EUR (Rome)

wijk in Rome

De EUR (Esposizione Universale di Roma) is een wijk in het zuiden van Rome in stadsdeel Municipio IX en werd vanaf 1937 gebouwd. De wijk was oorspronkelijk gepland als de locatie voor de wereldtentoonstelling van 1942, onder de naam E42. Vanwege de Tweede Wereldoorlog ging deze wereldtentoonstelling nooit door. Het project werd geleid door de architect Marcello Piacentini, die ook al het toezicht had op de bouw van de Città Universitaria.

EXPO 1942 Rome
Het ontwerp uit 1938
BIE-classificatie Afgelaste tentoonstelling
Naam Esposizione Universale di Roma (E42)
Oppervlakte 400 hectare
Ligging
Land Vlag van Italië Italië
Locatie Quartiere Europa
Coördinaten 41° 50′ NB, 12° 28′ OL
Universele Tentoonstellingen
Vorige New York World's Fair (1939) in New York
Volgende Wereldtentoonstelling van 1949 in Port-au-Prince

Geschiedenis bewerken

De Italiaanse dictator Mussolini wilde Rome uitbreiden tot aan de zee, de EUR is dan ook gebouwd langs de in 1928 aangelegde snelweg naar Ostia, de Via Cristoforo Colombo.

De EUR kan beschouwd worden als een moderne variant van de stedenbouw uit de Romeinse tijd en de renaissance (Città Ideale), maar dan in de strakke, vereenvoudigde neoclassicistische stijl die tijdens het fascisme gebruikelijk was. Het ontwerptraject start in 1935 met een controverse over de architectonische en stedenbouwkundige principes van de Italiaanse architectuur tussen Marcello Piacentini voor de 'reactionairen' en Giuseppe Pagano voor de "progressieven". De monumentale ambities werden in 1938 geïntroduceerd en het gebied werd uitgebreid tot meer dan 400 hectare. Vanaf 1938 wordt er gebouwd, maar het originele project werd nooit voltooid; door de oorlog stopt de bouw in 1941. De markantste gebouwen die de hoofdassen bepalen, stonden nog in de steigers en de meeste gebouwen dateren dan ook van de jaren 50 en 60 en doen dienst als kantoorruimte of ministerie. Toch is van het oorspronkelijke idee vrij veel behouden.

EUR biedt een grootschalig beeld van architectuur op basis van de ideologie van het fascisme, met brede lanen en axiaal geplande sobere gebouwen geïnspireerd door de oude Romeinse bouwstijl. De moderne architectuur is gebouwd met behulp van de traditionele kalksteen, tufsteen en marmer. Het meest representatieve gebouw is het Palazzo della Civiltà Italiana (1938-1943), een iconisch project dat sindsdien bekend is geworden als "Colosseo Quadrato" (Vierkante Colosseum). Thans bevindt zich hier de hoofvestiging van het luxe modehuis Fendi.

Na de oorlog was er bij de Romeinse autoriteiten behoefte aan een zakenwijk, ver voordat andere Europese hoofdsteden deze gingen realiseren, zoals de Docklands in Londen en La Défense in Parijs. In de jaren 1950 en 1960 werden bestaande gebouwen voltooid en nieuwe toegevoegd. In hedendaagse stijlen worden kantoren en ministeries gerealiseerd, gelegen in grote tuinen en parken.

Enkele bezienswaardigheden bewerken

Heden en toekomst bewerken

EUR wordt door de Romeinen beschouwd als synoniem voor 'het nieuwe rijke leven', mede omdat het bebouwd is met relatief gezien nieuwe gebouwen en infrastructuur en gunstig gelegen is ten opzichte van de oude stad en de internationale luchthaven.

EUR is gemakkelijk bereikbaar met de auto alsmede met lijn B van de metro van Rome en de Roma-Lido lijn.

De "Garden Tower" is ontworpen door architect Renzo Piano, op de plaats van de bestaande torens van Financiën. Het gebouw wordt tien verdiepingen hoog en heeft een interne wintertuin.

De 'Convention Center Italië,' is het nieuwe conferentiecentrum ontworpen door architect Massimiliano Fuksas en omgedoopt tot "Cloud Fuksas". De futuristische gevormde wolk is 65 meter hoog, en is in 2017 opgeleverd.

Het Olympische Velodrome wordt uitgebereid met een sportcentrum van 12.000 vierkante meter met zwembaden, spa, sportscholen, revalidatiecentrum, winkels, kantoren, een kinderdagverblijf, toeristische en recreatieve activiteiten.

De fascistische architectuur van EUR werd prominent gebruikt in meerdere films:

Bibliografie bewerken

  • (de) Luigi Monzo: Recensie naar Beese, Christine: Marcello Piacentini. Moderner Städtebau in Italien, Berlin 2016. In: architectura : Zeitschrift für Geschichte der Baukunst, 45.2015 (gepubliceerd in oktober 2016), p. 88-92.
  • (de) Christine Beese: Marcello Piacentini. Moderner Städtebau in Italien. Berlin 2016, p. 300-329.

Externe links bewerken

Zie de categorie EUR van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.