De Copa Libertadores de América 2014 ("Bevrijders van Amerika beker") was de 55ste editie van de Copa Libertadores, een jaarlijks voetbaltoernooi voor clubs uit Latijns-Amerika, georganiseerd door CONMEBOL. Sinds 2014 is de officiële naam van het toernooi de Copa Bridgestone Libertadores.[1]
Van Argentinië en Brazilië kwalificeren zich vijf teams.
Van de overige negen landen (Bolivia, Chili, Colombia, Ecuador, Mexico, Paraguay, Peru, Uruguay en Venezuela) kwalificeerden zich drie teams.
De winnaar van de vorige editie, de titelverdediger, kwalificeert zich automatisch voor de groepsfase van het toernooi. Indien zij zich al hadden geplaatst, schuift dit ticket door naar de beste ploeg uit het land van de titelverdediger, dat oorspronkelijk niet zou deelnemen.
De winnaar van de Copa Sudamericana van vorig jaar kwalificeert zich - indien ze zich niet al hadden geplaatst - voor de voorronde. Dit levert hun land echter geen extra ticket op: mochten ze zich nog niet hebben geplaatst, dan gaat dit ten koste van de vijfde (Argentinië en Brazilië) of derde deelnemer (overige landen) uit dat land.
De loting voor de voorronde en de groepsfase vond plaats in het CONMEBOL hoofdkantoor in Luque, Paraguay.
Voor de knock-outfase werd niet geloot, omdat de wedstrijden werden bepaald aan de hand van het aantal punten in de groepsfase.
Onderstaande tabel geeft alle deelnemers aan deze editie weer, toont in welke ronde de club van start ging en op welke manier ze zich hebben geplaatst.
In de tweede fase speelden de zes winnaars van de eerste ronde plus 26 direct geplaatste clubs in acht groepen van vier clubs een minicompetitie. De groepswinnaars en de nummers twee kwalificeerden zich voor de achtste finale. De wedstrijden werden tussen 13 februari en 17 april gespeeld.
De zestien geplaatste ploegen kregen een nummer toegewezen, op basis van hun prestaties uit de groepsfase. De groepswinnaars kregen de nummers 1-8 en de nummers twee kregen de nummers 9-16. Het exacte nummer werd vervolgens bepaald aan de hand van het aantal behaalde punten. Mocht dat gelijk zijn, dan werd er vervolgens gekeken naar doelsaldo, gemaakte doelpunten en ten slotte gemaakte uitdoelpunten. Zouden er dan nog ploegen gelijk staan, dan werd er geloot.
In de achtste finales werd het team met het laagste nummer gekoppeld aan dat met het hoogste nummer (dus nummer 1 tegen 16, nummer 2 tegen 15, et cetera). Hierdoor kon het voorkomen dat teams uit hetzelfde land, of teams die bij elkaar in de groep zaten, tegen elkaar moesten spelen, iets wat in de UEFA Champions League in deze fase nog niet toegestaan was.
Het schema was zo gemaakt, dat als de groepswinnaars allemaal zouden winnen, dat dan in de kwartfinales wederom het team met het laagste nummer tegen het team met het hoogste nummer speelde (dus de winnaar van 1 tegen 16 speelde tegen de winnaar van 8 tegen 9, et cetera). Hetzelfde gold voor de halve finales (dus de winnaar van 1/16 tegen 8/9 speelde tegen de winnaar van 4/13 tegen 5/12 en de winnaar van 2/15 tegen 7/10 speelde tegen de winnaar van 3/14 tegen 6/11), maar als er twee ploegen uit hetzelfde land de halve finales zouden bereiken, dan moesten ze sowieso tegen elkaar, ongeacht hun nummer.
In elke ronde speelde het team met het hogere nummer in de eerste wedstrijd thuis en het team met het lagere nummer in de tweede wedstrijd thuis. De enige uitzondering was eventueel de finale: volgens de regels moet de tweede wedstrijd van de finale in Zuid-Amerika worden gespeeld, dus als er een Mexico ploeg de finale haalde, dan speelde die sowieso de eerste wedstrijd thuis, ongeacht hun nummer. De winnaar van elke wedstrijd was in theorie de ploeg met de meeste wedstrijdpunten (3 voor winst, 1 voor een gelijkspel, 0 voor verlies). Bij gelijke stand werd er gekeken naar het doelsaldo. In de praktijk kwam dat erop neer dat de ploeg met de meeste gescoorde doelpunten over twee wedstrijden doorging naar de volgende ronde. Bij gelijke stand werd er gekeken naar de ploeg die het meeste uitdoelpunten had gemaakt. Was ook dat gelijk, dan werden er strafschoppen genomen (er werd niet verlengd). De enige uitzondering op deze regels was wederom de finale: was daar de stand over twee wedstrijden gelijk, dan werd er niet gekeken naar het aantal uitdoelpunten, maar werd er nu wel een verlenging gespeeld. Stond het daarna nog gelijk, dan moesten strafschoppen beslissen over de titel.
Het is voor het eerst sinds 2004 dat er geen Braziliaanse club in de finale stond en voor het eerst sinds 1991 dat er geen Braziliaanse club bij de laatste vier zat.
Voor beide finalisten was het hun eerste finale. Daarnaast was het de eerste keer dat er een Paraguayaanse club, anders dan Olimpia, in de finale stond.
San Lorenzo (1e titel)
Clube Atlético Mineiro (Brazilië 1)
Deportivo Cali (Colombia 2)
CS Emelec (Ecuador 1)
Club Santos Laguna (Mexico 1)
Club Cerro Porteño (Paraguay 1)
Club Universitario (Peru 1)
Club Bolívar (Bolivia 1)
CA Peñarol (Uruguay 1)
Club Unión Española (Chili 1)
Zamora FC (Venezuela 1)
90+2'
