Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1988

De Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1988 was de tiende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1988. De races werden verreden op 17 juli 1988 op het Automotodrom Grobnik bij Rijeka. In Joegoslavië reden voor het eerst alle soloklassen: 80 cc, 125 cc, 250 cc en 500 cc. In deze Grand Prix werd de wereldtitel in de 80cc-klasse beslist.

Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1988
Officiële naam YU Grand Prix 88
Land Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Joegoslavië
Datum 17 juli 1988
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Eerste Vlag van Australië Wayne Gardner
Tweede Vlag van Frankrijk Christian Sarron
Derde Vlag van Verenigde Staten Wayne Rainey
250 cc
Poleposition Vlag van Spanje Sito Pons
Snelste ronde Vlag van Spanje Juan Garriga
Eerste Vlag van Spanje Sito Pons
Tweede Vlag van Spanje Juan Garriga
Derde Vlag van Frankrijk Dominique Sarron
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Italië Corrado Catalano
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Italië Ezio Gianola
Derde Vlag van België Lucio Pietroniro
80 cc
Poleposition Vlag van Spanje Jorge Martínez
Snelste ronde Vlag van Spanje Jorge Martínez
Eerste Vlag van Spanje Jorge Martínez
Tweede Vlag van Duitsland Peter Öttl
Derde Vlag van Spanje Àlex Crivillé

Algemeen bewerken

Hoewel er tijdens de editie van 1987 niet veel over gezegd was, waren de communicatiemiddelen in Joegoslavië nog steeds ver onder de maat. Sponsor Rothmans zag het belang van deze middelen in en stelde op eigen initiatief een aantal telefoonlijnen open voor de internationale pers.

Verder verkocht men tegen alle regels in rennerskwartierkaarten aan het publiek en de stapels strobalen die de vangrails moesten afdekken werden niet hersteld als er een coureur gevallen was.

Ook de medische verzorging was vanuit de organisatie niet gegarandeerd, maar men had wel de beschikking over de Clinica Mobile van dokter Costa. Een nieuw probleem was de verplaatsing van de GP van juni naar juli, want door het drukke vakantieverkeer waren zowel het circuit als de hotels voor de teams en coureurs nauwelijks bereikbaar.

Dan was er nog het regelrecht domme programma, waarbij de zondagstrainingen niet voor 11.00 uur aanvingen waardoor het programma - ondanks het ontbreken van de zijspanklasse - pas na 18.00 uur eindigde. Dat kwam ook omdat er tussen de 125- en de 500cc-klasse een zinloze pauze van twee uur was gepland.

500cc-klasse bewerken

De training bewerken

Voor de vierde achtereenvolgende keer zette Christian Sarron zijn Sonauto-Yamaha op poleposition, maar hij gaf al aan in de race geen risico's te nemen omdat een week later zijn thuis-Grand Prix op het Circuit Paul Ricard plaats zou vinden. Honda Racing Corporation bleef doorontwikkelen aan de Honda NSR 500, waardoor Wayne Gardner over een nieuw frame beschikte. Hij reed de tweede trainingstijd voor Niall Mackenzie. Randy Mamola profiteerde van het ontwikkelingswerk van Massimo Broccoli, waardoor de Cagiva en ook de Pirelli-banden steeds beter functioneerden en hij reed de zesde tijd. Eddie Lawson had de vijfde tijd gereden, maar werd enkele minuten voor het einde van de laatste training van de baan gereden door Patrick Igoa. Lawson hield aan zijn val een schouderluxatie over, waardoor het deelnemen aan de race op losse schroeven kwam te staan. Malcolm Campbell debuteerde bij het team van ELF met de achttiende tijd.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"30'176
2.   Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 1"30'511
3.   Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 1"30'602
4.   Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"30'730
5.   Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 1"30'952
6.   Randy Mamola Cagiva 1"31'098
7.   Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 1"31'163
8.   Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 1"31'400
9.   Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 1"31'829
10.   Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 1"32'060

De race bewerken

Wayne Rainey had een bliksemstart, maar hij werd toch vrij snel achterhaald door Wayne Gardner en Christian Sarron. De kopgroep van vijf man (inclusief Kevin Magee en Randy Mamola) viel uiteen in drie stukken: bijna de hele race zat Christian Sarron binnen enkele meters van Wayne Gardner, zonder een enkele aanval te doen. Teamgenoten Rainey en Magee volgden op enkele seconden achterstand en daarachter zat Mamola, die lang een eenzame race reed. Vooraan gebeurde eigenlijk niets, behalve dat Sarron tegen het einde afhaakte en Gardner vrij eenvoudig de overwinning schonk. Mamola wist echter in te lopen op het Lucky Strike-Yamaha-duo en hij ging de strijd aan met Magee. Dit was eigenlijk het enige echte gevecht in de race, want Magee vocht wel degelijk terug, maar hij moest uiteindelijk de vierde plaats laten aan Mamola, of misschien ook wel aan Pirelli, want dit was ook een strijd tussen bandenfabrikanten. Lucky Strike-Yamaha was het enige team dat Dunlop gebruikte, Cagiva (Mamola) gebruikte Pirelli en de rest stond op Michelins. Eddie Lawson had veel pijn aan zijn geblesseerde schouder gehad en had maar één arm om mee te sturen. Hij werd toch nog tiende, maar zijn puntenvoorsprong op Gardner begon nu toch ernstig te slinken. Na de GP van Oostenrijk bedroeg die nog 40 punten, maar nu slonk ze tot 20 punten. Patrick Igoa bleef de hele race achter Lawson, hoewel hij later toegaf dat hij hem gemakkelijk had kunnen inhalen. Hij schaamde zich echter omdat hij de oorzaak van Lawson's blessure was.

Uitslag 500cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Punten
1   Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 30 45"44'146 2 20
2   Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 30 +7'742 1 17
3   Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 30 +21'338 4 15
4   Randy Mamola Cagiva 30 +23'620 6 13
5   Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 30 +23'848 7 11
6   Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 30 +58'290 8 10
7   Shunji Yatsushiro Rothmans-HRC-Honda 30 +1"02'254 10 9
8   Rob McElnea Pepsi-Suzuki 30 +1"02'459 11 8
9   Ron Haslam ELF-HRC-Honda 30 +1"05'832 12 7
10   Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 30 +1"19'750 5 6
11   Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 30 +1"46'303 9 5
12   Patrick Igoa Gauloises-Sonauto-Yamaha 29 +1 ronde 13 4
13   Donnie McLeod "ELF-Samurai" (Honda)[1] 29 +1 ronde 19 3
14   Mike Baldwin "ELF-Samurai" (Katayama-ELF-Honda)[1] 29 +1 ronde 22 2
15   Bruno Kneubühler Honda 29 +1 ronde 20 1
16   Fabio Barchitta Katayama-HRC-Honda 29 +1 ronde 21
17   Fabio Biliotti Honda 29 +1 ronde 23
18   Karl Truchsess Honda 29 +1 ronde 24
19   Daniel Amatriaín Honda 29 +1 ronde 26
20   Eddie Laycock Honda 29 +1 ronde 23
21   Andreas Leuthe Suzuki 29 +1 ronde 27
22   Silvo Habat Suzuki 29 +1 ronde 29
23   Wolfgang von Muralt Suzuki 28 +2 ronden 31
24   Jean-Luc Demierre Suzuki 28 +2 ronden 35
25   Georg Jung Honda 28 +2 ronden 34
26   Helmut Schütz Honda 28 +2 ronden 36

Niet gefinished bewerken

Coureur Merk Ronden Oorzaak Grid
  Maarten Duyzers HDJ-Honda 19 25
  Michael Rudroff Honda 16 28
  Malcolm Campbell ELF-Honda 16 18
  Ari Rämö Honda 7 32
  Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 4 Vastloper 3
  Marco Gentile Fior-Marlboro-Yamaha 4 15
  Raymond Roche Cagiva 2 Opgave[2] 14
  Marco Papa Honda 2 Val 16
  Alessandro Valesi Honda 1 Val 17
  Pavol Dekánek Honda 0 33

Niet gekwalificeerd bewerken

Coureur Merk
  Steve Manley Suzuki
  Josef Doppler Honda
  Vincenzo Cascino Honda
  Michael Kaplan Honda
  Larry Vacondio Suzuki
  Niggi Schmassmann Honda
  Franz Schopf Suzuki

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki Blessure[3]
  Tadahiko Taira Tech 21-Yamaha Gezin[4]
  Gustav Reiner Hein Gericke-Honda Blessure[5]
  Massimo Broccoli Cagiva

Top tien tussenstand 500cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Ptn
1   Eddie Lawson Agostini-Marlboro-Yamaha 165
2   Wayne Gardner Rothmans-HRC-Honda 145
3   Wayne Rainey Roberts-Lucky Strike-Yamaha 132
4   Kevin Magee Roberts-Lucky Strike-Yamaha 100
5   Christian Sarron Gauloises-Sonauto-Yamaha 91
6   Didier de Radiguès Agostini-Marlboro-Yamaha 86
7   Kevin Schwantz Pepsi-Suzuki 85
8   Niall Mackenzie Gallina-HB-HRC-Honda 76
9   Pierfrancesco Chili Gallina-HB-HRC-Honda 65
10   Rob McElnea Pepsi-Suzuki 58

250cc-klasse bewerken

De training bewerken

Hoewel Sito Pons aan de leiding ging van het wereldkampioenschap in de 250cc-klasse, pakte hij in Rijeka pas zijn eerste poleposition. Juan Garriga, Jacques Cornu, Dominique Sarron, Reinhold Roth en Carlos Lavado stonden echter allemaal binnen één seconde, zodat er een spannende race verwacht werd.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Sito Pons Campsa-HRC-Honda 1"32'041
2.   Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 1"32'449
3.   Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 1"32'561
4.   Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 1"32'614
5.   Reinhold Roth HB-HRC-Honda 1"32'889
6.   Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 1"32'894
7.   Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 1"33'160
8.   Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 1"33'394
9.   Manfred Herweh Levior-Yamaha 1"33'646
10.   Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 1"33'760

De race bewerken

Vlak na de start van de 250cc-race in Rijeka werd Toni Mang aangetikt door Donnie McLeod, waardoor beiden ten val kwamen. McLeod bleef ongedeerd, maar Mang brak een sleutelbeen. Intussen nam Sito Pons de leiding, gevolgd door Dominique Sarron en Juan Garriga. In de vierde ronde nam Garriga de tweede plaats over en hij ging er samen met Pons vandoor. Reinhold Roth, Jacques Cornu en Luca Cadalora vochten achter Sarron om de vierde plaats. Garriga was duidelijk sneller in het bochtige deel van het circuit, maar werd steeds op snelheid geklopt door Pons. Na een bijna-val besloot Garriga genoegen te nemen met de tweede plaats. Daarvoor moest hij echter wel een aanval van Sarron afslaan. Sarron nam de tweede plaats even in, maar in de laatste bocht remde Garriga hem uit. Dat deed hij op een moment dat er een achterblijver ingehaald werd, waardoor Sarron even werd opgehouden. Om de vierde plaats werd net zo hard gevochten door Roth en Cadalora, terwijl Cornu door versleten banden moest afhaken en zesde werd.

Uitslag 250cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Sito Pons Campsa-HRC-Honda 40"21'39 1 20
2   Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha +5'00 2 17
3   Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda +6'06 4 15
4   Reinhold Roth HB-HRC-Honda +24'20 5 13
5   Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha +24'38 7 11
6   Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda +30'24 3 10
7   Loris Reggiani Aprilia-Rotax +1"01'06 11 9
8   Carlos Cardús Nieto-Ducados-HRC-Honda +1"11'56 12 8
9   Harald Eckl Römer-Aprilia-Rotax +1"14'83 13 7
10   Maurizio Vitali Gazzaniga-Rotax +1"23'05 19 6
11   Stefano Caracchi Honda +1"23'22 21 5
12   Urs Jucker Yamaha +1 ronde 22 4
13   Jean-François Baldé Defi-Rotax +1 ronde 17 3
14   August Auinger Aprilia-Rotax +1 ronde 31 2
15   Bruno Casanova FMI-Aprilia-Rotax +1 ronde 15 1
16   Guy Bertin Yamaha +1 ronde 30
17   Andreas Preining Aprilia-Rotax +1 ronde 26
18   Massimo Matteoni Yamaha +1 ronde 27
19   Bruno Bonhuil Honda +1 ronde 36
20   Urs Luzi Honda +1 ronde 28
21   René Delaby Yamaha +1 ronde 33
22   Jochen Schmid Honda +1 ronde 29
23   Hans Lindner Honda +1 ronde 34
24   Bernard Schick Honda 35

Niet gefinished bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Gary Cowan Yamaha 23
  Jean-Michel Mattioli Docshop-Yamaha 16
  Hans Becker Yamaha 18
  Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda Motor 14
  Helmut Bradl Honda 24
  Manfred Herweh Levior-Yamaha Val 9
  Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha Val 8
  Javier Cardelús Aprilia-Rotax 23
  Paolo Casoli Pileri-AGV-Garelli 32
  Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax Val 20
  Christian Boudinot Fior-Rotax 37
  Toni Mang Rothmans-HRC-Honda Val[6] 10

Niet gestart bewerken

Coureur Merk Grid Oorzaak
  Carlos Lavado HB-Venemotos-Yamaha 6 Blessure[7]

Niet gekwalificeerd bewerken

Coureur Merk
  Jean-Francois Foray Yamaha
  Ivan Troisi Yamaha
  Nedy Crotta Aprilia-Rotax
  Alain Bronec Honda
  Martin Sraj Honda
  Zdravko Leljak Honda
  Stefan Klabacher Aprilia-Rotax
  Thierry Rapicault Fior-Rotax
  Hervé Duffard Honda
  D. Srdoc Honda

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  John Kocinski Roberts-Lucky Strike-Yamaha
  Jim Filice HRC-Honda
  Martin Wimmer Fath-Hein Gericke-Yamaha Blessure[8]
  Iván Palazzese Yamaha Blessure[9]
  Alberto Puig Honda
  Wilco Zeelenberg Docshop-Yamaha
  Kevin Mitchell Yamaha

Top tien tussenstand 250cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Ptn
1   Sito Pons Campsa-HRC-Honda 149
2   Juan Garriga Nieto-Ducados-Yamaha 145
3   Jacques Cornu Parisienne-HRC-Honda 122
4   Reinhold Roth HB-HRC-Honda 100
5   Luca Cadalora Agostini-Marlboro-Yamaha 91
6   Toni Mang Rothmans-HRC-Honda 87
7   Dominique Sarron Rothmans-HRC-Honda 83
8   Jean-Philippe Ruggia Gauloises-Sonauto-Yamaha 63
9   Masahiro Shimizu Terra-HRC-Honda 51
10   Donnie McLeod 7Up-EMC-Rotax 36

125cc-klasse bewerken

De training bewerken

Jorge Martínez reed als eerste en enige een tijd onder de 1 minuut 39 seconden. Hans Spaan pakte de tweede plaats voor Domenico Brigaglia. Garelli was de stuurproblemen nog steeds niet te boven, ondanks de montage van Honda RS 125-frames. Regerend wereldkampioen Fausto Gresini wist zich niet te kwalificeren en Luis Miguel Reyes moest vanaf de zeventiende plaats starten.

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"38'820
2.   Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 1"39'230
3.   Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 1"39'349
4.   Hubert Abold Honda 1"39'381
5.   Gastone Grassetti Honda 1"39'488
6.   Corrado Catalano Aprilia-Rotax 1"39'578
7.   Kohji Takada Fukuda-Honda 1"39'590
8.   Adi Stadler Honda 1"39'813
9.   Ezio Gianola Honda 1"39'835
10.   Ian McConnachie Cagiva 1"40'024

De race bewerken

Aanvankelijk bestond de kopgroep in de 125cc-klasse uit Jorge Martínez, Ezio Gianola, Hans Spaan, Julián Miralles en Stefan Prein, maar ze werd aangevuld door Ian McConnachie en Gastone Grassetti. Gastone Grassetti passeerde Spaan om teamgenoot Gianola te helpen, maar maakte een stuurfout waarvan ook Spaan het slachtoffer werd. Hij kwam ten val maar kon de race nog als veertiende afsluiten. Martínez en Gianola finishten vlak achter elkaar en de Belg Lucio Pietroniro werd verrassend derde, vlak vóór Domenico Brigaglia, Stefan Prein en Kohji Takada. Hans Spaan was verrast omdat hij ondanks zijn veertiende plaats nog iets uitgelopen was op zijn concurrenten, want Miralles was door een gebroken krukas niet gefinisht en Grassetti was gevallen. Martínez had de race overigens gereden met een gekneusde knie en een aantal ontvellingen, opgelopen bij een val in de training van de 80cc-klasse.

Uitslag 125cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 37"01'640 1 20
2   Ezio Gianola Honda +0'900 9 17
3   Lucio Pietroniro Honda +5'480 13 15
4   Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax +5'620 3 13
5   Stefan Prein Honda +5'990 11 11
6   Kohji Takada Fukuda-Honda +6'120 7 10
7   Adi Stadler Honda +15'110 8 9
8   Luis Miguel Reyes Pileri-AGV-Garelli +24'640 17 8
9   Allan Scott Honda +25'460 18 7
10   Heinz Lüthi Honda +25'980 36 6
11   Krzysztof Galatowicz Honda +27'080 14 5
12   Josef Fischer Noki-Rotax +28'240 16 4
13   Hisashi Unemoto Fukuda-Honda +28'690 21 3
14   Hans Spaan Samson-Sharp-Honda +28'830 2 2
15   Robin Milton Honda +30'200 30 1
16   Johnny Wickström Honda +38'420 20
17   Claudio Macciotta Honda +43'120 23
18   Robin Appleyard Honda +43'260 24
19   Thierry Feuz Ferac-Rotax +43'680 22
20   Jörg Seel Seel +1 ronde 25
21   Bady Hassaine Honda +2 ronden 33

Niet gefinished bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Emilio Cuppini Honda 29
  Pier Paolo Bianchi Cagiva 35
  Gastone Grassetti Honda Val 5
  Jean-Claude Selini Honda 34
  Ian McConnachie Cagiva Vastloper 10
  Corrado Catalano Aprilia-Rotax Voorvork 6
  Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda Krukas 27
  Hubert Abold Honda Val 4
  Mike Leitner LCR-Rotax 12
  Juan Ramon Bolart JJ Cobas-Rotax 26
  Alfred Waibel Honda 31
  Gerhard Waibel Waibel-Honda Val 19
  Esa Kytölä Honda Val 32
  Serge Julin Rotax 15
  Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 28

Niet gekwalificeerd bewerken

Coureur Merk
  Jussi Hautaniemi Honda
  Paolo Scappini Faccioli
  Stefan Dörflinger Marlboro-Honda
  Manuel Hernández Honda
  Francisco Debon Arbizu-Casal
  Fernando Gonzales JJ Cobas-Rotax
  Zdravko Matulja Casal
  Fausto Gresini Pileri-AGV-Garelli
  Janez Pintar Honda
  Karl Dauer Honda
  Marco Cipriani Honda
  Stefano Bianchi Cordati

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi Geen machine[10]
  Paul Bordes Honda
  Jos van Dongen Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Ptn
1   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 120
2   Ezio Gianola Honda 103
3   Hans Spaan Samson-Sharp-Honda 72
4   Julián Miralles Nieto-Ducados-Honda 54
5   Gastone Grassetti Honda 51
6   Stefan Prein Honda 44
7   Adi Stadler Honda 42
8   Gerhard Waibel Honda 41
9   Domenico Brigaglia Gazzaniga-Rotax 39
10   Hisashi Unemoto Fukuda-Honda 36

80cc-klasse bewerken

Jorge Martínez zette weliswaar de snelste trainingtijd, maar hij werd door een plotselinge rukwind van zijn motor geblazen waardoor hij een aantal ontvellingen en een pijnlijke knie opliep. Zijn eigen sportarts wist hem op te lappen zodat hij toch zowel in de 80cc-race als de 125cc-race kon starten. Bert Smit was erg tevreden met zijn vierde startplaats, temeer omdat hij nog nooit in Rijeka gereden had.

De training bewerken

Trainingstijden bewerken

Pos Coureur Merk Tijd
1.   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 1"42'839
2.   Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 1"43'619
3.   Peter Öttl Pichler-Krauser 1"43'935
4.   Bert Smit Krauser 1"44'594
5.   Giuseppe Ascareggi BBFT 1"44'713
6.   Bogdan Nikolov Krauser 1"45'022
7.   Jörg Seel Seel 1"45'126
8.   Günter Schirnhofer Krauser 1"45'138
9.   János Szabó Krauser 1"45'272
10.   Jos van Dongen Rekro-Casal 1"45'274

De race bewerken

Peter Öttl nam meteen de leiding in de race, gevolgd door Jorge Martínez. Voor Martínez waren de belangen groot: hij kon hier zijn wereldtitel veilig stellen maar was ook bont en blauw door zijn val in de training. Toch wisten Öttl en Martínez weg te lopen van Àlex Crivillé, die op zijn beurt weer werd gevolgd door Jörg Seel, Bogdan Nikolov en Bert Smit. In de voorlaatste ronde nam Martínez definitief de leiding en hij won voor Öttl, Seel en Nikolov. Smit kwam ten val waardoor Stefan Dörflinger zesde werd. Met nog slechts één race te gaan kon Martínez niet meer ingehaald worden en hij was wereldkampioen 80 cc.

Uitslag 80cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Grid Punten
1   Jorge Martínez Nieto-Ducados-Derbi 29"32'75 1 20
2   Peter Öttl Pichler-Krauser +2'17 3 17
3   Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi +20'78 12 15
4   Jörg Seel Seel +21'94 7 13
5   Bogdan Nikolov Krauser +22'14 6 11
6   Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser +30'32 2 10
7   Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi +38'30 14 9
8   Jos van Dongen Rekro-Casal +38'45 10 8
9   Herri Torrontegui Autisa +47'32 16 7
10   Károly Juhász Krauser +48'40 13 6
11   Rainer Kunz Ziegler +48'56 11 5
12   Adrie Nijenhuis Timmer-Samson-Casal +55'75 20 4
13   Günter Schirnhofer Krauser +57'59 8 3
14   János Szabó Krauser +59'78 9 2
15   Alojz Pavlič Seel +1"05'60 18 1
16   Gabriele Gnani Gnani +1"06'02 17
17   Jaime Mariano JJ Cobas-Rotax +1"08'83 24
18   Reiner Koster LCR-Casal +1"19'00 25
19   Javier Arumi Krauser +1"29'64 21
20   Stefan Brägger Casal +1"33'94 28
21   Paolo Priori Krauser +1"35'61 30
22   Hans Koopman Ziegler +1"50'90 23
23   Jacques Bernard Fantic +1 ronde 27
24   René Dünki Krauser +1 ronde 15
25   Peter Tibori Casal +1 ronde 33
26   Serge Julin Casal +1 ronde 19
27   Thomas Engl GPE +1 ronde 29
28   Primoz Sovic Eberhardt +1 ronde 34
29   Lione Robert SPR +1 ronde 32
30   Brane Rokavec Seel +1 ronde 36
31   Chris Baert Casal +1 ronde 35

Niet gefinished bewerken

Coureur Merk Oorzaak Grid
  Bert Smit Krauser Val 4
  Giuseppe Ascareggi BBFT 5
  Janez Pintar Eberhardt 22
  Hagen Klein Honda 31
  Otto Machinek OM-Spezial 37

Niet gestart bewerken

Coureur Merk Grid
  Zdravko Matulja Casal 26

Niet gekwalificeerd bewerken

Coureur Merk
  Francesco Fantini BBFT
  Juan Esteve Autisa

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Ian McConnachie Autisa Geen machine[11]
  Hubert Abold Krauser

Top tien tussenstand 80cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Ptn
1   Jorge Martínez (wereldkampioen) Nieto-Ducados-Derbi 117
2   Àlex Crivillé Nieto-Ducados-Derbi 75
3   Manuel Herreros Nieto-Ducados-Derbi 69
4   Peter Öttl Pichler-Krauser 65
5   Stefan Dörflinger Marlboro-LCR-Krauser 60
6   Jos van Dongen Rekro-Casal 47
7   Bogdan Nikolov Krauser 45
8   Károly Juhász Krauser 41
9   Giuseppe Ascareggi BBFT 35
10   Herri Torrontegui Autisa 28

Trivia bewerken

Einde carrière bewerken

Wat men op dit moment nog niet wist was dat de sleutelbeenbreuk van Toni Mang het einde van zijn carrière zou betekenen. De heling verliep langzaam en tegen het einde van het seizoen besloot Mang zijn beide fabrieks-Honda's ter beschikking te stellen aan Jochen Schmid en Helmut Bradl. Zelf maakte hij bekend te stoppen met racen.

"Alex Box" bewerken

Tijdens de 80cc-race negeerde Àlex Crivillé het pitbord met de tekst "Alex Box". Daarmee wilde het team hem dwingen om achter Manuel Herreros te gaan rijden. Kennelijk was de status van Herreros binnen het Nieto-team groot, want Crivillé moest een podiumplaats en ten minste zes punten laten schieten zodat Herreros één punt meer zou scoren. Zijn weigering kwam hem later op een straf te staan: Crivillé mocht niet in de Grand Prix van Tsjecho-Slowakije starten.

Professional Riders Association bewerken

In Rijeka kwam het tot de oprichting van de Professional Riders Association (PRA), die de belangen van de coureurs moest gaan behartigen. Het bestuur bestond voorlopig uit Sito Pons, Jorge Martínez, Fausto Gresini, Toni Mang en Wayne Gardner. De coureurs waren niet tevreden over de behartiging van hun belangen door de FIM, de ROPA (organisatoren) en de IRTA (teams).

Helikoptervlucht bewerken

Na de 500cc-race vlogen Randy Mamola en Eddie Lawson met een helikopter van Cagiva naar Bologna, officieel om de blessure van Lawson daar te laten behandelen door Willy Dungl[12]. Een aardig gebaar, maar Lawson werd door de gebroeders Castiglioni (Cagiva) ontvangen om over een contract voor het seizoen 1989 te spreken. Mamola en Lawson bezochten daarna - onderweg naar Frankrijk - ook nog de Ferrari-fabriek in Maranello en maakten bekend dat ze in november met een Mitsubishi samen zouden deelnemen aan een autorace in Macau.

Manfred Herweh bewerken

Manfred Herweh maakte zich niet erg geliefd onder zijn collega's nadat hij in de training Carlos Lavado in zijn val had meegesleept en in de race hetzelfde deed met Jean-Philippe Ruggia. Lavado hield aan zijn val een beenbreuk en een voetbreuk over, maar de tweede val van Herweh schakelde hem zelf voorlopig ook uit. Zijn Yamaha was total loss en zijn portemonnee leeg, waardoor hij de Grand Prix van Frankrijk moest overslaan.

Race for Glory bewerken

Net als tijdens de Belgische Grand Prix werden er weer opnamen gemaakt voor de film Race for Glory. Donnie McLeod reed in de 500cc-race als stand-in voor de acteur Alex McArthur, de "good guy" in de film. Hij speelde de held van de film, Cody Gifford. Mike Baldwin was uit de Verenigde Staten overgevlogen om de rol van de "bad guy" Klaus Kroeter (Oliver Stritzel) te spelen. Ze namen beide gewoon deel aan de race, die (in de film) werd gewonnen door Kroeter (Baldwin) terwijl Gifford (McLeod) derde werd. Daar was wel wat knip- en plakwerk voor nodig, want in werkelijkheid werden ze allebei op een ronde gereden door Wayne Gardner.

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1988
FIM wereldkampioenschap wegrace
40e seizoen (1988)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Frankrijk 1988

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1987
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Joegoslavië 1989