Cape Canaveral Space Force Station Lanceercomplex 37
Cape Canaveral Space Force Station Lanceercomplex 37 is een lanceercomplex op het Cape Canaveral Space Force Station (CCSFS, het eerdere Cape Canaveral Air Force Station; CCAFS), Florida.
_after_its_launch_tower.jpg) | |
| Lanceerplaats: | Cape Canaveral |
|---|---|
| Locatie: | 28.531986°N 80.566821°W |
| Korte naam: | SLC-37 (voorheen LC-37) |
| Eigenaar: | US Space Force |
| Aantal lanceringen: | 41[1] |
| aantal lanceercomplexen: | 2 |
| Hoek van de baan: | 28° - 57° |
| Status van het lanceercomplex 37A: | inactief |
| Aantal lanceringen: | 0 |
| Eerste lancering: | niet in gebruik |
| Laatste lancering: | geen |
| Raket: | Gebouwd voor Saturnus I |
| Status van het lanceercomplex 37B: | Actief |
| Huidige huurder: | United Launch Alliance |
| Aantal lanceringen: | 6 Saturnus I 2 Saturnus IB 33 Delta IV 41 totaal |
| Eerste lancering: | SA-5, 29 januari 1964 |
| Laatste lancering: | NROL-44, Delta IV Heavy, 11 december 2020, 21:47 UTC |
| Eerst volgende lancering: | NROL-68, Delta IV Heavy, maart 2023 |
| Raket: | Saturnus I Saturnus IB Delta IV |
Geschiedenis bewerken
NASA bewerken
De bouw begon in 1959 en het lanceercomplex werd net als zuster-complex LC-34 geaccepteerd door NASA voor het Saturn IB-programma in 1963.[2] Het complex bestond uit twee lanceerplatformen die enigszins in spiegelbeeld ten opzichte van elkaar gebouwd waren, waartussen één gedeelde servicetoren heen en weer kon rijden. Die servicetoren bevatte onder meer de kraan waarmee de rakettrappen overeind en op elkaar op het platform konden worden geplaatst.
LC-37A, aan de noordzijde van het complex werd nooit gebruikt, maar LC-37B aan de zuidkant zag onbemande Saturnus I- en Saturnus IB-vluchten in de jaren 60, inclusief de eerste onbemande test van de Apollo-maanlander in de ruimte.
De laatste Saturnus IB-lancering vanaf LC-37B vond plaats in 1968, in 1972 werd het complex buiten gebruik gesteld omdat Lanceercomplex 39, dat al voor de Saturnus V-maanraketten werd gebruikt, met enkele hulpstukken ook de Saturnus IB kon lanceren. Een kostenbesparing, omdat NASA daardoor geen militair terrein daarvoor hoefde te huren.
Boeing en ULA bewerken
In 2001 werd het terrein verhuurd aan Boeing, dat het aanpaste voor lanceringen van de Delta IV die in opdracht van de Amerikaanse luchtmacht werd ontwikkeld onder het Evolved Expendable Launch Vehicle-programma. Overigens ligt het huidige lanceerplatform enkele tientallen meters zuidelijker dan het platform van de Saturnus I-raketten en staan de betonnen fundamenten van de oude lanceertorens er nog.
De Delta IV-trappen worden in eerste instantie in een hangaar op het CCAFS horizontaal geïntegreerd. Vervolgens wordt de raket naar SLC-37B gereden waar hij overeind gehesen wordt en op het lanceerplatform in "mobile vertical integration facility". Daar wordt de vracht en de neuskegel op de raket gemonteerd. De mobile vertical integration facility is een hangar die op het platform staat en voor de lancering wordt weggereden van de raket en lanceertoren.
Bij het Lanceercomplex staan twee masten die onderdeel van de bliksemafleider uitmaken. Wanneer de mobiele integratiehangar achteruit is gereden vormt deze de derde toren van dit systeem. Tussen de twee masten en de hangar zijn draden gespannen die de eigenlijke bliksemafleider vormen.[3]
Sinds in 2006 de raketbouw- en lanceerafdelingen van Boeing en Lockheed Martin in de joint-venture United Launch Alliance (ULA) werden ondergebracht lanceert ULA er tot de dag van vandaag nog steeds de Delta IV. De bekendste Delta IV-lancering vanaf SLC-37B was Exploration Flight Test-1 (EFT-1) waarbij een Delta IV Heavy voor NASA op 5 december 2014 een Orion-capsule in een baan om de aarde bracht. Ook de Parker Solar Probe vertrok in augustus 2018 met een Delta IV Heavy vanaf SLC-37B.
Sinds eind 2019 wordt alleen nog de Delta IV Heavy-configuratie er gelanceerd omdat de missies voor lichtere draagraketten zijn omgeboekt naar ULA’s andere raket de Atlas V. De Atlas V wordt in de jaren 2020 vervangen door de Vulcan. In 2024 zal ook de Delta IV Heavy buiten gebruik worden gesteld.
Er was in 2022 nog geen vervolgplan voor SLC-37 bekend. Het ligt echter niet in de lijn der verwachtingen dat het complex buiten gebruik wordt gesteld gezien de groei van de ruimtevaartindustrie en de hoeveelheid (nieuwe) lanceerbedrijven die hun intrek op Cape Canaveral nemen. In februari 2024 werd duidelijk dat SpaceX interesse heeft in het complex voor het lanceren en landen van Starship. Er ligt ook een plan-B om in plaats van SLC-37 te verbouwen een compleet nieuw complex (SLC-50) ten noorden van SLC-37 aan te leggen op de plaats waar thans SLC-47 (klein complex voor sondeerraketten) ligt.
Notabele vluchten vanaf SLC-37B bewerken
- Apollo 5 – 22 januari 1968. onbemande testvlucht Apollo LM.
- Exploration Flight Test 1 (EFT-1) – 5 december 2014. Testvlucht Orion
- Parker Solar Probe – 12 augustus 2018
Trivia bewerken
- In augustus 2020 gaven United Launch Alliance en de National Reconnaissance Office een 3D-projectie-presentatie op SLC-37B waarbij er op de voor missie NROL-44 klaar staande Delta IV Heavy, de lanceertoren en de mobiele integratiehangar werd geprojecteerd.[4]
Externe link bewerken
Referenties bewerken
Bronnen, noten en/of referenties
|