Parijs-Tours
Parijs-Tours is een Franse eendagsklassieker die verreden wordt in oktober. De wedstrijd eindigt in Tours, de startplaats is al enkele keren gewijzigd.
 Parijs-Tours
| ||||
|---|---|---|---|---|
.jpg)
| ||||
| Lokale naam | Paris-Tours | |||
| Regio | Centre-Val de Loire Île-de-France | |||
| Periode | Begin/midden oktober | |||
| Classificatie | ||||
| Discipline | weg | |||
| Type | Vlakke klassieker | |||
| Internationale kalender | UCI ProSeries | |||
| Categorie | 1.Pro | |||
| Geschiedenis | ||||
| Eerste editie | 1896 | |||
| Aantal edities | 116 (2022) | |||
| Eerste winnaar | Eugène Prévost
| |||
| Laatste winnaar | Arnaud Démare
| |||
| Laatste Bel. winnaar | Jelle Wallays (2019) | |||
| Laatste Ned. winnaar | Erik Dekker (2004) | |||
| Meeste zeges | .svg){kind=small} Gustave Danneels Paul Maye Guido Reybrouck  Erik Zabel (3 zeges) | |||
| ||||
Het parcours is vaak gehuld in een dikke mist. Het peloton wordt opgejaagd door een ijzige herfstwind die vaak zo hard blaast dat waaiervorming onvermijdelijk is of, als de wind vol op kop blaast, de snelheid gematigd blijft. Door deze weersomstandigheden is het voor een groep vluchters moeilijk om voorop te blijven. Vaak eindigde de wedstrijd dan ook in een massasprint. In 2018 werd het parcours gewijzigd. Door de gravel- en zandstroken werd het parcours zwaarder en eindigde de wedstrijd niet meer in een massasprint.[1]
Geschiedenis bewerken
Parijs-Tours is een klassieke wedstrijd die al bestaat sinds 1896. Oorspronkelijk werd de wedstrijd georganiseerd door het tijdschrift Paris-Vélo om de nieuwe wielerbaan te promoten. Het was een open amateurswedstrijd voor fietsen, tandems en driewielers. Iedereen die voor 18.00 uur gearriveerd was, ontving een medaille. De winnaar kreeg een bronzen beeld van Jupiter van wel 1,4 meter hoog. Iedere deelnemer kreeg tegoedbonnen, in totaal goed voor 3 maanden abonnement op Paris-Vélo, om het publiek te vergoeden voor hulp bij materiële moeilijkheden onderweg. De eerste editie werd een succes, maar toch moest men vijf jaar wachten op de tweede en nog eens vijf jaar op de derde editie. Sinds 1906 wordt de wedstrijd ieder jaar in het najaar gehouden.
Sinds 2009 is Parijs-Tours niet meer opgenomen in de ProTour (later World Tour). Wel is het een van de meest prestigieuze wedstrijden uit de UCI Europe Tour.
Weetjes bewerken
In 1965 en 1966 werd de wedstrijd zonder dérailleurs gereden.
Tussen 1974 en 1987 werd de wedstrijd in omgekeerde richting gereden en werd toen ook 'le Grand Prix d'Automne' (De Grote Herfstprijs) genoemd, als tegenhanger van Milaan-San Remo die de naam 'La Primavera' (De Lente) kreeg.
Sinds 2018 werden gravel- en grindstroken, die door de wijnvelden lopen, toegevoegd aan het parcours. Patrick Lefevere, de ploegbaas van Deceuninck-Quickstep, was zo verontwaardigd over de parcourswijziging dat hij met zijn ploeg sindsdien de wedstrijd weigert te rijden.[2]
Parijs-Tours is een van de weinige wedstrijden die nooit gewonnen is door Eddy Merckx.[3]. Dit bracht de winnaar van 1972 Noël Vantyghem tot de legendarische uitspraak: Samen met Eddy Merckx won ik alle klassiekers die er te winnen waren. Ik Parijs-Tours en hij al de rest.
Parcours bewerken
De startplaats van Parijs-Tours werd al snel verplaatst naar buiten Parijs. Eerst naar Versailles en later naar Saint-Arnoult-en-Yvelines. Sinds 2009 vertrekt de wedstrijd vanuit het Departement Eure-et-Loir: Chartres in 2009, Bonneval in 2014 en Brou in 2017. Sinds 2018 is de vaste startplaats Chartres.
Het parcours bevatte een paar kleine hellingen, maar was verder vlak. De laatste drie kilometer bevat geen bochten, samen met de sterke wind die vaak waait vormde het dus het ideale scenario voor sprinters die hierdoor ook hun eigen klassieker kregen. Sinds 2018 zorgt het zwaardere parcours er echter voor dat de wedstrijd sindsdien niet meer eindigde in een massasprint.
Het parcours was oorspronkelijk 250 tot 260 km lang. In 2009 werd om financiële redenen de startplaats verplaatst van Saint-Arnoult-en-Yvelines naar Chartres. De organisatie koos ervoor het oorspronkelijke parcours in stand te houden en daardoor de wedstrijd met 30 km in te korten.
Erelijst bewerken
Meervoudige winnaars bewerken
Renners in het cursief gedrukt zijn renners die nu nog actief zijn.
| Overwinningen | Renner | Land | Jaren |
|---|---|---|---|
| 3 | Gustave Danneels | België |
1934 + 1936 + 1937 |
| Paul Maye | Frankrijk |
1941 + 1942 + 1945 | |
| Guido Reybrouck | België |
1964 + 1966 + 1968 | |
| Erik Zabel | Duitsland |
1994 + 2003 + 2005 | |
| 2 | François Faber |  Luxemburg |
1909 + 1910 |
| Denis Verschueren | België |
1925 + 1928 | |
| Heiri Suter | .svg){kind=small} Zwitserland |
1926 + 1927 | |
| Briek Schotte | België |
1946 + 1947 | |
| Jacques Dupont | Frankrijk |
1951 + 1955 | |
| Rik Van Looy | België |
1959 + 1967 | |
| Jo de Roo |  Nederland |
1962 + 1963 | |
| Rik Van Linden | België |
1971 + 1973 | |
| Joop Zoetemelk | Nederland |
1977 + 1979 | |
| Jan Raas | Nederland |
1978 + 1981 | |
| Ludo Peeters | België |
1983 + 1985 | |
| Nicola Minali |  Italië |
1995 + 1996 | |
| Philippe Gilbert | België |
2008 + 2009 | |
| Matteo Trentin | Italië |
2015 + 2017 | |
| Jelle Wallays | België |
2014 + 2019 | |
| Arnaud Démare | Frankrijk |
2021 + 2022 |
Overwinningen per land bewerken
| Overwinningen | Land |
|---|---|
| 41 | België
|
| 33 | Frankrijk
|
| 12 | Nederland
|
| 9 | Italië
|
| 5 | Duitsland
|
| 4 |  Denemarken
|
| 3 | Luxemburg, Zwitserland
|
| 1 |  Australië,  Colombia,  Ierland,  Oekraïne,  Spanje
|
Jongeren -23 bewerken
|
1991 · |
2008 · |
Tours-Parijs bewerken
Net als tussen 1974-1987 werd er ook op 9 april 1917 en 9 juni 1918 twee maal een wedstrijd georganiseerd in omgekeerde richting: Tours-Parijs, naast Parijs-Tours.
Erepodium bewerken
| Jaar | 1e | 2e | 3e |
|---|---|---|---|
| 1917 | Charles Deruyter |
André Noel |
Charles Juseret
|
| 1918 | Philippe Thys |
Charles Mantelet |
George Seres
|
Bronnen, noten en/of referenties
|