De Climate Change Performance Index, afgekort CCPI, is een index die jaarlijks opgemaakt wordt door Germanwatch en Climate Action Network Europe sinds 2005.
Het vergelijkt de vooruitgang in klimaatbescherming van de landen die verantwoordelijk zijn voor 90% van de CO2 uitstoot.[1]
In de index van 2013 werd voor 30% het emissie-niveau, voor 30% de emissie trend, voor 20 % het beleid en de beleidskeuzes, voor 10% de efficiëntie van het beleid en voor 10% de hernieuwbare energie hoeveelheid in rekening gebracht.
In 2017 werd de methodologie herzien aan de hand van het Akkoord van Parijs. Sedertdien beoordeelt de CCPI voor elk land of de prestaties compatibel zijn met de doelstellingen van Parijs (-2 °C, mogelijk -1,5 °C), en hun Nationaal Bepaalde Bijdragen (NDC’s).
Het CCPI baseert de index op 14 indicatoren, die kunnen worden ingedeeld in volgende vier groepen: broeikasgassen (40% van de totale score), hernieuwbare energie (20%), energiegebruik (20%) en klimaatbeleid (20%). Het klimaatbeleid van een land wordt beoordeeld op basis van de vooruitgang die het land heeft geboekt om de doelstellingen van het Akkoord van Parijs dichterbij te brengen.
Lijst
De score loopt van 0 tot 100 sinds 2008. Om aan te tonen dat de huidige inspanning te weinig zijn om de klimaatsverandering te stoppen staat er niemand op de eerste 3 plaatsen vanaf 2009.
Ook in de editie 2018 blijven de eerste 3 plaatsen open. In de top 10 staan verder nog Zweden op 4, en dan Litouwen, Marokko, Noorwegen, Verenigd Koninkrijk, Finland en Letland. België eindigt op de 32e, Nederland op de 34e plaats.[2]
Daarnaast publiceert Germanwatch ook de Global Climate Risk Index (CRI). Deze analyseert de impact van klimaat-gerelateerde schadegevallen (stormen, overstromingen, hittegolven...) op landen, en dit op basis van de meest recente beschikbare gegevens.
Voor de index 2016 (de 11e editie) is dat 2014, en 1995 tot 2014. De landen met de zwaarste schade in die periode zijn Honduras, Myanmar en Haïti[14].
Over het algemeen blijken de ontwikkelingslanden meer te hebben geleden onder deze milieuschade dan geïndustrialiseerde landen. De Global Climate Risk Index kan dienen als waarschuwing voor de verhoogde kwetsbaarheid van sommige landen en regio's.
De 13e editie van 2018 (gegevens van 2016, en de periode 1997-2016) bevestigt de trends van eerdere uitgaven. De meest getroffen landen waren in 2016 Haïti, Zimbabwe en Fiji. Voor de hele periode 1997-2016 was dat Honduras, Haïti en Myanmar.[14]
De 14e editie van 2019 (gegevens van 2017, en de periode 1998-2017) wijst als meest getroffen landen en gebieden Puerto Rico, Sri Lanka en Dominica aan. Voor de periode van 1998 tot 2017 staan Puerto Rico, Honduras en Myanmar op de hoogste rang. Eerdere trends worden bevestigd, maar het Atlantisch orkaanseizoen 2017 bleek nu ook rijkere landen duidelijker te treffen.[14]
De 15e editie van 2020 (gegevens van 2018, en de periode 1999-2018) ligt in de lijn van de voorgaande. De landen en gebieden die het meest getroffen werden in 2018 waren Japan, de Filipijnen en Duitsland. Voor de periode van 1999 tot 2018 werden Puerto Rico, Myanmar en Haïti het sterkst getroffen. De hittegolven en droogtes van 2018 bleken ook de rijkere landen duidelijker dan ooit tevoren te treffen. Effectieve klimaatbeheersing is daarom in het belang van alle landen zonder onderscheid.[15]
De 16e editie van 2021 (gegevens van 2019, en de periode 2000-2019) bevestigt opnieuw de eerdere resultaten. Minder ontwikkelde landen worden over het algemeen zwaarder getroffen dan geïndustrialiseerde landen. In 2019 werden het zwaarst getroffen: Mozambique, Zimbabwe en de Bahama's. Voor de periode van 2000 tot 2019 staan Puerto Rico, Myanmar en Haïti op de eerste plaats.[16]
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
