Grand Prix-wegrace van Finland 1976

De Grand Prix-wegrace van Finland 1976 was de negende race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1976. De races werden verreden op 1 augustus 1976 op het stratencircuit Imatra (Zuid-Finland).

Vlag van Finland Grand Prix-wegrace van Finland 1976
Officiële naam Suomen Grand Prix
Land Vlag van Finland Finland
Datum 1 augustus 1976
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Italië Giacomo Agostini
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk John Newbold
Eerste Vlag van Verenigde Staten Pat Hennen
Tweede Vlag van Finland Teuvo Länsivuori
Derde Vlag van Zwitserland Philippe Coulon
350 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Duitsland Dieter Braun
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Duitsland Dieter Braun
Derde Vlag van Noord-Ierland Tom Herron
250 cc
Poleposition Vlag van Italië Walter Villa
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Gianfranco Bonera
Eerste Vlag van Italië Walter Villa
Tweede Vlag van Japan Takazumi Katayama
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Gianfranco Bonera
125 cc
Poleposition Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Snelste ronde Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Eerste Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi
Tweede Vlag van Duitsland Gert Bender
Derde Vlag van Nederland Henk van Kessel
50 cc
Poleposition Vlag van Spanje (11 okt. 1945- 20 jan. 1977) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Ulrich Graf
Eerste Vlag van België Julien van Zeebroeck
Tweede Vlag van Zwitserland Ulrich Graf
Derde Vlag van Italië Eugenio Lazzarini

Algemeen bewerken

Voorafgaand aan de Grand Prix van Finland probeerde de sociaaldemocratische partij de Zuid-Afrikaanse coureurs Alan North en Jon Ekerold het starten - zonder succes - te beletten vanwege de Apartheidspolitiek.

Geluidskeuring bewerken

De FIM had geluidsnormen vastgesteld, maar omdat die te laat bekend waren gemaakt werden ze pas vanaf de Grand Prix van België gehandhaafd. Er was feitelijk maar één motorfiets waarbij problemen ontstonden: de viertakt-MV Agusta 350 4C. De tweetaktmotoren konder zonder problemen uitlaatdempers monteren, maar de MV Agusta verloor enorm veel vermogen. In België en later ook in de Grand Prix van Zweden reed de 350cc-klasse niet, waardoor er geen probleem was. De Finse organisatie werd dus als eerste geconfronteerd met de problemen van MV Agusta. De geluidskeuring werd vervolgens een farce, waarbij de organisatie alles in het werk stelde om MV Agusta tegemoet te komen. Eerst was het de bedoeling de geluidskeuring over te slaan, maar dat kon reglementair niet. Men accepteerde vervolgens een valse opgave van de boring/slagverhouding van het team, terwijl die toch vrij algemeen bekend was: 54 x 38 mm. Daardoor werd de meting bij een bepaalde gecorrigeerde zuigersnelheid uitgevoerd bij 7000 tpm, terwijl dat 10.000 tpm had moeten zijn. De meting kwam uit op 113 dB(A), net onder de norm, en MV Agusta claimde een vermogensverlies van 3 pk.

Slicks bewerken

In Finland besloot de organisatie vanwege dreigend slecht weer slicks voor alle klassen te verbieden, zowel in de trainingen als in de races. Johnny Cecotto gebruikte ze desondanks tijdens de kwalificatie voor de 350cc-klasse, maar kreeg daarvoor 3 strafseconden waardoor hij op de 10e startplaats werd gezet.

500 cc bewerken

Door het ontbreken van Barry Sheene leek de 500cc-race een open gevecht te worden, maar Pat Hennen liet alle concurrenten kansloos. Hij leidde van start tot finish, won met 23 seconden voorsprong en werd de eerste Amerikaan in de geschiedenis die een wedstrijd in het wereldkampioenschap wegrace won. Teuvo Länsivuori had misschien nog tegenstand kunnen bieden, maar had een niet werkende voorrem. Ook Giacomo Agostini kreeg tegen het einde problemen met zijn remmen, waardoor Länsivuori zelfs toch nog tweede kon worden. De strijd om de derde plaats was spannend, tussen Philippe Coulon, John Newbold, Marco Lucchinelli en Marcel Ankoné, tot die laatste ook zonder remmen de pit moest opzoeken. Philippe Coulon werd uiteindelijk derde.

Uitslag van 500 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Pat Hennen Suzuki 48' 27" 0 15
2   Teuvo Länsivuori Suzuki +23" 0 12
3   Philippe Coulon Suzuki +33" 4 10
4   John Newbold Suzuki +33" 8 8
5   Marco Lucchinelli Suzuki +34" 5 6
6   Dieter Braun Suzuki +50" 8 5
7   Jack Findlay Suzuki +1' 13" 5 4
8   Christian Estrosi Suzuki +1' 58" 6 3
9   Pekka Nurmi Yamaha +1 ronde 2
10   Karl Auer Yamaha +1 ronde 1
11   Bernard Fau Yamaha +1 ronde
12   Rob Bron Yamaha +1 ronde
13   Børge Nielsen Yamaha +1 ronde
14   Kimmo Kopra Yamaha +2 ronden
15   Bo Granath Yamaha +11 ronden
DNF   Giacomo Agostini Suzuki remmen
DNF   Marcel Ankoné Suzuki remmen
DNF   Boet van Dulmen Suzuki
DNF   Stu Avant Suzuki val
DNF   Virginio Ferrari Suzuki
DNF   Alex George Yamaha val
DNF   Johnny Bengtsson Suzuki
DNF   Tom Herron Suzuki[1]
DNF   Chas Mortimer Suzuki
DNF   Edmar Ferreira Suzuki
DNF   Charlie Dobson Yamaha
DNF   Etienne Geerard Yamaha
DNF   Aari Heikkila Yamaha
DNF   Takazumi Katayama Yamaha
DNF   Risto Makinen Yamaha
DNS   Barry Sheene Suzuki startgeld[2]

350 cc bewerken

Alle pogingen van de Finse organisatoren om de MV Agusta 350 4C op min of meer illegale wijze door de geluidskeuring te loodsen bleken achteraf zinloos. De machine bleek hopeloos onbetrouwbaar en ook in Finland viel Giacomo Agostini er door ontstekingsproblemen mee uit. Walter Villa leidde van start tot finish en de strijd om de tweede plaats ging tussen Tom Herron en Dieter Braun, wiens Morbidelli-motor nu in een frame van Nico Bakker hing. Uiteindelijk ging de tweede plaats naar Braun en de derde naar Herron, maar de race werd eigenlijk gemaakt door Chas Mortimer, die na een slechte start sterk opklom. In de 10e ronde had hij nog 16 seconden achterstand op het duo Braun-Herron, maar aan de finish lag hij nog maar ruim 2 seconden achter Herron. Zijn vierde plaats werd wel beloond: Mortimer nam de leiding in het wereldkampioenschap 350 cc over van Johnny Cecotto, die al in de eerste ronde gevallen was.

Uitslag van 350 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Walter Villa Harley-Davidson 47' 49" 1 15
2   Dieter Braun Bakker-Morbidelli +26" 2 12
3   Tom Herron Yamaha +27" 0 10
4   Chas Mortimer Maxton-Yamaha +29" 6 8
5   Bruno Kneubühler Yamaha +39" 0 6
6   Gérard Choukroun Yamaha +39" 8 5
7   Jon Ekerold Yamaha +42" 0 4
8   Víctor Palomo Yamaha +43" 4 3
9   John Dodds Yamaha +43" 8 2
10   Patrick Fernandez Yamaha +57" 7 1
11   Jean-François Baldé Yamaha +1' 01" 5
12   Olivier Chevallier Yamaha +1' 13" 6
13   Marcel Ankoné Yamaha +1' 16" 9
14   Karl Auer Yamaha +1' 34" 4
15   Pekka Nurmi Yamaha +1' 43" 3
16   Timo Marala Yamaha +1 ronde
DNF   Giacomo Agostini MV Agusta ontsteking
DNF   Johnny Cecotto Yamaha val
DNF   Alex George Yamaha
DNF   Philippe Coulon Yamaha opgave
DNF   Tapio Virtanen MZ
DNF   Pentti Korhonen Yamaha
DNF   Charlie Williams Yamaha
DNF   Alan North Yamaha
DNF   Leif Gustafsson Yamaha val
DNF   Eero Hyvärinen Yamaha
DNF   Toni Mang Yamaha
DNF   Jack Findlay Yamaha
DNS   Patrick Pons Yamaha blessure[3]
DNS   Philippe Bouzanne Yamaha blessure[4]
DNQ   Takazumi Katayama Yamaha motorschade[5]

250 cc bewerken

In de 250cc-race ging Pentti Korhonen 5 ronden lang aan de leiding, tot hij werd ingehaald door Takazumi Katayama. Beiden werden echter weer ingehaald door Walter Villa die een comfortabele voorsprong opbouwde en de race won. Achter dit drietal werd gestreden door Tom Herron, Tapio Virtanen (MZ) en Gianfranco Bonera. Virtanen en Bonera vielen op de nog natte baan, maar Bonera wist zich goed te herstellen. Hij reed de snelste ronde en wist zelfs nog derde te worden.

Uitslag van 250 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Walter Villa Harley-Davidson 46' 45" 4 15
2   Takazumi Katayama Yamaha +33" 9 12
3   Gianfranco Bonera Harley-Davidson +43" 8 10
4   Pentti Korhonen Yamaha +44" 2 8
5   Tom Herron Yamaha +49" 1 6
6   Dieter Braun Yamaha +51" 5 5
7   John Dodds Yamaha +1' 21" 8 4
8   Patrick Fernandez Yamaha +1' 35" 5 3
9   Jean-François Baldé Yamaha +1' 43" 3 2
10   Henk van Kessel Yamaha +1' 55" 5 1
11   Olivier Chevallier Yamaha +1' 55" 8
12   Etienne Geeraerd Yamaha +2' 19" 6
13   Ken Nemoto Yamaha +1 ronde
14   Jon Ekerold Yamaha +1 ronde
15   Peter Baláž Yamaha +1 ronde
DNF   Harald Bartol Yamaha
DNF   Víctor Palomo Yamaha
DNF   Chas Mortimer Yamaha
DNF   Gérard Choukroun Yamaha
DNF   Bruno Kneubühler Yamaha krukas
DNF   Hans Müller Yamaha
DNF   Pekka Nurmi Yamaha uitlaat
DNF   Mati Rainup MZ
DNF   Alex George Yamaha
DNF   Markku Matikainen Yamaha
DNF   Hans Hallberg Yamaha
DNF   Tapio Virtanen MZ ontsteking

125 cc bewerken

Na zijn val in de 50cc-race moest Ángel Nieto zijn 125cc-machine meteen na de start aan de kant zetten door een uitgelopen big-end. Omdat hij de enige was van wie verwacht werd dat hij tegenstand kon bieden aan Pier Paolo Bianchi, kon deze zonder problemen naar de overwinning rijden. De strijd om de tweede plaats tussen Gert Bender met zijn eigenbouw Bender en Henk van Kessel met zijn Condor werd afgebroken toen een achterblijver in de weg reed. Daardoor raakte van Kessel het contact kwijt en moest hij genoegen nemen met de derde plaats.

Uitslag van 125 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Pier Paolo Bianchi Morbidelli 46' 27" 8 15
2   Gert Bender GB Bender +53" 5 12
3   Henk van Kessel Condor +54" 5 10
4   Jean-Louis Guignabodet Morbidelli +1' 11" 3 8
5   Paolo Pileri Morbidelli +1' 17" 7 6
6   Stefan Dörflinger Morbidelli +1' 44" 8 5
7   Toni Mang Morbidelli +1' 47" 7 4
8   Per-Edvard Carlson Morbidelli +2' 14" 2 3
9   Matti Kinnunen Maico +2' 15" 7 2
10   Eugenio Lazzarini Morbidelli +2' 36" 9 1
11   Julien van Zeebroeck Morbidelli +2' 37" 3
12   Hans Hallberg Yamaha +1 ronde
13   Xaver Tschannen Maico +1 ronde
14   Hans Müller Yamaha +1 ronde
15   Hans-Jürgen Hummel Yamaha +1 ronde
16   Per Zachrisson Yamaha +1 ronde
17   Matti Mäkilä Yamaha +1 ronde
18   Jaakko Koskinen Yamaha +1 ronde
19   Peter Frohnmeyer Nava-DRS +2 ronden
20   Markku Matikainen Maico +9 ronden
DNF   Jan Ubels Buton
DNF   Harald Bartol Morbidelli
DNF   Rolf Blatter Maico val
DNF   Auno Hakkala Yamaha val
DNF   Lennart Lundgren Yamaha
DNF   Horst Seel Seel
DNF   Pantti Salonen Yamaha
DNF   Ángel Nieto Bultaco drijfstanglager
DNS   Cees van Dongen Morbidelli krukas[6]

50 cc bewerken

In de natte race in Finland ging Ángel Nieto aanvankelijk aan de leiding, maar hij kreeg onverwacht tegenstand van de Belg Julien van Zeebroeck. Die had inmiddels net als Herbert Rittberger een Van Veen-Kreidler motorblok gekregen. Misschien sneed men zich bij Van Veen daardoor wel in de vingers, want van Zeebroeck wist de race te winnen. Nieto schakelde een versnelling te veel terug waardoor hij ten val kwam, Ulrich Graf reed zo'n beetje de hele race op de tweede plaats en Eugenio Lazzarini werd derde. Herbert Rittberger werd slechts vierde.

Uitslag van 50 cc bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Punten
1   Julien van Zeebroeck Van Veen-Kreidler 33' 44" 2 15
2   Ulrich Graf Kreidler +6" 7 12
3   Eugenio Lazzarini UFO-Morbidelli +32" 8 10
4   Herbert Rittberger Van Veen-Kreidler +1' 00" 7 8
5   Hans-Jürgen Hummel Kreidler +1' 30" 2 6
6   Theo Timmer Kreidler +1' 33" 3 5
7   Rolf Blatter Kreidler +1' 34" 9 4
8   Cees van Dongen Kreidler +2' 09" 6 3
9   Gerrit Strikker Kreidler +2' 14" 9 2
10   Günter Schirnhofer Kreidler +2' 17" 8 1
11   Juup Bosman Kreidler +2' 30" 4 1
12   Aldo Pero Kreidler +2' 36" 5
13   Jean-Louis Guignabodet ABF +2' 39" 5
14   Ingo Emmerich Kreidler +3' 03" 0
15   Robert Lavér Kreidler +1 ronde
16   Pierre Audry ABF +1 ronde
17   Oscar Ekstrand Delta +1 ronde
DNF   Ángel Nieto Bultaco val
DNF   Engelbert Kip Kreidler
DNF   Stefan Dörflinger Kreidler
DNF   Rudolf Kunz Kreidler
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1976
FIM wereldkampioenschap wegrace
28e seizoen (1976)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Tsjecho-Slowakije 1976

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1975
Grand Prix-wegrace van Finland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Finland 1977