet van Dulmen Yamaha Motor
DNF   Graziano Rossi Morbidelli Contract beëindigd

Top 10 WK-stand na deze race bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Marco Lucchinelli Suzuki 88
2   Randy Mamola Suzuki 72
3   Kenny Roberts Yamaha 58
4   Barry Sheene Yamaha 57
5   Graeme Crosby Suzuki 56
6   Boet van Dulmen Yamaha 47
7   Jack Middelburg Suzuki 27
8   Kork Ballington Kawasaki 25
9   Hiroyuki Kawasaki Suzuki 19
10   Guido Paci Yamaha 14

250 cc bewerken

Roland Freymond was met zijn Ad Maiora opnieuw als eerste weg, maar Toni Mang haalde hem binnen een paar ronden in. Freymond had op zijn beurt geen enkele moeite om zijn achtervolgers voor te blijven. Aanvankelijk reed Pierluigi Conforti op de derde plaats, maar hij werd ingehaald door Jean-François Baldé. Thierry Espié werd vijfde en haalde daarmee de eerste punten voor Pernod binnen.

Uitslag 250 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Toni Mang Kawasaki 45:43.810 15
2   Roland Freymond Ad Maiora +19.910 12
3   Jean-François Baldé Kawasaki +23.020 10
4   Pierluigi Conforti Kawasaki +33.200 8
5   Thierry Espié Pernod +40.320 6
6   Jean-Louis Tournadre Bimota-Yamaha +46.150 5
7   Christian Estrosi Yamaha +47.070 4
8   Patrick Fernandez Bimota-Yamaha +49.570 3
9   Jacques Bolle Yamaha +52.550 2
10   Didier de Radiguès Yamaha +59.160 1
11   Jeffrey Sayle Armstrong-Rotax +59.600
12   Jean-Louis Guignabodet Kawasaki +1:15.690
13   Mick Grant Armstrong-Rotax +1:22.960
14   Martin Wimmer Yamaha +1:30.230
15   Pierre Bolle Yamaha +1:31.770
16   Jean-Marc Toffolo Armstrong-Rotax +1:31.870
17   Alan North Yamaha +1:39.960
18   Franco Marcheggiani Yamaha +1:40.170
19   Richard Schlachter Yamaha +1:44.140
20   Eero Hyvärinen Yamaha +1:45.160
21   Graeme Geddes Yamaha +1:53.050
22   Peter Looijesteijn Rotax +2:01.630
DNS   Sauro Pazzaglia MBA Gewond in training (†)[2]
DNS   Carlos Lavado Yamaha Blessure in training[3]

Top 10 WK-stand na deze race bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Toni Mang Kawasaki 100
2   Jean-François Baldé Kawasaki 67
3   Carlos Lavado Yamaha 56
4   Patrick Fernandez Bimota-Yamaha 38
5   Roland Freymond Ad Maiora 36
6   Thierry Espié Chevallier-Yamaha/Pernod 24
7   Massimo Massimiani Ad Maiora 22
8   Eric Saul Chevallier-Yamaha 19
  Martin Wimmer Yamaha
10   Richard Schlachter Yamaha 15

125 cc bewerken

Loris Reggiani had het hele seizoen teamorders gehad om Ángel Nieto voor te laten, maar in zijn thuisrace werd dat omgedraaid: Nieto moest zorgen dat Reggiani kon winnen. Na de opwarmronde moesten Jan Thiel en Martin Mijwaart snel de bougies van Reggiani's Minarelli vervangen, want de motor sloeg over. Reggiani startte als snelste, terwijl Nieto de rest van het veld probeerde af te remmen, maar dat lukte niet helemaal. Maurizio Vitali en Iván Palazzese wisten voorbij te glippen en joegen op Reggiani. Ook Pier Paolo Bianchi en Guy Bertin volgden, waardoor Nieto besloot de leiding maar over te nemen en Reggiani op sleeptouw te nemen. Na veertien ronden was de strijd gestreden. Reggiani ging op kop voor Nieto, terwijl Bertin uitviel. Bianchi was op achterstand gereden, maar reed het gat weer dicht, waardoor het op de finishlijn nog spannend werd. Uiteindelijk finishte hij 20 meter achter Nieto.

Uitslag 125 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Loris Reggiani Minarelli 43:57.520 15
2   Ángel Nieto Minarelli +1.800 12
3   Pier Paolo Bianchi MBA +2.100 10
4   Ricardo Tormo Sanvenero +21.910 8
5   Jacques Bolle Motobécane +27.670 6
6   Hugo Vignetti MBA +33.580 5
7   Roberto Ruosi MBA +1:13.230 4
8   Gerhard Waibel MBA +1:13.550 3
9   August Auinger MBA +1:13.700 2
10   Willy Pérez MBA +1:18.480 1
11   Thierry Noblesse MBA +1:25.300
12   Anton Straver MBA +1:41.200
13   Johnny Wickström MBA +2:09.140
14   Olivier Liégeois MBA +2:17.010
15   Joe Genoud MBA +1 ronde
16   Per-Edvard Carlsson MBA +1 ronde
17   Hans Müller MBA +1 ronde
18   Jacky Hutteau Afam +1 ronde
19   Peter Balaz MBA +1 ronde
DNF   Guy Bertin Sanvenero Ontsteking
DNF   Theo Timmer MBA
DNF   Maurizio Vitali MBA Motor
DNF   Iván Palazzese MBA
DNS   Henk van Kessel EGA/MBA[4]

Top 10 WK-stand na deze race bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Ángel Nieto Minarelli 110
2   Loris Reggiani Minarelli 89
3   Pier Paolo Bianchi MBA 68
4   Hans Müller MBA 55
5   Jacques Bolle Motobécane 31
6   Guy Bertin Sanvenero 28
7   Iván Palazzese MBA 27
  Stefan Dörflinger Krauser-MBA
9   Maurizio Vitali MBA 26
10   Willy Pérez MBA 12
  Hugo Vignetti MBA

50 cc bewerken

Henk van Kessel kreeg vanaf Imola een fabrieks-Van Veen-Kreidler. Daardoor hoopte Van Veen in elk geval de constructeurstitel nog veilig te stellen. De machine was weliswaar iets sneller dan Van Kessels eigen Kreidler, maar had ook andere (Metzeler) banden, terwijl Van Kessel gewend was aan Michelin-banden. Van Kessel had een goede start, terwijl de Bultaco van Ricardo Tormo maar moeizaam op gang kwam. Van Kessel werd in de eerste ronden dan ook gevolgd door Theo Timmer, Giuseppe Ascareggi, Rolf Blatter, Hans-Jürgen Hummel en Hagen Klein. Binnen enkele ronden was Tormo echter bij Van Kessel, passeerde hem en bouwde een flinke voorsprong op. Van Kessel moest wel inhouden omdat zijn motor warm begon te lopen. Timmer moest intussen de aanvallen van Ascareggi afslaan, maar wist toch derde te worden. Tormo's overwinning betekende dat hij wereldkampioen was.

Uitslag 50 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Ricardo Tormo Bultaco 31:43.750 15
2   Henk van Kessel Van Veen-Kreidler +5.550 12
3   Theo Timmer Bultaco +29.120 10
4   Giuseppe Ascareggi Minarelli +31.870 8
5   Hans-Jürgen Hummel Sachs +1:15.940 6
6   Hagen Klein Van Veen-Kreidler +1:15.950 5
7   Claudio Lusuardi Moto Villa +1:41.250 4
8   George Looijesteijn Kreidler +1:50.770 3
9   Joaquín Galí Bultaco +1:50.930 2
10   Ingo Emmerich Kreidler +1:51.240 1
11   Giuliano Gerani BBFT +2:16.000
12   Günter Schirnhofer Kreidler +2:19.070
13   Otto Machinek Kreidler +2:24.570
14   Claudio Granata Kreidler +2:25.000
15   Giuliano Tabanelli Ringhini +2:25.810
16   Ramon Gali Kreidler +2:34.430
17   Enrico Cereda Kreidler +1 ronde
18   Thomas Engl PCR +1 ronde
19   Enzo Saffiotti UFO +1 ronde
20   Pascale Buonfante UFO +1 ronde
21   Reiner Koster Malanca +1 ronde
22   Kasimir Rapczynski Kreidler +1 ronde
23   Klaus Kull Kreidler +1 ronde
24   Joe Genoud RYB +1 ronde
25   Gerhard Singer Kreidler +1 ronde
DNF   Rolf Blatter Kreidler Val

Top 10 WK-stand na deze race bewerken

Pos. Coureur Motorfiets Ptn.
1   Ricardo Tormo (wereldkampioen) Bultaco 90
2   Stefan Dörflinger Van Veen-Kreidler 51
3   Theo Timmer Bultaco 50
4   Hans-Jürgen Hummel Sachs 37
5   Henk van Kessel Kreidler 36
6   Rolf Blatter Kreidler 34
7   Hagen Klein Van Veen-Kreidler 32
8   Claudio Lusuardi Bultaco 19
9   George Looijesteijn Kreidler 18
10   Giuseppe Ascareggi Bultaco 16

Trivia bewerken

Bliksem bewerken

Bij de onweersbui tijdens de 500cc-race werden zes toeschouwers door de bliksem getroffen, maar de meesten kwamen er met lichte brandwonden vanaf. Een van hen moest ter observatie in het ziekenhuis blijven omdat zijn hart had stilgestaan.

Contract beëindigd bewerken

Graziano Rossi beëindigde abrupt zijn samenwerking met Morbidelli vanwege de slechte resultaten. Hij hoopte op de Kawasaki KR 500 van Gregg Hansford te kunnen starten, maar die machine was al terug naar Japan. Morbidelli ging op zoek naar een vervangende rijder, maar ving bot bij Jack Middelburg, Gianni Pelletier en Christian Estrosi. Graziano Rossi wist al dat de oude Suzuki-productieracers van Franco Uncini weer zouden worden opgebouwd voor hem.

Banden bewerken

Boet van Dulmen had al vaker geklaagd over zijn Michelin-banden, die door Suzuki-rijders ontwikkeld waren en niet voldeden op zijn Yamaha. In Imola kreeg hij toestemming om met Dunlop-banden te testen, maar toen de asfalttemperatuur op de racedag 53 °C bedroeg koos hij toch voor de Michelins, omdat hij die beter kende.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1981
FIM wereldkampioenschap wegrace
33e seizoen (1981)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Groot-Brittannië 1981

Vorige race:
Geen
Grand Prix-wegrace van San Marino Volgende race:
Grand Prix-wegrace van San Marino 1982