Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964

De Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964 was de zevende Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1964. De races werden verreden op 18 en 19 juli op de Solitudering, een stratencircuit in het westelijk deel van Stuttgart. Alle klassen kwamen aan de start. De zijspanklasse sloot haar seizoen hier af, waardoor ook de wereldtitel beslist werd. Ook de wereldtitel in de 500cc-klasse werd hier beslist.

Vlag van Duitsland Grand Prix-wegrace van Duitsland 1964
Land Vlag van Duitsland Bondsrepubliek Duitsland
Datum 18- en 19 juli 1964
Organisator FIM/DMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Australië Jack Ahearn
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale
Derde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
250 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Derde Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff
125 cc
Snelste ronde Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Zwitserland Luigi Taveri
Derde Vlag van Duitsland Walter Scheimann
50 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Tweede Vlag van Japan Isao Morishita
Derde Vlag van Japan Mitsuo Itoh
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Eerste Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger / Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson
Tweede Vlag van Duitsland Max Deubel/Vlag van Duitsland Emil Hörner
Derde Vlag van Duitsland Georg Auerbacher / Vlag van Duitsland Beno Heim

Algemeen bewerken

De Duitse Grand Prix werd overschaduwd door het ongeval van Karl Recktenwald in de 500cc-race. Hij werd het slachtoffer van de val van Walter Scheimann, die Recktenwald in zijn val meenam Recktenwald overleed in het ziekenhuis van Leonberg. De 250cc-klasse en de 350cc-klasse reden op zaterdag 18 juli, de overige klassen op zondag 19 juli. Tijdens de Solituderennen werd ook een race in de Formule 1 gereden. Die race telde niet mee voor het wereldkampioenschap en werd gewonnen voor Jim Clark (Lotus 25) voor John Surtees (Ferrari 158). Tijdens de 125cc-klasse raakte Hugh Anderson geblesseerd. In de 500cc-race debuteerde Klaus Enders, die later zesvoudig wereldkampioen zijspanrace zou worden.

500cc-klasse bewerken

Na zijn vijfde overwinning op rij was Mike Hailwood zeker van zijn wereldtitel. Jack Ahearn werd met een halve ronde achterstand tweede, voor Phil Read. Hailwood had nu al het maximale aantal van 40 punten, Read was tweede met 17 punten.

Uitslag 500cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1   Mike Hailwood MV Agusta 1:18"25'3 8
2   Jack Ahearn Norton +2"38'2 6
3   Phil Read Matchless +2"39'1 4
4   Gyula Marsovszky Matchless +4"31'0 3
5   Morrie Low Norton +1 ronde 2
6   Fred Stevens Matchless +1 ronde 1
7   Klaus Enders Norton
8   Dennis Fry Norton
9   Lewis Young Matchless
10   Andreas Georgeades Matchless
11   Ken King Norton
12   Maurice Hawthorne Norton
13   Hans-Otto Butenuth BMW
14   Hartmut Allner BMW
15   Bosse Granath Matchless
15   Hans-Jürgen Melcher Norton

Niet gefinisht bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Rudolf Bergsleithner Norton
  Jack Findlay Matchless
  Raymond Bogaerdt Norton
  Gustav Havel Jawa
  Ernst Hiller Norton
  Heiner Butz Norton
  Karl Recktenwald Norton Val (†)
  Lothar John Norton
  Manfred Gäckle Matchless
  Manfred Zeller Norton
  Walter Scheimann Norton val
  Dan Shorey Norton
  Derek Woodman Matchless
  Roy Robinson Norton
  Vernon Cottle Norton
  Sven-Olov Gunnarsson Norton
  Paddy Driver Matchless

Niet gestart bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Remo Venturi Bianchi
  Alberto Pagani Bianchi

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Benedicto Caldarella Gilera
  Billy McCosh Matchless
  Chris Conn Norton
  Derek Minter Norton
  Dick Creith Norton [1]
  Griff Jenkins Norton [2]
  John Hartle Norton Blessure[3]
  Rob Fitton Norton
  Nikolaj Sevast'ânov Vostok
  Buddy Parriott Norton [4]

Top tien tussenstand 500cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Pnt
1   Mike Hailwood MV Agusta 40 wereldkampioen
2   Phil Read Matchless / Norton 17
3   Jack Ahearn Norton 12
4   Paddy Driver Matchless 10
5   Fred Stevens Matchless 7
6   Derek Minter Norton 6
  Remo Venturi Bianchi
8   John Hartle Norton 4
  Derek Woodman Matchless
10   Mike Duff Norton / Matchless 3
  Gyula Marsovszky Matchless

350cc-klasse bewerken

Jim Redman won zijn derde GP op rij. Van concurrentie was al geen sprake meer, omdat steeds een andere tegenstander tweede werd. Nu was dat Redman's protegé Bruce Beale, die niet beschikte over een Honda RC 172-fabrieksracer, maar met een Honda CR 77-productieracer reed. Daar bleef hij Mike Duff (AJS 7R) en Gilberto Milani (Aermacchi Ala d'Oro 350) 2½ minuut mee voor.

Uitslag 350cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1   Jim Redman Honda 1:02"47'5 8
2   Bruce Beale Honda +59'9 6
3   Mike Duff AJS +3"28'9 4
4   Gilberto Milani Aermacchi +3"30'5 3
5   Paddy Driver AJS +3"31'9 2
6   Vernon Cottle AJS +4"09'4 1
7   Derek Woodman AJS +4"21'6

Onbekend[5] bewerken

Coureur Merk
  Gustav Havel Jawa
  Stanislav Malina CZ
  Alan Shepherd MZ
  Chris Conn Norton
  Derek Minter Norton
  Fred Stevens AJS
  Jack Ahearn Norton
  Joe Dunphy Norton
  Mike Hailwood MV Agusta
  Phil Read AJS
  Remo Venturi Bianchi
  Renzo Pasolini Aermacchi
  Isamu Kasuya Honda
  Isao Yamashita Honda
  Kuniomi Nagamatsu Honda
  Endel Kiisa Vostok

Top tien tussenstand 350cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Pnt
1   Jim Redman Honda 24
2   Mike Duff AJS 10
3   Mike Hailwood MV Agusta 6
  Phil Read AJS
  Bruce Beale Honda
6   Paddy Driver AJS 5
7   Derek Minter Norton 4
  Remo Venturi Bianchi
9   Gilberto Milani Aermacchi 3
10   Derek Woodman AJS 2

250cc-klasse bewerken

Bij zijn eerste buitenlandse optreden reed Giacomo Agostini met zijn Moto Morini 250 Bialbero de snelste trainingstijd, maar in de race ging het tussen Phil Read (Yamaha RD 56) en Jim Redman (Honda RC 164). Read won met drie seconden voorsprong. Mike Duff werd met de tweede RD 56 derde, voor Agostini.

Uitslag 250cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1   Phil Read Yamaha 48"16'4 8
2   Jim Redman Honda +3'1 6
3   Mike Duff Yamaha +9'8 4
4   Giacomo Agostini Morini +35'1 3
5   Tarquinio Provini Benelli +52'9 2
6   Luigi Taveri Honda +2"31'9 1

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Ron Grant Parilla [4]
  Hugh Anderson Suzuki
  Bo Gehring Bultaco [4]
  George Rockett Ducati [4]
  Douglas Brown Ducati [4]

Onbekend[5] bewerken

Coureur Merk
  Bert Schneider Suzuki
  Ernst Weiss Honda
  Stanislav Malina CZ
  Wolfgang Gast MZ
  Jorge Sirera Montesa
  Roger Mailles Morini
  Alan Shepherd MZ
  Clive Hunt Aermacchi
  Joe Dunphy Greeves
  Mike Hailwood MZ
  Ralph Bryans Honda
  Roy Boughey Yamaha
  Tommy Robb Yamaha
  Alberto Pagani Paton
  Gilberto Milani Aermacchi
  Hiroshi Hasegawa Yamaha
  Isamu Kasuya Honda
  Bruce Beale Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Pnt
1   Jim Redman Honda 34
2   Phil Read Yamaha 26
3   Alan Shepherd MZ 18
4   Tarquinio Provini Benelli 15
5   Mike Duff Yamaha 14
6   Tommy Robb Yamaha 7
  Luigi Taveri Honda
8   Ron Grant Parilla 6
9   Bo Gehring Bultaco 4
  Bert Schneider Suzuki
  Alberto Pagani Paton
  Isamu Kasuya Honda

125cc-klasse bewerken

Luigi Taveri was hersteld van de blessure die hij tijdens de TT van Assen had opgelopen, maar hij kon niet voorkomen dat zijn teamgenoot Jim Redman met overmacht de Duitse Grand Prix won. Taveri werd wel tweede met een grote voorsprong op Walter Scheimann, die met zijn Honda CR 93-productieracer sneller was dan Bert Schneider met de fabrieks-Suzuki RT 64.

Uitslag 125cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1   Jim Redman Honda 45"42'9 8
2   Luigi Taveri Honda +52'8 6
3   Walter Scheimann Honda +4"33'8 4
4   Bert Schneider Suzuki +4"34'7 3
5   Richard Thomas Honda +5"44'9 2
6   Peter Eser Honda +1 ronde 1

Niet gefinisht bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Hugh Anderson Suzuki Val

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Roland Föll (†) Honda Overleden[6]
  Ernst Degner Suzuki Blessure[7]
  Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt

Onbekend[5] bewerken

Coureur Merk
  Frank Perris Suzuki
  Stanislav Malina CZ
  Dieter Krumpholz MZ
  Friedhelm Kohlar MZ
  Heinz Rosner MZ
  Klaus Enderlein MZ
  Ramón Torras Bultaco
  Jean-Pierre Beltoise Bultaco
  Chris Vincent Honda
  Gary Dickinson Honda
  Phil Read Yamaha
  Ralph Bryans Honda
  Rex Avery EMC
  Akiyasu Motohashi Yamaha
  Hironori Matsushima Yamaha
  Isao Morishita Suzuki
  Mitsuo Itoh Suzuki
  Teisuke Tanaka Suzuki
  Yoshimi Katayama Suzuki
  Bruce Beale Honda

Top tien tussenstand 125cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Pnt
1   Luigi Taveri Honda 30
2   Jim Redman Honda 28
3   Bert Schneider Suzuki 19
4   Hugh Anderson Suzuki 12
5   Ralph Bryans Honda 8
6   Mitsuo Itoh Suzuki 6
  Phil Read Yamaha
  Walter Scheimann Honda
9   Frank Perris Suzuki 5
10   Rex Avery EMC 4
  Jean-Pierre Beltoise Bultaco

50cc-klasse bewerken

Hugh Anderson kon door een blessure niet starten, maar de schade bleef beperkt omdat zijn grootste concurrent Hans Georg Anscheidt slechts vierde werd. Ralph Bryans reed de Honda RC 113-tweecilinder naar de overwinning, voor de Suzuki RM 64's van Isao Morishita en Mitsuo Itoh.

Uitslag 50cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Tijd Pnt
1   Ralph Bryans Honda 51"22'1 8
2   Isao Morishita Suzuki +1"31'7 6
3   Mitsuo Itoh Suzuki +1"57'9 4
4   Hans Georg Anscheidt Kreidler +3"00'0 3
5   Peter Eser Honda +1 ronde 2
6   Albert Beirle Kreidler +1 ronde 1

Niet gestart bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Hugh Anderson Suzuki Blessure [8]

Niet deelgenomen bewerken

Coureur Merk Oorzaak
  Lee Allen Ducati [4]

Onbekend[5] bewerken

Coureur Merk
  Luigi Taveri Kreidler
  Rudolf Kunz Kreidler
  Ángel Nieto Derbi
  José Maria Busquets Derbi
  Jean-Pierre Beltoise Kreidler
  Charlie Mates Honda
  Tarquinio Provini Kreidler
  Naomi Taniguchi Honda
  Cees van Dongen Kreidler

Top tien tussenstand 50cc-klasse bewerken

Pos Coureur Merk Pnt
1   Hugh Anderson Suzuki 34
2   Ralph Bryans Honda 30
3   Hans Georg Anscheidt Kreidler 26 (32)
4   Isao Morishita Suzuki 25 (29)
5   Mitsuo Itoh Suzuki 19 (21)
6   Jean-Pierre Beltoise Kreidler 6
7   José Maria Busquets Derbi 3
8   Ángel Nieto Derbi 2
  Cees van Dongen Kreidler
  Peter Eser Honda

Zijspanklasse bewerken

Als Fritz Scheidegger de Duitse Grand Prix zou winnen, kon hij nog wereldkampioen worden, vooropgesteld dat Max Deubel niet verder zou komen dan de vierde plaats. Dat gebeurde echter niet: Deubel werd tweede en evenaarde daarmee het record van Eric Oliver: vier wereldtitels.

Uitslag zijspanklasse bewerken

Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Pnt
1   Fritz Scheidegger   John Robinson BMW 43"44'3 8
2   Max Deubel   Emil Hörner BMW +8'2 6
3   Georg Auerbacher   Beno Heim BMW +46'5 4
4   Arsenius Butscher   Wolfgang Kalauch BMW 3
5   August Wolf   Werner Zielaff BMW 2
6   Gert Selbmann   Rolf Müller BMW 1

Onbekend[5] bewerken

Coureur Bakkenist Merk
  Florian Camathias   Roland Föll (†) /   Alfred Herzig Gilera
  Ludwig Hahn   Heinz Schäfer /   Ralf Engelhardt BMW
  Otto Kölle   Dieter Hess /   Heinz Marquardt BMW
  Joseph Duhem   François Fernandez BMW
  Chris Vincent   Keith Scott /   Eddie Bulgin BMW
  Colin Seeley   Wally Rawlings FCS
  Pip Harris   Ray Campbell BMW
  Terry Vinicombe   Gary Golder Triumph
  Tony Jackson   Peter Hartill BMW

Top tien eindstand zijspanklasse bewerken

Pos. Coureur Bakkenist Motorfiets Pnt.
1   Max Deubel   Emil Hörner /   Barry Dungsworth BMW 28 (34)
2   Fritz Scheidegger   John Robinson BMW 26
3   Colin Seeley   Wally Rawlings FCS 17
4   Georg Auerbacher   Beno Heim BMW 16 (21)
5   Otto Kölle   Dieter Hess /   Heinz Marquardt BMW 10
6   Arsenius Butscher   Wolfgang Kalauch BMW 9
7   Florian Camathias   Roland Föll (†) /   Alfred Herzig Gilera 8
8   Chris Vincent   Keith Scott /   Eddie Bulgin /   Lewis Young BMW 8
9   Pip Harris   Ray Campbell BMW 3
10   Terry Vinicombe   Gary Golder Triumph 2
  August Wolf   Werner Zielaff BMW
Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1964
FIM wereldkampioenschap wegrace
16e seizoen (1964)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van de DDR 1964

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1963
Grand Prix-wegrace van Duitsland Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1965