Deze pagina geeft een overzicht van alle uitgelichte artikels en/of afbeeldingen op het portaal Atletiek. Voor elke week van het jaar is er zo'n artikel en/of afbeelding. Voel u vrij om deze te bewerken door de bijhorende bewerk-link te volgen.
Uitgelicht deze week (16)
Alexander Doom toont zijn gouden medaille van de 400 m tijdens de WK indoor van 2024 in Glasgow.
Sally Pearson-McLellan (Sydney, 19 september1986) is een Australische oud-atlete, die was gespecialiseerd in de 100 m horden. Zo werd ze Australisch kampioene en heeft ze in- en outdoor het Oceanische record in handen in deze discipline. Hiernaast was ze ook sterk op de 100 m, getuige haar nationale titel in 2007. Zij nam tweemaal deel aan de Olympische Spelen en veroverde bij deze gelegenheden zowel de zilveren (in 2008) als de gouden medaille (in 2012). In 2011 werd Pearson in het Zuid-Koreaanse Daeguwereldkampioene op de 100 m horden in een kampioenschapsrecord van 12,28 s. In het erop volgende jaar trok ze tijdens de wereldindoorkampioenschappen ook op de 60 m horden de hoogste eer naar zich toe.
In haar jeugd deed McLellan aan turnen. Nadat ze op haar achtste was verhuisd van Nieuw-Zuid-Wales naar Gold Coast, Queensland, werd haar atletische aanleg opgemerkt door Sharon Hannan, sindsdien haar coach, en stapte ze over op atletiek.
Shamier Little stamt uit een sportief gezin. Haar vader was actief in het American football en haar moeder deed aan basketbal en hoogspringen. Zelf begon zij op achtjarige leeftijd met atletiek. Vanaf haar negende nam zij deel aan allerlei wedstrijden, van lokale wedstrijdjes tot de Amerikaanse jeugdkampioenschappen aan toe, als 100 meter sprintster. Ze kon aardig meekomen, maar exceptioneel was ze niet. Pas nadat Little serieuzer was gaan trainen, begon zij highschool-records te vestigen op de 100 m horden, de 200 m en de 400 m. In 2011 won zij op de Jeugd Olympiade van de AAU de 400 m horden. In 2012 veroverde zij op de 'Arcadia Invitational', een van de meest toonaangevende highschool-toernooien in de Verenigde Staten, goud op de 400 m, wat ze een jaar later herhaalde.
Roger Anthony Black (Gosport, 31 maart1966) is een Britse oud-sprinter, die was gespecialiseerd in de 400 m, waarop hij twee Europese titels behaalde. Hij was ook succesvol op de 4 × 400 m estafette. Zo werd hij op dit onderdeel tweemaal wereldkampioen, is hij mede-Europees recordhouder op dit estafettenummer, werd hij hierop driemaal Europees kampioen en won hij, naast de reeds genoemde gouden medailles, ook nog eens een zilveren WK-medaille in deze discipline. Tweemaal nam hij deel aan de Olympische Spelen en behaalde hierbij drie medailles, tweemaal zilver en eenmaal brons.
Black is geboren als kind van een twee-eiige tweeling, waarvan het andere kind een meisje was. Hij speelde als scholier voetbal en manifesteerde zich hierbij als een goalgetter, omdat hij door zijn snelheid vrijwel alle verdedigers te snel af was.
Laros verbrak in 2022 op de 1500 m met een tijd van 3.39,46 het Europese U18-record van Jakob Ingebrigtsen. Twee weken later verbrak hij nog een Europees U18-record: hij liep 7.48,25 op de 3000 m. Laros werd in hetzelfde jaar ook Europees U18-kampioen op de 1500 m en 3000 m.
In 2023 evenaarde Laros in Nice het 22 jaar oude Nederlandse record van Gert-Jan Liefers op de 1500 m van 3.32,89. Dit was 5,5 seconden onder het persoonlijke record dat hij twee weken eerder bij de FBK Games had gelopen. Bij de EK voor landenteams in het PoolseChorzów startte hij ook op deze afstand en eindigde met 3.37,59 als derde, achter Mohamed Katir en Isaac Nader.
Chepkoech begon haar hardloopcarrière op de weg. In 2014 eindigde zij op wegwedstrijden in Duitsland en Nederland enkele malen bij de eerst drie. In 2015 stapte zij over naar de baanatletiek en won zij tijdens de Nacht van de Atletiek in het BelgischeHeusden-Zolder gelijk maar de 1500 m in 4.03,28, wat niet alleen een PR-prestatie, maar tevens een meeting record was. Op de wereldjaarranglijst eindigde zij hiermee net buiten de top-twintig.
Christian Olsson tijdens de Europa Cup voor landenteams 2010.
John Christian Bert (Christian) Olsson (Göteborg, 25 januari1980) is een Zweedse voormalige hink-stap-springer, verspringer en hoogspringer. Hij werd in 2002 zowel in- als outdoor Europees kampioen hink-stap-springen, veroverde in 2003 de wereldtitel in- en outdoor in deze discipline en ten slotte in 2004 ook het olympisch goud. Van 2004 tot 2010 was hij bovendien houder van het wereldindoorrecord hink-stap-springen.
Olsson is de enige zoon uit een gezin met drie kinderen Hoewel hij al op jonge leeftijd interesse in atletiek toonde, probeerde hij ook andere sporten uit, zoals turnen, boogschieten en indoor bandy. Maar voetbal was de sport die aanvankelijk vooral zijn aandacht trok. Hiermee begon hij dan ook op zesjarige leeftijd.
Girma was achttien toen hij zijn eerste medaille veroverde op een internationaal toernooi: de Afrikaanse kampioenschappen van 2019 voor U18- en U20-junioren in Abidjan. In de U20-categorie veroverde hij brons op de 3000 m steeple. Nog in datzelfde jaar verbeterde hij het Ethiopische record op dit onderdeel: op de wereldkampioenschappen in Doha hoefde hij aan de finish met zijn tijd van 8.01,36 slechts een honderdste seconde toe te geven op winnaar Conseslus Kipruto, wat hem dus naast dat nationale record, dat hij ruim vier seconden scherper stelde, tevens een zilveren medaille opleverde. Een beter WK-debuut op 19-jarige leeftijd was nauwelijks denkbaar.
Corrie Bakker begon in 1959 op dertienjarige leeftijd met atletiek en sprong nog in datzelfde jaar 5,04 m ver. In 1962 behaalde zij haar eerste nationale verspringtitel bij de meisjes en deed dat met een sprong van 5,96, een verbetering van het Nederlandse meisjesrecord met vijftien centimeter.
Johnson werd geboren in Falmouth in Jamaica. Om de armoede te ontlopen, emigreerde hij met zijn moeder in 1976 naar Canada. Daar was hij meteen succesvol als atleet. Hij baarde met name opzien door zijn starttechniek waarbij hij met beide benen uit het startblok sprong, waardoor hij gelijk de eerste meters een voorsprong had ten opzichte van zijn tegenstanders.
Tijdens zijn middelbareschooltijd deed Hoppel op atletiekgebied voor het eerst van zich spreken. Als leerling aan de Midland High School werd hij in 2016 Texas 6A State kampioen op de 800 m in een tijd van 1.49,67, een schoolrecord, na dat seizoen geen wedstrijd te hebben verloren. Verder vestigde hij schoolrecords op de 1600 m en de 3 mijl.
Susanna was niet de enige sportieveling in haar familie. Haar tweelingzus, Jenny, deed eveneens aan hordelopen. Hun vader Anders Kallur was een ijshockeyspeler bij de New York Islanders. Daardoor zijn Jenny en Susanna in New York (VS) geboren. Hun moeder, Lisa, was een professionele volleybalspeelster. Susanna is enkele minuten jonger dan Jenny, die Susanna (of Sanna, zoals ze in Zweden wordt genoemd) nooit heeft verslagen.
McCartney, afkomstig uit en gezin waarvan de vader had hooggesprongen en de moeder had geturnd, startte zelf in 2011 op veertienjarige leeftijd met polsstokhoogspringen. In 2012 werd zij nationaal U18-kampioene en middelbare schoolkampioene van Nieuw-Zeeland. In 2013 verbeterde zij het Nieuw-Zeelandse jeugdrecord in deze discipline en deed zij haar eerste internationale ervaring op door deel te nemen aan de wereldkampioenschappen U18 in Donetsk, waar zij vierde werd.
De vader van David Hemery moest zich wegens zijn werk in de Verenigde Staten vestigen. David, die ten tijde van de emigratie twaalf jaar oud was, groeide hier verder op. Hij ging in Boston naar school en ging studeren aan de prestigieuze Universiteit van Boston. Hij vertegenwoordigde Groot-Brittannië op de 400 m horden op de Olympische Spelen van 1968 en werd olympisch kampioen, waarbij hij met een tijd van 48,12 s het wereldrecord verpletterde, dat juist de maand ervoor door Geoffrey Vanderstock voor het eerst in de historie op een tijd binnen de 49 seconden (48,6) was gesteld.
Geertruida Leonie (Truus) Hennipman-Cruiming (Amsterdam, 15 juni1943) is een Nederlandse voormalige atlete, die gespecialiseerd was in de sprint. Zij nam eenmaal deel aan de Olympische Spelen en finishte bij die gelegenheid als lid van het nationale team op de 4 × 100 m estafette op een nipte vierde plaats net buiten het podium. Het Nederlandse record dat bij die gelegenheid door dit team werd gevestigd, bleef maar liefst bijna 44 jaar overeind.
Hennipman veroverde, als Truus Cruiming nog, haar eerste nationale titel als junioratlete, toen zij in 1960 nationaal kampioene werd op de 100 m. Twee jaar later, op negentienjarige leeftijd, behaalde ze op deze afstand haar eerste medaille bij de senioren, een zilveren. Daar verzamelde zij er in de jaren die volgden nog eens drie van, alvorens zij op dit sprintonderdeel in 1968 ten slotte ook bij de senioren kampioene werd.
Op 22 november 2013 kreeg de atlete de Nederlandse nationaliteit. In 2014 werd zij op de 1500 mEuropees kampioene, in 2015 Europees indoorkampioene en in 2016 wereldindoorkampioene. In 2015 veroverde zij bovendien de Europese veldlooptitel en in 2018 de Europese titel op de 5000 m. In 2019 werd ze wereldkampioene op de 1500 en 10.000 m. In 2021 werd ze olympisch kampioene op de 5000 m en 10.000 m en behaalde zij brons op de 1500 m. Zij was de eerste atlete die op dezelfde Olympische Spelen op al deze drie afstanden een medaille veroverde.
Zijn eerste succes van enige importantie boekte Boston door in 1960 als student aan de Tennessee State University de NCAA-titel bij het verspringen voor zich op te eisen. Daarna ging het snel. Op 12 augustus 1960, tijdens een laatste testwedstrijd van de Amerikaanse olympische selectie in Walnut, verbeterde hij met een sprong van 8,21 m het wereldrecord van zijn legendarische landgenoot Jesse Owens van 8,13 uit 1935. Op 2 september beleefde Boston in Rome vervolgens het hoogtepunt van zijn loopbaan door tijdens de daar gehouden Olympische Spelen de gouden medaille bij het verspringen te veroveren met 8,12, waarmee hij tevens het olympische record van 8,06 van Owens uit 1936 overnam.
Op de wereldkampioenschappen voor junioren in 2012 in Barcelona veroverde Pichardo op zijn specialiteit met een sprong van 16,79 m de wereldtitel. Het was zijn eerste grote internationale overwinning. Een jaar later was de Cubaan bij de senioren inmiddels zover, dat hij tijdens de wereldkampioenschappen in Moskou op het hink-stap-springen met 17,68 de zilveren medaille wist te veroveren. Hij was hiermee de jongste medaillewinnaar ooit op dit onderdeel bij een WK.
In 2014 nam Pichardo in Sopot deel aan de wereldindoorkampioenschappen. Op dit toernooi legde hij op het hink-stap-springen met 17,24 beslag op de bronzen medaille, niet ver achter de RusLjoekman Adams (goud met 17,37) en zijn landgenoot Ernesto Revé (zilver met 17,33).
Bertha (Puck) van Duyne-Brouwer (Leidschendam, 29 oktober1930 - Oostvoorne, 6 oktober2006) was een Nederlandseatlete. Ze werd tweemaal geselecteerd voor de Olympische Spelen, waarop ze in werkelijkheid eenmaal uitkwam, met een zilveren medaille als resultaat. Zilver was ook tweemaal haar score bij haar deelname aan twee opeenvolgende Europese kampioenschappen. Op nationaal niveau veroverde zij daarnaast tussen 1953 en 1956 in totaal zeven nationale titels, terwijl zij tweemaal betrokken was bij de vestiging van nationale records.
Luiza Gega in actie tijdens de ISTAF 2019 in Berlijn.
Luiza Gega (Dibër, 5 november1988) is een Albaneseatlete, die zich heeft toegelegd op de middellange en lange afstanden en de 3000 m steeple. Op dit laatste atletiekonderdeel nam zij tweemaal deel aan de Olympische Spelen en werd zij in 2022 Europees kampioene. In eigen land is zij veelvoudig nationaal kampioene en heeft zij bovendien op het overgrote deel van de onderdelen waarop zij actief is de nationale records of de beste nationale prestaties ooit in handen.
Begin atletiekloopbaan en eerste successenbewerken
Gega kwam op haar veertiende in aanraking met de atletiek, nadat haar buurman, die trainer was, haar hardlooptalent had opgemerkt. Ze volgde de opleiding aan een middelbare sportschool en studeerde vervolgens lichamelijke opvoeding aan de Universiteit van Tirana. Daar kwam zij in aanraking met trainer Taulant Stermasi, die haar vervolgens ging coachen en haar naar haar grootste successen leidde. Vanaf 2011 begon zij titels te verzamelen en brak zij het ene na het andere nationale record, waarvan sommige meer dan 30 jaar oud waren. Haar deelname aan grote internationale toernooien leidde die eerste jaren echter nog niet tot aansprekende resultaten. Ze trad in dienst van de Albanese strijdkrachten en woonde van 2009 tot 2016 in Tirana, waar zij trainde op de enige tartanbaan waarover men beschikte, die in het Qemal Stafastadion. In 2016 werd dit stadion echter gesloopt en week Gega uit naar Korçë om zich voor te bereiden op de Europese kampioenschappen in Amsterdam. Hier veroverde zij op de 3000 m steeple de zilveren medaille in 9.28,52, een nationaal record.
Matson wordt gezien als een van de grootste kogelstoters in de sporthistorie, omdat hij vanaf het moment dat hij het wereldrecord voor de eerste maal verbeterde, die grens in twee jaar tijd met ruim een meter verlegde: van 20,70 m in 1965 tot 21,78 in 1967.
Zijn eerste succes behaalde Matson op 17-jarige leeftijd in Austin, waar hij als vertegenwoordiger van de Pampa High School zowel het discuswerpen als het kogelstoten won. Aan het begin van zijn atletiekcarrière was hij 2,03 m groot en 117 kg zwaar. Hier kwam na verloop van tijd nog 30 kg bij. In totaal wierp hij twaalfmaal verder dan 21 meter en vijfentwintigmaal verder dan 20 meter. Zijn beste serie behaalde hij in 1970 in Berkeley met: 21,18 – 20,75 – 21,25 – 21,75 – 20,94 – 20,97.
Miltiadis Tentoglou in 2021 op de Olympische Spelen van 2020.
Miltiadis Tentoglou (18 maart1998) is een Grieksatleet, die gespecialiseerd is in het verspringen. Hij vertegenwoordigde zijn land bij een aantal grote internationale wedstrijden. Hij nam tweemaal deel aan de Olympische Spelen en won bij de tweede gelegenheid een gouden medaille.
Tentoglou nam op zijn zeventiende voor het eerst deel aan een internationaal kampioenschap, de wereldkampioenschappen voor atleten tot achttien jaar in het ColombiaanseCali. Hij werd er vijfde met een sprong van 7,66 m. Een jaar later verbeterde hij die prestatie in de oudste junioren-categorie al aanzienlijk door bij de wereldkampioenschappen U20 te Bydgoszcz in Polen met een verste sprong van 7,91 het zilver voor zich op te eisen. Slechts de CubaanMaykel Massó was met een sprong van 8,00 nog wat te sterk voor hem. Overigens had de Griek zich toen al ruimschoots gekwalificeerd voor de Olympische Spelen van 2016, door op 28 mei in Kalamáta een sprong van 8,19 voor zich te laten optekenen. In Rio de Janeiro, waar de Spelen plaatsvonden, wist hij zijn eerdere goede vorm niet vast te houden, want daar kwam hij met een beste sprong van 7,64 niet voorbij de kwalificatieronde.
In 2017, zijn laatste jaar bij de junioren, veroverde Tentoglou zijn eerste nationale titel bij de senioren; hij deed dit door met een sprong van 8,30 gelijk maar een Grieks juniorenrecord te vestigen.
In 2003, 2004 en 2005 won Monique Jansen op de NK zilver, maar op de NK van 2006 werd ze voor het eerst kampioene discuswerpen met 49,79 m. Op 1 juli 2007 prolongeerde ze haar Nederlandse titel met een worp van 54,10. Ze versloeg hiermee Loes Verlaak (50,40) en Melissa Boekelman (48,09). Dat jaar regen de verbeteringen van haar persoonlijk record zich aaneen, met als beste prestatie 56,81 op 17 juni in Krommenie.
Peeters, lid van Sportclub Prins Hendrik in Vught, komt uit een echt atletieknest. Haar oma, Riet Jonkers-Slegers, werd in 1963 op 19-jarige leeftijd de allereerste Nederlandse kampioene veldlopen bij de vrouwen. Op latere leeftijd maakte die furore in de Mastersatletiek, vestigde wereldrecords en veroverde titels in diverse leeftijdscategorieën en was ook in breder opzicht een drijvende kracht voor de atletiekbeoefening op leeftijd. In 1999 werd zij hiervoor door de KNAU onderscheiden met de toekenning van de 'Veteranenbeker'. Vader René Peeters was begin jaren negentig een uitstekende middellangeafstandsloper met beste tijden van 1.50,7 en 2.26,1 op respectievelijk de 800 en 1000 m en een zevende plaats op de 800 m tijdens de Nederlandse kampioenschappen in 1992. Ook diens broer Ad kon er, getuige een beste 800 metertijd van 1.53,22, wel wat van.
Csermák werd in 1952 olympisch kampioen en wereldrecordhouder. In Helsinki verbeterde hij reeds in de kwalificatieronde het olympisch record van 56,07 m uit 1948, dat op naam stond van zijn landgenoot en leermeester Imre Németh, en maakte er 57,20 van. In de finale wierpen zeven van de acht deelnemers ook verder dan dat oude olympische record, maar Csermák wierp als enige voorbij de 60 meter en won met 60,34. Hij volgde daarmee Németh, die ditmaal met 57,74 derde werd, op als olympisch kampioen en als wereldrecordhouder. Csermák is de eerste atleet die de kogel verder dan zestig meter slingerde. De NoorSverre Strandli verbeterde zijn record twee maanden later tot 61,25.
Erriyon Knighton in actie tijdens de WK 2022, Eugene.
Erriyon Knighton (29 januari2004) is een Amerikaanssprinter. In april 2022, drie maanden nadat hij achttien was geworden, had hij zich al opgewerkt tot vijfde snelste 200 meterloper aller tijden; bovendien nam hij het onder-20 en onder-18 wereldrecord op ditzelfde onderdeel af van sprintlegende Usain Bolt. Hij nam eenmaal deel aan de Olympische Spelen.
Knighton was vijftien, toen hij in 2019 als eerstejaars leerling op de Hillsborough Highschool in Tampa, Florida aan atletiek begon te doen. Al gauw was hij heel snel, want reeds een jaar later liet hij op de 200 m een tijd van 20,33 s voor zich registeren. Dat gebeurde op de Amerikaanse Atletiek Olympiade voor junioren in Satellite Beach. Het was de op-één-na snelste 200 m ooit van een atleet onder de achttien jaar. Daarnaast speelde hij ook American Football.
In januari 2021 kwam Knighton op zestienjarige leeftijd al een sponsoring deal overeen met Adidas. Daarmee was hij in feite dus al op heel jonge leeftijd professioneel atleet. In mei van dat jaar doorbrak hij voor het eerst de tien seconden barrière op de 100 m met een tijd van 9,99.
In juli 2004 deed Schwanitz op negentienjarige leeftijd mee aan de wereldjuniorenkampioenschappen in het ItaliaanseGrosseto, waar ze bij het kogelstoten met een beste stoot van 16,52 m de derde plaats wist te behalen. De AmerikaanseMichelle Carter won daar met 17,55. In 2005 werd ze derde op de Duitse kampioenschappen, om vervolgens naar het zilver te grijpen op de Europese kampioenschappen U23 met een PR-stoot van 18,64. Daarna debuteerde ze op de wereldkampioenschappen in Helsinki, waar zij op een zevende plek eindigde.
De jaren 2006 en 2007 gingen voor Christina Schwanitz verloren vanwege blessures. Pas in 2008 zag zij, weer geheel fit, kans om op haar oude niveau terug te keren.
Klaver was nog junior, toen zij haar eerste nationale titel bij de senioren veroverde. In 2017, bij de nationale indoorkampioenschappen, werd zij kampioene op de 200 m. Een jaar eerder had zij op ditzelfde onderdeel haar eerste Nederlandse outdoortitel bij de A-junioren behaald. Die titel prolongeerde zij op de NJK van 2017.
Inmiddels had Klaver toen haar eerste internationale ervaringen er al opzitten. Want reeds in 2014 nam zij als vijftienjarige deel aan de wereldkampioenschappen voor junioren in Eugene.
Allen Kenneth Johnson (Washington D.C., 1 maart1971) is een voormalige Amerikaansehordeloper. Hij werd in deze discipline olympisch kampioen, zevenmaal wereldkampioen (viermaal outdoor en driemaal indoor) en meervoudig Amerikaans kampioen. Tijdens zijn sportcarrière liep hij de 110 m horden dertienmaal onder de dertien seconden. In 2006, het laatste jaar waarin hem dit lukte, was dat het hoogste aantal van alle hordelopers ter wereld. Hij nam driemaal deel aan de Olympische Spelen. Met zijn persoonlijk record van 12,92 s benaderde hij in 1996 het toenmalige wereldrecord tot op één honderdste van een seconde. Hij stond in 2023 (peildatum juli 2023) op een gedeelde tiende plaats op de wereldranglijst aller tijden.
Čeh deed zijn eerste internationale ervaringen op bij de Europese kampioenschappen voor junioren, eerst die voor U16-junioren in Tbilisi in 2016 en een jaar later die voor U18-junioren in Grosseto. Beide keren lukte het hem niet om door de kwalificatieronde heen te komen. In 2018 nam hij deel aan de wereldkampioenschappen U20 in Tampere, waar hij er met een beste worp van 56,47 m opnieuw niet in slaagde om zich te kwalificeren voor de finale. Dit was des te teleurstellender, omdat hij enkele weken ervoor bij de Middellandse Zeespelen in het SpaanseTarragona de zilveren medaille had veroverd met een PR-prestatie van 62,03.
In 2019 veroverde Čeh voor de eerste maal een internationale titel door op de Europese kampioenschappen voor atleten tot 23 jaar in Gävle het discuswerpen te winnen met 63,82. In eigen land werd hij vervolgens voor het eerst nationaal kampioen bij de senioren.
Jarmila Kratochvílová, ook wel Jarmil Kratovilova (Golčův Jeníkov, 26 januari1951) is een Tsjecho-Slowaakse voormalige atlete, die was gespecialiseerd in de 400 en de 800 m. Op beide onderdelen veroverde zij de wereldtitel. Op de 400 m werd zij bovendien drievoudig Europees indoorkampioene, met daarnaast nog een vierde Europese indoortitel op de 200 m. Ze nam eenmaal deel aan de Olympische Spelen en behaalde bij die gelegenheid een zilveren medaille, eveneens op de 400 m. Zij vestigde wereldrecords op de 400 m (zowel in-als outdoor) en de 800 m. Dit laatste record, gevestigd in 1983, werd nooit verbeterd en beleefde in 2023 derhalve zijn 40-jarig jubileum.
In de kleine geboorteplaats Golčův Jeníkov van Jarmila Kratochvílová, dat je gezien het aantal inwoners eerder een dorp dan een stad zou noemen, stond in het gezin met drie dochters, waarvan Jarmila er een was, het arbeidsethos hoog aangeschreven. In een interview in 1983 verwoordde zij dit als volgt: "In de vijftien jaar dat ik nu aan atletiek doe, heb ik mij altijd het spreekwoord, dat ik als kind leerde van mijn ouders, voor ogen gehouden: zonder arbeid zijn er geen koekjes." Reeds als klein meisje viel zij dan ook al op. Wanneer zij in de oogsttijd de wagen met korenschoven laadde deed zij dat als kinderspel. Zij was zelfs een voorbeeld voor de meeste jongens in het dorp.
Een blije Tasa Jiya na haar derde plaats + PR op de 100 m tijdens de NK van 2016.
Tasa Jiya (Utrecht, 16 september1997) is een Nederlandseatlete, die zich heeft toegelegd op de sprint. Jiya veroverde een negental nationale jeugdtitels. In 2023 werd zij voor de eerste keer ook kampioene bij de senioren en wel op de 200 m.
Jiya, dochter van een Nigeriaanse vader, die orthopeed is, en een Nederlandse moeder, meldde zich aan bij de Amsterdamse atletiekvereniging ATOS en richtte zich daar in eerste instantie op de meerkamp. Al gauw kwam echter haar sprinttalent bovendrijven. Geschikte trainingsmaatjes bij ATOS waren er echter maar weinig, reden waarom zij na enige tijd de overstap naar AV Lycurgus in Assendelft (voorheen Krommenie) maakte om daar te kunnen trainen in de sprintploeg van Marita Swart-van Swol.
In 2013 werd Jiya voor het eerst Nederlands kampioene bij de B-meisjes op zowel de 100 als de 200 m. Zelf was zij daar nog het meest verrast over, want ze trainde in die periode niet meer dan tweemaal per week. Ze zat toen in de vierde klas van het gymnasium en had het daar erg druk mee.
Lars Riedel (Zwickau, 28 juni1967) is een Duitse voormalige discuswerper. Hij werd olympisch kampioen, vijfvoudig wereldkampioen, Europees kampioen en meervoudig Duits kampioen in deze discipline. Hij nam viermaal deel aan de Olympische Spelen en behaalde hierbij een gouden en een zilveren medaille. Hij domineerde de atletiekwedstrijden in de jaren negentig. Met zijn persoonlijk record van 71,50 m staat hij negende op de ranglijst aller tijden (peildatum augustus 2023).
Lars Riedel begon met zijn atletiekcarrière in Oost-Duitsland. In 1983 sloot hij zich aan bij SC Karl-Marx-Stadt. Zijn eerste grote internationale wedstrijden waren de wereldkampioenschappen voor junioren in 1986 en de EK in 1990, waarbij hij geen medailles won. Zijn eerste grote succes behaalde hij in 1991 door op de WK in Tokio de wereldtitel te veroveren. Dit titel zou hij hierna nog viermaal winnen.
Toen Oost-Duitsland viel, verloor hij ook zijn trainer en stopte met regulier te trainen. Toen hij zijn nieuwe trainer Karlheiz Steinmetz ontmoette van USC Mainz, pakte hij de draad weer op.
Marco Arop viert zijn overwinning op de 800 m tijdens de WK van 2023, Boedapest.
Marco Arop (Khartoem, 20 september1998) is een Canadeesatleet van Soedanese afkomst die is gespecialiseerd in de 800 m. Hij nam eenmaal deel aan de Olympische Spelen en tweemaal aan de Wereldkampioenschappen. Op laatstgenoemd toernooi veroverde hij op zijn specialiteit in 2022 de bronzen medaille en een jaar later de wereldtitel. Hij is de eerste Canadees die op de 800 m wereldkampioen werd. Eerder, in 2019, was hij op deze afstand al kampioen geworden op de Pan-Amerikaanse Spelen.
Arop was nog maar een peuter, toen zijn ouders de Soedanese Burgeroorlog ontvluchtten. Hij bracht zijn eerste jaren door in een appartement in Egypte, samen met zijn ouders en drie oudere broers, alvorens het gezin naar Canada emigreerde. Daar woonden ze de eerste twee jaar in Saskatoon, waarna ze naar Edmonton verhuisden. In eerste instantie ging Arops interesse uit naar basketbal. Hij kreeg een studiebeurs aangeboden door de Concordia University of Edmonton. Daar verschoof zijn belangstelling van basketbal naar atletiek, dit op aandringen van zijn basketbalcoach op zijn Highschool, die later zou toegeven er geen idee van te hebben gehad, dat hij zo goed zou worden.
Ilona Majdan is de dochter van een Duitse moeder en een in Hongarije geboren, uit Wenen afkomstige, Oostenrijkse vader. In 1960 viel zij op twaalfjarige leeftijd voor het eerst op tijdens een schoolsportfestival, toen ze met een sprong over 1,45 m zonder veel sprongtechniek het hoogspringen won.
Geboorte dochter en olympisch debuut in 1968bewerken
Zes jaar later veroverde Majdan haar eerste Oostenrijkse titel met een sprong over 1,62. Ze zou die titel in de periode 1966-1976 in totaal tien keer winnen, met uitzondering van 1974. Zelfs de geboorte van haar dochter begin 1968 – de hoogspringster was het jaar ervoor getrouwd met Roland Gusenbauer – kon haar daar niet van weerhouden.
Anna Hall op het podium tijdens de WK van 2022, Eugene.
Anna Hall (23 maart2001) is een Amerikaanseatlete, die zich heeft toegelegd op de meerkamp. Daarnaast komt ze vooral goed uit de voeten op de 400 m vlak en de 400 m horden. Op de zevenkamp veroverde zij brons op de wereldkampioenschappen van 2022 en zilver op die van 2023. Op de vijfkamp is zij houdster van het Noord- en Midden-Amerikaanse indoorrecord. Zij is de enige vrouw die op de zevenkamp een score van boven de 6700 punten heeft gerealiseerd en tevens een 400 m horden binnen de 55 seconden heeft gelopen. Op de zevenkamp is zij tweevoudig Amerikaans kampioene en veroverde zij ook de NCAA-titel.
Hall groeide op in Highlands Ranch, Colorado en maakte deel uit van een gezin met vier dochters, waarvan zij de derde was. Zowel haar ouders als haar zusters waren allemaal erg sportief en beoefenden verschillende sporten, waaronder atletiek. Zelf deed Anna al vanaf haar zevende aan hardlopen en hoogspringen, maar aangezien zij in de bergen woonde, skiede ze ook veel. Daarnaast deed zij aan voetbal, volleybal, lacrosse, hockey en ’s zomers aan waterpolo.
Tijdens haar Highschool-jaren veroverde Hall tussen 2017 en 2019 diverse titels op de vijfkamp en bij het hoogspringen en vestigde nationale highschoolrecords op de vijfkamp bij de junioren en op de zevenkamp.
Thorpe werd geboren in het reservaat van de Sac en Fox-indianen, en kreeg als Indiaanse naam Wha-Tho-Huck (‘Verlicht Pad’), omdat de zon het pad naar het huis verlichtte tijdens zijn geboorte. Zijn vader, Hiram Thorpe, had een Ierse vader en een Indiaanse moeder. Zijn moeder, Charlotte Vieux, had een Franse vader en een Indiaanse moeder. Op achtjarige leeftijd overleed zijn tweelingbroer Charlie aan een longontsteking. Jim Thorpe kon hiermee moeilijk overweg en liep een aantal maal weg van school. Toen twee jaar later zijn moeder overleed, raakte hij in een depressie. Hij liep van huis weg, nadat hij een aantal malen ruzie had gekregen met zijn vader en ging bij een paardenranch werken.
Er wordt gezegd dat hij in 1907 met atletiek begon, doordat hij een paar jongens op straat zag hoogspringen. Nadat deze jongens hadden gefaald, sprong hij in zijn gewone kleding spontaan over 1,75 m.
Zijn eerste internationale titel behaalde Kerr al in 2015, toen hij op de Europese U20 kampioenschappen in het ZweedseEskilstuna de 1500 m won. Een jaar later veroverde hij als student in de Verenigde Staten op de 1500 m zowel de NCAA-indoor als -outdoortitel, waarna hij zijn debuut maakte op het allerhoogste niveau op de wereldkampioenschappen van 2017. Daar werd hij uitgeschakeld in de reeksen van de 1500 m. In 2018 prolongeerde hij vervolgens zijn NCAA-indoortitel.
In 2019, op de wereldkampioenschappen in Doha, kon Kerr zich wel kwalificeren voor de finale. Hierin liep hij in een persoonlijke besttijd van 3.32,52 naar de zesde plaats.
Haar eerste succes behaalde Nazarova in 1998 door op de wereldkampioenschappen voor junioren in het FranseAnnecy de gouden medaille te winnen op de 400 m en de zilveren op de 4 × 400 m estafette. Op de 400 m versloeg ze met een tijd van 52,02 s de AmerikaanseNakiya Johnson en de CubaanseYupalis Díaz. Op het estafettenummer werd ze met haar teamgenotes Svetlana Pospelova, Olga Mikayeva en Olesja Zykina tweede in 3.32,35, achter het Jamaicaanse team (goud); het Amerikaanse viertal werd derde (brons).
In 2013 won Assefa brons op de 800 m bij de Afrikaanse juniorenkampioenschappen. In augustus 2014 werd Assefa vierde op de 800 m bij de Afrikaanse kampioenschappen in Marrakesh, Marokko. Diezelfde maand won ze de wedstrijd op de ISTAF Berlijn in Duitsland.
Holdorf kwam eigenlijk bij toeval in de atletiek terecht. Hij speelde aanvankelijk voetbal en handbal, totdat hij op achttienjarige leeftijd bij de West-Duitse staatskampioenschappen de sprint won. Daarna pakte hij ook het polsstokhoogspringen en discuswerpen op. Toen hij zijn resultaten eens vergeleek met wat je moest presteren voor een goede tienkamp, besloot hij om ook die uitdaging aan te gaan. Hij werd prompt tweemaal Duits jeugdkampioen en voldeed bijna nog aan de toelatingseis voor de Olympische Spelen van 1960 ook. Intussen was hij begonnen aan een studie aan de Sportuniversiteit van Keulen.
Hudson-Smith meldde zich in 2006 aan bij de lokale atletiekclub van zijn geboorteplaats. Na in de eerste jaren allerlei verschillende onderdelen te hebben beoefend, richtte hij zich vanaf 2008 op de sprint.
Lieja Tunks-Koeman in actie tijdens Gouden Spike 2007.
Liesbeth Jantina (Lieja) Tunks-Koeman (Purmerend, 10 maart1976) is een Nederlandse voormalige atlete, die zich had gespecialiseerd in kogelstoten en discuswerpen. Zij vertegenwoordigde Nederland tweemaal op de Olympische Spelen en viermaal op de Wereldkampioenschappen. Gedurende haar atletiekloopbaan veroverde zij in totaal zeventien Nederlandse titels, waarvan zes indoor. Na haar emigratie naar Canada voegde zij daar voor haar nieuwe vaderland nog eens vier nationale titels aan toe.
Lieja Koeman was er vroeg bij. Reeds in haar juniorentijd veroverde zij de ene medaille na de andere. Vanaf 1992, het jaar waarin zij zestien werd en voor het eerst aan nationale kampioenschappen kon deelnemen, was zij present en altijd eindigde zij bij de eerste drie.
Als zestienjarige won Richardson de 100 m tijdens de AAU Junior Olympic Games, het grootste nationale multi-sportevenement voor junioren in de Verenigde Staten, een jaar later gevolgd door een tweede 100 metertitel bij de USATF Junior Olympics. Datzelfde jaar debuteerde zij op internationaal niveau op de Pan-Amerikaanse U20 Atletiekkampioenschappen, waar zij goud veroverde op de 4 × 100 m estafette, samen met Gabrielle Cunningham, Rebekah Smith en Tara Davis.
Na zich op achttienjarige leeftijd als studente te hebben ingeschreven op de Louisiana State University, begon Richardson uit te komen voor het atletiekteam van de universiteit: de LSU Lady Tigers.
Rono werd geboren in Kapsabet in de Rift Valley. Na een ongeluk, dat gebeurde toen hij twee jaar oud was, dachten de doktoren dat hij nooit meer zou kunnen lopen. Hij zou dit obstakel overwinnen en doorgroeien tot een van de sterkste atleten ter wereld. Van jongs af aan droomde hij ervan om hard te kunnen lopen, al kon hij later niet zeggen hoe die droom gegroeid was. Toen hij eenmaal dienstdeed in het Keniaanse leger, bedacht Rono dat hard kunnen lopen misschien niet voldoende was om een goed leven te leiden. En hij wilde beide. Het ene viel samen met het andere toen hij een studiebeurs voor de Washington State University kreeg aangeboden. In 1977 begon hij zijn studie aan deze universiteit samen met zijn landgenoot Samson Kimobwa, die in 1977 het wereldrecord verbeterde op de 10.000 m.
Coleman stamt uit een sportieve familie en nam al op jonge leeftijd deel aan atletiekwedstrijden. Zo won hij al op elfjarige leeftijd het verspringen in zijn leeftijdsgroep op de kampioenschappen van de Amateur Athletic Union (AAU) van de Verenigde Staten. Als highschool-leerling maakte hij deel uit van het atletiekteam van zijn school en behaalde hij bij diverse highschool-kampioenschappen aansprekende resultaten op de 100 m, de 200 m en de 4 × 100 m estafette.
Nadine Kleinert tijdens de WK indoor van 2010 in Doha.
Nadine Kleinert, getrouwd met Schmitt (sinds eind 1999) (Maagdenburg, 20 oktober1975) is een Duitse voormalige atlete, die was gespecialiseerd in het kogelstoten. Haar grootste succes was het behalen van een gouden medaille op de Europese kampioenschappen in 2012. Hiernaast nam zij deel aan vier Olympische Spelen, waar ze eenmaal een zilveren medaille aan overhield (2004), en maar liefst zevenmaal aan de wereldkampioenschappen, wat haar driemaal zilver (1999, 2001, 2009) en tweemaal brons (2005, 2007) opleverde.
Saalberg komt uit een sportief gezin. Op de basisschool viel haar aanleg voor de atletiek al op. Op sportdagen was ze met name goed in sprinten en ver- en hoogspringen. Haar leerkracht vond dus, dat atletiek wel iets voor haar zou zijn.
Dwight Phillips viert zijn overwinning op de WK 2011, Daegu.
Dwight D. (Dwight) Phillips (Decatur, 1 oktober1977) is een Amerikaanse voormalige atleet, die was gespecialiseerd in het verspringen. Hij werd eenmaal olympisch kampioen, vijfmaal wereldkampioen (viermaal outdoor en eenmaal indoor) en meervoudig Amerikaans kampioen. Hij nam tweemaal deel aan de Olympische Spelen.
Phillips begon zijn atletiekcarrière als een veelbelovend sprinter, maar specialiseerde zich later tijdens zijn studie aan de Universiteit van Kentucky op het hink-stap-springen. In 2000 stapte hij over naar de Arizona State University, waarna hij wisselde naar het onderdeel verspringen. Dat jaar kwalificeerde hij zich voor de Olympische Spelen, waar hij een achtste plaats behaalde.
Sisay Lemma tijdens de marathon van Wenen in 2015.
Sisay Lemma Kasaye (12 december1990) is een Ethiopischelangeafstandsloper, die gespecialiseerd is in de marathon. Hij behaalde enkele podiumplaatsen bij grote marathons en behoort sinds 2023 op dit onderdeel tot de snelste lopers ter wereld.
Lemma startte op zeventienjarige leeftijd met hardlopen. Aanvankelijk deed hij dat blootsvoets bij gebrek aan hardloopschoenen. Vanaf het begin richtte hij zich op de lange afstanden op de weg.
Zijn eerste marathonoverwinning boekte Lemma op 21-jarige leeftijd in Italië bij de marathon van Carpi van 2012. Hij won deze in 2:11.58.
Het grootste deel van zijn atletieksuccessen behaalde Holloway tot nu toe bij de NCAA-studentenkampioenschappen als lid van de Florida Gators, het atletiekteam van de Universiteit van Florida, waaraan hij als student is verbonden. Tussen 2017 en 2019 veroverde hij in totaal acht NCAA-titels, verdeeld over vijf verschillende disciplines. In 2019 leverde hij verschillende prestaties die als records de NCAA-boeken ingingen. Zoals de 7,35 s op de 60 m horden, een tijd die tevens geldt als het huidige Amerikaanse indoorrecord, of de 12,98 waarmee hij op de 110 m horden zijn derde achtereenvolgende titel veroverde. Het vorige, 40 jaar oude record stond op naam van Renaldo Nehemiah. Ook maakte hij deel uit van het estafetteteam van de Florida Gators op de 4 x 100 m estafette, dat in 37,97 voor het eerst in de NCAA-historie de 38 seconden barrière doorbrak. Daarnaast veroverde hij in totaal nog zeven overige NCAA-medailles bij het verspringen en op de beide estafette-onderdelen.
.jpg)
_(cropped).jpg)
.jpg)
_2017.jpg)
.jpg)
_31_(cropped).jpg)
.jpg)
_Eugene_2022.jpg)
.JPG)
.jpg)
_(cropped2).jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
_Budapest_2023.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)