Dhammakaya


Boeddhisme
Concepten
Geschiedenis
Stromingen
Geschriften
Tempels
Devotie
Per land
Termen
Van A tot Z

De Dhammakaya-traditie is een Thais-boeddhistische traditie afkomstig van de Thaise tempel Wat Paknam Basicharoen in Bangkok, voorheen deel van Thonburi.

De traditie is begonnen toen de meditatiemeester Phramongkolthepmuni (1884-1959) eerst in Wat Bangpla, maar met name in Wat Paknam zijn nieuw ontdekte inzichten begon te onderwijzen.^[1] Alhoewel onderzoekers en schrijvers de beweging vaak voornamelijk associëren met de Wat Phra Dhammakaya-tempel in Patumthani, zijn er in werkelijkheid vele tempels in Thailand die verbonden zijn aan Wat Paknam en in dezelfde meditatietraditie van Wat Paknam staan.^[2] Wat Phra Dhammakaya staat dus in een traditie, en is niet een nieuwe beweging zonder wortels.

Wat Paknam en Wat Phra Dhammakaya behoren tot de Mahānikāya-orde, de oudste kloosterorde in Thailand. De meditatietraditie van Wat Paknam wordt dus gewoonlijk omschreven als "Dhammakaya-meditatie" of als "Middle Way Meditation"^[3] en gaat gekenmerkt door concentratie op het middelpunt van het lichaam, visualisatie van een Boeddha in zichzelf, een kristallen sfeer, of een heldere lichtbron, en het gebruik van de mantra 'Sammā Arahaṃ'.^[4]^[5] Dhammakaya-meditatie is momenteel een van de snelst groeiende vormen van meditatiebeoefening in Zuidoost-Azië.^[6]

Zie ook bewerken

Bronnen, noten en/of referenties

↑ The Dhammakaya Foundation (1996), The Life and Times of Luang Phaw Wat Paknam. Dhammakaya Foundation, pp. 51-66. ISBN 978-974-89409-4-6. Geraadpleegd op 11 maart 2016.
↑ Catherine Sarah Newell (2008-04), Monks, meditation and missing links: continuity, “orthodoxy” and the vijja dhammakaya in Thai Buddhism. Department of the Study of Religions, School of Oriental and African Studies, University of London, pp. 15. Geraadpleegd op 11 maart 2016 ""Most scholars became aware of the vijja dhammakaya through Wat Dhammakaya (sic), and most do not fully acknowledge or explore the historical context from which it emerged.""
↑ mdwmeditation.org. mdwmeditation.org. Geraadpleegd op 11 maart 2016.
↑ (en) Dhammakaya Foundation. Dhammakaya Foundation. Geraadpleegd op 11 maart 2016.
↑ Luang Phor Dhammajayo (2008), Journey To Joy. Foundation of Wisdom Perfection, pp. 290-300. ISBN 978-981-05-9637-8. Geraadpleegd op 11 maart 2016.
↑ (en) McDaniel, J.T. (2010), Buddhists in Modern Southeast Asia, Religion Compass 4/11. Blackwell Publishing, Philadelphia, pp. 661.

[1] The Dhammakaya Foundation (1996), The Life and Times of Luang Phaw Wat Paknam. Dhammakaya Foundation, pp. 51-66. ISBN 978-974-89409-4-6. Geraadpleegd op 11 maart 2016.

[2] Catherine Sarah Newell (2008-04), Monks, meditation and missing links: continuity, “orthodoxy” and the vijja dhammakaya in Thai Buddhism. Department of the Study of Religions, School of Oriental and African Studies, University of London, pp. 15. Geraadpleegd op 11 maart 2016 ""Most scholars became aware of the vijja dhammakaya through Wat Dhammakaya (sic), and most do not fully acknowledge or explore the historical context from which it emerged.""

[3] wmeditation.org. mdwmeditation.org. Geraadpleegd op 11 maart 2016.

[4] (en) Dhammakaya Foundation. Dhammakaya Foundation. Geraadpleegd op 11 maart 2016.

[5] Luang Phor Dhammajayo (2008), Journey To Joy. Foundation of Wisdom Perfection, pp. 290-300. ISBN 978-981-05-9637-8. Geraadpleegd op 11 maart 2016.

[6] (en) McDaniel, J.T. (2010), Buddhists in Modern Southeast Asia, Religion Compass 4/11. Blackwell Publishing, Philadelphia, pp. 661.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]