R.E.M. (band)

Amerikaanse alternatieve rockband

R.E.M. was een Amerikaanse alternatieve rockband die in 1980 in Athens (Georgia) werd opgericht.

R.E.M.
R.E.M.
R.E.M. in Padua op 22 juli 2003
R.E.M. in Padua op 22 juli 2003
Achtergrondinformatie
Jaren actief 1980 - 2011
Oorsprong Vlag van Verenigde Staten Athens (Georgia)
Genre(s) Alternatieve rock
Collegerock
Folk rock
Janglepop
Oud-leden
Leadzanger Michael Stipe
Gitarist Peter Buck
Bassist Mike Mills
Drummer Bill Berry
Officiële website
(en) IMDb-profiel
(en) Allmusic-profiel
(en) Last.fm-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Geschiedenis

bewerken

De geschiedenis van R.E.M. gaat terug tot januari 1980. Peter Buck werkte in een platenzaak, waar hij Michael Stipe ontmoette. De twee raakten aan de praat en bleken muzikaal gezien te klikken; beide heren hadden een zwak voor Patti Smith, Television en The Velvet Underground. Een gezamenlijke vriend op de University of Georgia stelde Stipe en Buck voor aan Bill Berry en Mike Mills, die al vanaf de middelbare school samen muziek maakten. De vier besloten samen liedjes te maken, verder nog zonder enig plan. Op 5 april 1980 speelde de nog naamloze band hun eerste show op een verjaardag, met een repertoire van eigen liedjes en covers van jaren '60 en -'70-hits. Na namen als "Cans of Peas", "Negro Wives", "Slug Bank" en "The Dry Sundaes" viel de keuze op R.E.M. (Rapid eye movement).

Hun eerste single Radio Free Europe, verscheen in 1981, en een jaar later verscheen hun eerste EP Chronic Town. De EP werd echter opgepikt door een relatief klein publiek. Hoewel de plaat veel positieve kritieken kreeg, merkten alleen alternatieve studentenkringen "Chronic Town" op. Opvolger Murmurs doet het publiek van R.E.M. groeien, maar buiten de alternatieve scene bleef de band onbekend. Dit komt mede omdat R.E.M. een ander, veel alternatiever geluid had dan te doen gebruikelijk in de jaren '80. De band wordt dan ook nauwelijks gedraaid op de Amerikaanse radio en blijft een undergrondband.

In 1984 bracht R.E.M. het album Reckoning op de markt, waarmee de band ook bekendheid verwierf aan de andere kant van de oceaan. Europese muziekliefhebbers zien in R.E.M. één van de boegbeelden van de niet-commerciële Amerikaanse pop. De band wordt een schoolvoorbeeld van alternatieve rock, met eigenzinnige composities die een combinatie waren van folk en rock. Maar ook in Europa valt de muziek buiten de hitlijsten.

Het album Document bezorgt de band in 1987 de doorbraak in Amerika. Met de singles van het album bereikte R.E.M. ook eindelijk de Amerikaanse radiostations. The One I Love werd de eerste Amerikaanse hit voor R.E.M. en ook in Nederland was men lovend; het nummer werd 3voor12's Song van het Jaar 1987. Ook It's the End of the World as We Know It (And I Feel Fine) werd een hit in Amerika. De nummers bereikten de Nederlandse Top 40 echter niet. Omdat R.E.M. geen compromissen heeft gesloten blijven de undergroundfans de band trouw, ook nadat de successen komen. Het album Green bracht in Amerika de hits Orange Crush en Stand voort.

De grote Europese doorbraak kwam met het album Out of Time (1991). Met Losing My Religion en Shiny Happy People scoort R.E.M. de eerste grote hits in Nederland, tot op de dag van vandaag zijn het nog zeer bekende nummers. Het album leverde R.E.M. zeven Grammy-nominaties op, waarvan ze er drie wonnen. Bij het album volgde echter geen tournee. Ook het ingetogen Automatic for the People werd een zeer succesvol album, met klassiekers als Drive, Man on the Moon, Everybody Hurts, Nightswimming en Find the River.

Platenmaatschappij Warner Bros. bood na het verschijnen van het album Monster (1994), dat een hit werd in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië en Nederland, het meest lucratieve platencontract dat tot dan toe was gesloten: 80 miljoen dollar voor vijf albums.[1] Hoewel de singles What's the Frequency, Kenneth? en Bang and Blame hits werden, begon het succes van R.E.M. vanaf die tijd af te nemen. Privé kregen de bandleden ook tegenslagen te voortduren; Berry kreeg een beroerte en moet een hersenoperatie ondergaan. Mills' darmkanaal dwong hem naar de operatietafel en Stipes hernia werd zo erg dat ook hij onder het mes moest.

R.E.M. tekende in 1996 een platencontract voor 160 miljoen dollar. New Adventures in Hi-Fi bracht verschillende stijlen samen tot een geheel. Op het album staan echter geen hitsingles en daarom stelde het album commercieel enigszins teleur.

Berry nam eind 1997 ontslag omdat hij meer vrije tijd wilde. Zonder hem en zonder vaste vervanger namen Stipe en Buck het album Up op. De recensies waren positief en R.E.M. wilde de cd alleen met televisieoptredens promoten. Maar weer viel de verkoop tegen en de band vertrok in de zomer van 1999 toch op tournee. Twee jaar later verscheen het album Reveal, waarvan Imitation of Love een hit werd. Dit werd hun laatste Top 40-hit in Nederland.

Het album Around the Sun uit 2004 was een politiek getinte plaat, gericht tegen het beleid van toenmalig Amerikaans president George W. Bush. Bij de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2004 steunde R.E.M openlijk de Democratische presidentskandidaat John Kerry. Tijdens het maken van deze plaat ging het onderling niet goed in de band, het kwam zelfs zo ver dat de bandleden niet meer met elkaar spraken. Het opnemen werd een lang en slepend proces, waardoor ze hun oorspronkelijke inspiratie waarmee ze aan het album begonnen, kwijt raakten.[2]

In 2006 werd R.E.M. opgenomen in de Georgia Music Hall of Fame.

Begin maart 2011 verscheen het vijftiende album van R.E.M., getiteld Collapse Into Now. De eerste single van het album werd Überlin en verscheen in januari 2011. Op 21 september 2011 berichtte de website van de band dat R.E.M. ermee stopte, met als toevoeging dat de groep met veel verbazing, maar ook dankbaarheid terugkeek op wat in 31 jaar muziekleven was bereikt. De band nam afscheid met het verzamelalbum Part Lies, Part Heart, Part Truth, Part Garbage, 1982–2011, met naast de hits nog drie nieuwe nummers, die definitief een streep zetten onder R.E.M.

Sindsdien doen er regelmatig geruchten de ronde dat de bandleden weer bij elkaar zouden komen. In oktober 2019 zei Michael Stipe tijdens de presentatie van zijn fotoboek in Rome dat hij nog altijd "goede vrienden" was met Mills en Buck, "maar R.E.M.'s tijd is voorbij". In september 2021, tien jaar na de ontbinding, herhaalde Stipe dat R.E.M. niet van plan was om zich te hergroeperen. Stipe vond de aanleiding voor bands om bij elkaar te komen "geldklopperij" en "ordinair". In 2023 werd R.E.M. genomineerd voor opname in de Songwriters Hall of Fame. In juni 2024 werd de band opgenomen. Om deze gelegenheid te vieren, kwamen alle vier de bandleden op 13 juni 2024 voor één keer weer bij elkaar voor hun eerste openbare liveoptreden sinds 2007 en voerden ze een akoestische versie van "Losing My Religion" uit in New York City. Alle geruchten dat deze reünie naar meer smaakte, werden door Stipe meteen ontkracht.[3]

Bezetting

bewerken

R.E.M. bestond uit:

Drummer Bill Berry verliet de band in 1997. Tijdens een concert in 1995 in het Zwitserse Lausanne was hij bijna bezweken aan een hersenaneurysma en hij leed aan een zware depressie. Sinds hij de groep verliet, deed de groep voor concerten en opnames een beroep op freelance-drummers. Vanaf 2001 was Bill Rieflin (ex-Ministry en -Nine Inch Nails) de vaste invaldrummer tijdens studio-opnames en liveconcerten. Ken Stringfellow, bekend van The Posies, speelde als gastgitarist mee op de Wereldtournees in 1999, 2003, 2004 en 2005. Hij speelde eveneens mee op verschillende LP's inclusief Man on the Moon (soundtrack), Reveal en Around the Sun.

Activisme

bewerken

R.E.M. stond bekend als politiek actief. Zanger Michael Stipe uitte regelmatig zijn maatschappelijk engagement en maakte daar ook tijdens optredens geen geheim van. De band steunde het feminisme, het milieu en rechten van de mens door middel van optredens. In de Verenigde Staten stond R.E.M. lange tijd bekend als een van de liberaalste en politiek correctste bands.[4] Mills steunde ook de People for the Ethical Treatment of Animals. Welke bandleden welke idealen aanhangen, bleef binnenskamers om te voorkomen dat anderen misbruik maken van deze verschillen. Ook heeft de band zich ingezet voor de mensenrechten in Myanmar.

De band was supporter van de Democratische Partij in de VS tijdens de campagne van John Kerry.[5] In hun woonplaats Athens steunden ze burgemeester Gwen O'Looney tweemaal in de jaren negentig.

Discografie

bewerken

Hieronder volgt een overzicht van de hoogste albumnoteringen in de VS, het VK, Nederland (aanvankelijk Veronica, later de Album Top 100) en België (Ultratop). Het maximumaantal albums in Nederland en België ligt op respectievelijk 100 en 200, maar was niet gelijk gedurende de jaren.

Release Album VS VK Nederland België Opmerking
piek weken piek weken
1983 Murmur 36 100 - -
1984 Reckoning 27 91 - -
1985 Fables of the Reconstruction 28 35 - -
1986 Lifes Rich Pageant 21 43 - -
1987 Document 10 28 47 8 -
07-11-1988 Green 12 27 - 108 4
1991 Out of Time 1 1 1(1wk) 65 -
09-10-1992 Automatic for the People 2 1 2 121 105 56
23-09-1994 Monster 1 1 1(1wk) 29 26 19
10-09-1996 New Adventures in Hi-Fi 2 1 1(1wk) 11 1 13
26-10-1998 Up 3 2 16 13 4 20
18-05-2001 Reveal 6 1 7 14 2 10
05-10-2004 Around the Sun 13 1 7 20 5 23
28-03-2008 Accelerate 2 1 2 18 1 21
04-03-2011 Collapse into Now 5 5 8 10 5(2wk) 12
18-11-2016 Out of Time - 25th Anniversary Edition - - 155 1 120 2
10-11-2017 Automatic for the People - 25th Anniversary Edition - - - 52 5
Livealbums:
12-10-2007 Live 72 12 16 7 11 13
23-10-2009 Live at the Olympia in Dublin - 39 songs 95 68 59 1 40 3
23-05-2014 Unplugged 1991 2001 - The Complete Sessions 21 22 20 3 19 12
19-10-2018 The Best of R.E.M. at the BBC - 40 86 1 75 6
Verzamelalbums:
1987 Dead Letter Office 52 60 - -
1988 Eponymous 44 69 - -
1989 Singleactiongreen - - - -
1991 The Best of R.E.M. - 7 67 6 -
1993 The Automatic Box - - - -
1994 R.E.M.: Singles Collected - - - -
1997 R.E.M.: in the Attic – Alternative Recordings 1985–1989 185 - - -
24-10-2003 The Best of R.E.M. in Time 1988–2003 8 1 7 22 1(3wk) 37
2004 iTunes Originals – R.E.M. - - - -
08-09-2006 The Best of the I.R.S. Years 1982–1987 - And I feel Fine... 116 70 - 87 1
2008 Collection - - - -
2011 R.E.M. Three - - - -
11-11-2011 Part Lies, Part Heart, Part Truth, Part Garbage 1982–2011 55 19 14 11 8 22
29-08-2014 Unplugged 2001 - - - 196 1
2014 Complete Rarities: I.R.S. 1982–1987 - - - -
2014 Complete Warner Bros. rarities 1988–2011 - - - -
2014 7IN—83–88 - - - -
Anders:
1982 Chronic Town ep
1999 Man on the Moon soundtrack
2001 Not Bad for No Tour ep
2002 r.e.m.IX remixalbum
2003 Vancouver Rehearsal Tapes ep
2008 Live from London ep
2009 Reckoning Songs from the Olympia ep
2009 Deep Cuts: R.E.M. ep

Singles

bewerken
Single met eventuele hitnotering(en) in de Nederlandse Top 40 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Losing My Religion 1991 30-03-1991 1(3wk) 13 Nr. 1 in de Nationale Top 100 /
Veronica Alarmschijf Radio 3
Shiny Happy People 1991 15-06-1991 10 7 met Kate Pierson /
Nr. 13 in de Nationale Top 100
Near Wild Heaven 1991 24-08-1991 tip11 - Nr. 51 in de Nationale Top 100
Radio Song 1991 16-11-1991 tip13 - Nr. 56 in de Nationale Top 100
The One I Love 1991 16-11-1991 tip6 - Nr. 69 in de Nationale Top 100
Drive 1992 17-10-1992 15 6 Nr. 13 in de Nationale Top 100
Man on the Moon 1992 28-11-1992 tip4 - Nr. 54 in de Nationale Top 100
Everybody Hurts 1993 26-06-1993 4 13 Nr. 4 in de Mega Top 50 /
Alarmschijf
What's the Frequency, Kenneth? 1994 01-10-1994 21 5 Nr. 21 in de Mega Top 50
Bang and Blame 1994 26-11-1994 26 3 Nr. 24 in de Mega Top 50
Strange Currencies 1995 06-05-1995 tip13 - Nr. 41 in de Mega Top 50
E-Bow the Letter 16-08-1996 07-09-1996 tip11 -
Electrolite 1997 - Nr. 92 in de Mega Top 100
Daysleeper 27-10-1998 24-10-1998 tip15 - Nr. 64 in de Mega Top 100
The Great Beyond 2000 - uit de film Man on the Moon /
Nr. 91 in de Mega Top 100
Imitation of Life 23-04-2001 28-04-2001 23 6 Nr. 54 in de Mega Top 100
Bad Day 2003 04-10-2003 tip8 - Nr. 68 in de B2B Single Top 100
Leaving New York 17-09-2004 09-10-2004 tip13 - Nr. 43 in de Mega Top 50
Aftermath 2004 - Nr. 44 in de Mega Top 50
Supernatural Superserious 11-02-2008 01-03-2008 tip10 - Nr. 44 in de Mega Top 50
We All Go Back to Where We Belong 17-10-2011 29-10-2011 tip19 -
Single met hitnotering(en) in de Vlaamse Ultratop 50 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
Hoogste
positie
Aantal
weken
Opmerkingen
Losing My Religion 19-02-1991 06-04-1991 1(2wk) 15 Nr. 1 in de Radio 2 Top 30
Shiny Happy People 06-05-1991 2-06-1991 2(2wk) 11 Nr. 5 in de Radio 2 Top 30
Drive 21-09-1992 24-10-1992 13 10 Nr. 15 in de Radio 2 Top 30
Man on the Moon 16-11-1992 19-12-992 20 7 Nr. 17 in de Radio 2 Top 30
Everybody Hurts 15-03-1993 29-05-1993 31(2wk) 13 Nr. 18 in de Radio 2 Top 30
What's the Frequency, Kenneth? 05-09-1994 08-10-1994 19 9 Nr. 16 in de Radio 2 Top 30
Bang and Blame 31-10-1994 03-12-1994 22 8 Nr. 13 in de Radio 2 Top 30
Crush with Eyeliner 26-01-1995 11-03-1995 45 1
E-bow the Letter 16-08-1996 14-09-1996 48 1
Electrolite 02-12-1996 25-01-1997 tip19 -
Daysleeper 27-10-1998 17-10-1998 tip9 -
Lotus 07-12-1998 30-01-1999 tip18 -
Imitation of Life 23-04-2001 12-05-2001 tip8 -
Bad Day 10-10-2003 18-10-2003 tip4 -
Leaving New York 17-09-2004 02-10-2004 tip7 -
Supernatural Superserious 11-02-2008 01-03-2008 17 15
Hollow Man 01-08-2008 28-06-2008 tip11 -
ÜBerlin 24-01-2011 05-02-2011 tip2 -
We All Go Back to Where We Belong 17-10-2011 12-11-2011 tip35 -

NPO Radio 2 Top 2000

bewerken
Nummer(s) met noteringen in de NPO Radio 2 Top 2000 '99 '00 '01 '02 '03 '04 '05 '06 '07 '08 '09 '10 '11 '12 '13 '14 '15 '16 '17 '18 '19 '20 '21 '22 '23 '24
Drive 570 - - 652 483 528 659 851 983 737 730 925 732 750 685 862 1010 1151 1053 1227 1326 1296 1322 1275 1398
Everybody Hurts 31 - 50 61 58 61 58 66 99 68 76 66 59 101 122 138 138 140 144 166 181 177 200 223 240
Find the River - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 1980 1604 1402 1372 1100 1221
It's the End of the World as We Know It (And I Feel Fine) - - - - - - - - - - - - - - - - - 1468 1377 1587 1724 983 1447 1616 1746
Losing My Religion 25 15 37 42 33 46 76 79 132 60 67 83 68 118 111 126 112 80 73 84 112 102 103 110 124
Man on the Moon - - - - - - - - - - 563 613 413 579 501 580 625 558 556 849 897 756 958 933 1080
Nightswimming - - - - - - - - - - - - - - - 616 551 503 470 586 648 575 631 580 651
Shiny Happy People
(met Kate Pierson)
- - - - - - - 1210 1367 1871 1038 1013 861 1375 1152 1200 1162 1132 1240 1419 1544 1295 1189 1343 1513
The One I Love - 241 - 493 468 470 662 598 858 612 572 535 564 819 642 760 786 946 825 1136 1215 1343 1297 1384 1530

Video/dvd

bewerken
  • 1987 Succumbs (alleen video)
  • 1990 Pop Screen
  • 1990 Tourfilm
  • 1991 This Film Is On
  • 1995 Parallel
  • 1996 Road Movie
  • 2003 Perfect Square
  • 2004 In View - The Best of R.E.M. 1988-2003
  • 2007 R.E.M. Live (samen met de live cd uit dat jaar verkocht..)
Dvd's met eventuele hitnoteringen in de Nederlandse Music Top 30 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
 Hoogste 
positie
 Aantal 
weken
 Opmerkingen 
Perfect Square 2003 27-03-2004 29 1
Dvd's met hitnoteringen in de Vlaamse Ultratop muziek-dvd top 10/20 Datum van
verschijnen
Datum van
binnenkomst
 Hoogste 
positie
 Aantal 
weken
 Opmerkingen 
Perfect Square 2004 27-03-2004 6 4

Individuele songs

bewerken

Het lied What's the Frequency, Kenneth? is gebaseerd op de overval op Dan Rather, bekend tv-nieuwspresentator van de Amerikaanse zender CBS. In 1986 werd hij overvallen door William Tager die hem de vraag toeriep wat de frequentie is. Hij wilde te weten komen op welke frequentie beelden in zijn hoofd gezonden werden om zijn daaruit voortkomende kwellingen te kunnen stoppen.

Man on the Moon is een ode aan Andy Kaufman, beroemd komiek en beroemd Elvis-imitator. het 'wake-up' nummer voor de crew op vluchtdag 7 van de laatste spaceshuttlevlucht met de Atlantis. Everybody Hurts is een nummer 1-hit in verschillende hitlijsten over de gehele wereld die op 15 april 1993 als single werd uitgegeven door Warner Bros. Records. Het nummer verscheen een half jaar eerder als albumnummer op Automatic for the People. Michael Stipe linkt het nummer nadrukkelijk aan zijn vriendschap met Kurt Cobain van Nirvana, waarvan hij zelf zegt dat het nummer aansluit op de psychische problemen die Cobain in die periode ervoer. In het algemeen wordt de song in verband gebracht met zelfmoord onder tieners.

Radio Free Europe gaat over de radiozender Vrij Europa die in 1949 opgericht was om informatie te zenden naar de bevolking die aan de oostelijke zijde van het IJzeren Gordijn leefde en die voornamelijk door de CIA werd gefinancierd.

  • R.E.M. zou ook kunnen staan voor Rapid Eye Movement, zoals ook een verzameling R.E.M.-cd's (Fables of the Reconstruction, Dead Letter Office, Lifes Rich Pageant, Document en Eponymous) met een beperkte uitgave van duizend stuks getiteld werd.

Referenties

bewerken
  1. Hoe R.E.M. wegdreef uit de hitparade
  2. R.E.M. - Biografie | NPO 3FM
  3. R.E.M. drukt alle hoop de kop in na reünieconcertje: "Alleen een komeet of superlijm kan ons nog samenbrengen"| VRT NWS
  4. (en) Philips, Chuck, R.E.M.’s Former Manager Denies Allegations of Sex Harassment. Los Angeles Times (21 juni 1996). Geraadpleegd op 10 februari 2024. “The fact that the latest allegations of sexual harassment surfaced inside the office of R.E.M.--long considered one of the nation’s most liberal and politically correct rock groups--is surprising to many in the industry.”
  5. (en) GRIEVING NEW YORK!. NME (4 november 2004). Gearchiveerd op 16 juni 2022. Geraadpleegd op 16 juni 2022.
bewerken