Maanziekte
Maanziekte of lunatisme is een vermeende geestesziekte waarbij mensen door stemmingswisselingen zouden worden getroffen wanneer de maan in oppositie met de zon verkeert, in haar fase van volle maan. Ook werd slaapwandelen in verband gebracht met maanziekte.
In de middeleeuwen was maanziekte (of séleniathomai) de term voor epilepsie omdat de ziekte zou aangrijpen onder invloed van de maancyclus. Remedie was dan het eten van knolselderij. De Grieken noemden de selderij sélinon, afgeleid van sélène, wat maan betekent.
Maanziekte is niet wetenschappelijk bewezen. Het is een folkloristisch geloof dat teruggaat tot de oudheid en zelfs de prehistorie. De Engelse termen lunacy (gekte) en lunatic of loony ("gek") stammen af van dit geloof in maanziekte.
In het Nieuwe Testament van de Bijbel wordt verhaald dat Jezus een maanzieke geneest.[1] De oude teksten vermelden (ho hyios mou), hóti selêniádzetai kaì kakôs páschei. en (filius meus), quia lunaticus est et male patitur; "(mijn zoon), want hij heeft de vallende ziekte en lijdt er ernstig onder." De vader beschrijft dat zijn kind "dikwijls in het vuur valt en dikwijls in het water".
Literatuur bewerken
- Beek, H.H., Waanzin in de Middeleeuwen. Hoofddorp: Septuaginta, 1974 (2e dr.), p. 60, 78-79, 90, 121, 123, 159, 200, 235.
| Bronnen, noten en/of referenties |