Maria Laetitia Ramolino

Italiaanse edele, moeder van Napoleon Bonaparte

Maria Laetitia Ramolino (Ajaccio op Corsica, 24 augustus 1750Rome, 2 februari 1836), genoemd Madame Mère, was de moeder van Napoleon Bonaparte. Alhoewel ze de (groot)moeder van keizers, koningen en prinsen was, had ze geen adellijke of keizerlijke titel.

Maria Letizia Ramolino
Maria Letizia Ramoline (1813) olieverfschilderij van Robert Lefèvre (1755-1830)
Maria Letizia Ramoline (1813)
olieverfschilderij van Robert Lefèvre (1755-1830)
Algemene informatie
Volledige naam Maria Letizia Ramolino
Bijnaam Madame Mère
Geboren 24 augustus 1750
Ajaccio
Overleden 2 februari 1836
Rome
Nationaliteit Corsicaans-Italiaans
Land Republiek Genua, Italië
Bekend van Moeder van Napoleon Bonaparte
Familie
Partner(s) Carlo Maria Buonaparte
Kinderen 13, zie "Kinderen"
Zie ook Huis Bonaparte

Levensloop

bewerken

Ze was de dochter van Giovanni Geronimo Ramolino (13 april 1723-1755) en Angela Maria Pietrasanta (ca. 1725-1790). Haar opvoeding was eenvoudig. Hoewel de Fransen in 1769 zeggenschap over haar geboorte-eiland Corsica kregen, heeft ze nooit de moeite genomen om Frans te leren. Wel sprak ze Corsicaans en een beetje Italiaans.

Ze trouwde op 2 juni 1764 op veertienjarige leeftijd met Carlo Maria Buonaparte en was de "stammoeder" van de familie Bonaparte. Ze was, naar eigen zeggen, “De enige vrouw in de geschiedenis die één keizer en zoveel koningen heeft geranseld”, waarmee ze zei dat ze een strenge vrouw was. In 1785, toen ze 35 was, stierf haar man Carlo Buonaparte. Een jaar voor zijn dood was hij vertrokken naar Montpellier in Zuid-Frankrijk. Hier werd hij behandeld voor maagkanker, waaraan hij stierf. Hun dochter Pauline en twee van hun zoons, Lucien en vermoedelijk ook Napoleon, sterven aan dezelfde ziekte. Na Carlo's dood bleek hij een groot aantal schulden te hebben gemaakt. Hierdoor raakten zij afhankelijk van de zorgen van een oom. De oudste zoon Joseph was teruggekeerd naar Corsica, en dus was het aan de toen zestien jaar oude Napoleon om de zaken in Frankrijk van zijn vader over te nemen.

Maria Laetitia moest Corsica ontvluchten en vestigde zich met haar gezin in Marseille. Haar voornaamste zorg was de carrière van haar vijf overlevende zonen en een goed huwelijk voor haar drie dochters.[1] Haar mening was voor Napoleon zeer belangrijk - naar verluidt was zij erg streng in de opvoeding van haar kinderen. Er waren steeds vaker onenigheden in het gezin. Een twist tussen Napoleon en zijn broer Lucien over diens tweede huwelijk weerhield haar er zelfs van de zelfkroning van haar zoon tot keizer, in de Notre-Dame in Parijs, bij te wonen. Op het schilderij van Jacques-Louis David, "Le sacre de Napoléon", zijn Lucien en Maria Laetitia tussen de genodigden afgebeeld. In werkelijkheid verbleven zij beiden in Rome.

In 1814 bezocht ze Napoleon tijdens zijn ballingschap in Elba. Na de definitieve nederlaag van Napoleon woonde ze in het Palais Bonaparte in Rome. Ze stierf van ouderdom te Rome op 85-jarige leeftijd, een kleine vijftien jaar na de dood van Napoleon Bonaparte. Tegen die tijd was ze nagenoeg blind.

Kinderen

bewerken

Carlo en Laetitia kregen dertien kinderen, waarvan er acht de volwassen leeftijd bereikten:

  • Haar halfbroer Joseph Fesch steunde zijn neef de keizer en werd kardinaal tijdens het keizerrijk.
  • De Zwitserse kunstschilderes Barbara Bansi (1777-1863) was een gezellin van Maria Laetitia Ramolino tijdens haar verblijf in Ischia.[2]
Zie de categorie Letizia Ramolino van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.