Kabinet-Ali Sastroamidjojo II

kabinet-Ali Sastroamidjojo II
Kabinet in Indonesië
Premier	Ali Sastroamidjojo
Start	24 maart 1956
Demissionair	14 maart 1957
Eind	9 april 1957
Voorganger	Kabinet-Boerhanoeddin Harahap
Opvolger	Kabinet-Djoeanda
Staatshoofd	Soekarno
Lijst van Indonesische kabinetten
Portaal	Politiek

Het kabinet-Ali Sastroamidjojo II was een Indonesisch kabinet in de jaren 1956-1957. Het was het tweede van twee kabinetten van premier Ali Sastroamidjojo.

Formatie en kabinetsprogramma Bewerken

Het voorgaande kabinet-Boerhanoeddin Harahap diende op 3 maart 1956 ontslag in, nadat de tijdelijke Volksvertegenwoordigingsraad was vervangen door een definitief parlement op basis van de parlementsverkiezingen van 1955. Het kabinet werd gevormd door de drie grootste partijen: de Indonesische Nationale Partij (PNI) van premier Ali Sastroamidjojo en de islamitische partijen Masjoemi en Nahdlatul Ulama. Het kabinet werd ook gesteund door enkele kleinere partijen waaronder de Katholieke Partij, Parkindo, de PSSI, IPKI en Perti.

Het kabinetsprogramma van het kabinet-Ali Sastroamidjojo II bestond uit vier hoofdpunten:^[1]

Het opzeggen van alle afspraken uit de rondetafelconferentie van 1949.
Strijd voor het opnemen van West-Irian in de Republiek Indonesië.
Herstel van veiligheid en orde, economische ontwikkeling, financiën, industrie, transport, onderwijs en landbouw.
Uitvoeren van de afspraken van de Bandungconferentie.

Voortgang Bewerken

Het eerste punt van het kabinetsprogramma, het opzeggen van alle afspraken van de rondetafelconferentie, werd uitgevoerd op 3 mei 1956.

Er werden moeilijkheden ondervonden bij het uitvoeren van de rest van het kabinetsprogramma doordat er in verschillende delen van Indonesië onrusten waren en separatistische bewegingen opkwamen. Op Sumatra begon een beweging die later de Revolutionaire Overheid van de Republiek Indonesië (PRRI) zou heten, en op Sulawesi ging het om de Permesta-rebellie.

Binnen het kabinet was er vooral onenigheid tussen de twee grootste partijen PNI en Masjoemi. Op 9 januari 1957 namen alle Masjoemi-ministers ontslag. Dit verzwakte het kabinet dusdanig dat het kabinet niet veel later, op 14 maart, in zijn geheel ontslag nam.

President Soekarno vond vervolgens dat er sprake was van een "gevaarlijke situatie", gezien zowel de separatistische bewegingen als de moeilijkheden binnen de grondwetgevende vergadering (Konstituante). Hij besloot het volgende kabinet vervolgens zelf aan te wijzen, in plaats van te wachten op een formatie op basis van meerderheden in het parlement.^[1] Dit was de eerste aanloop richting Soekarno's concept van geleide democratie. Het kabinet-Ali Sastroamidjojo II was daarmee het laatste kabinet samengesteld op basis van partijpolitieke meerderheden na vrije verkiezingen^[2] tot het Kabinet Persatuan Nasional van 1999.

Samenstelling Bewerken

Nr.	Ministerspost		Partij
1	Minister-President	Ali Sastroamidjojo	PNI
	Vicepremiers	Mohamad Roem (tot 9 januari 1957)^[3]	Masjoemi
	Vicepremiers	Idham Chalid	NU
2	Buitenlandse Zaken	Roeslan Abdulgani	PNI
3	Binnenlandse Zaken	Soenarjo	NU
4	Defensie	Ali Sastroamidjojo (ad-interim)	PNI
5	Justitie	Moeljatno (tot 9 januari 1957)^[3]	Masjoemi
5	Justitie	Soenarjo (ad-interim, vanaf 9 januari 1957)	NU
6	Informatie	Soedibjo (tot 13 maart 1957)	PSII
6	Informatie	Idham Chalid (ad-interim, vanaf 13 maart 1957)	NU
7	Financiën	Jusuf Wibisono (tot 9 januari 1957)^[3]	Masjoemi
7	Financiën	Djoeanda Kartawidjaja (ad-interim, vanaf 9 januari 1957)
8	Economische Zaken	Burhanuddin	NU
9	Landbouw	Eny Karim	PNI
10	Transport	Suchjar Tedjasukmana (tot 9 januari 1957)^[3]	Masjoemi
11	Openbare Werken en Energie	Pangeran Muhammad Noor (tot 9 januari 1957)^[3]	Masjoemi
11	Openbare Werken en Energie	A.A. Suhardi (ad-interim, vanaf 9 januari 1957)	Katholieke Partij
12	Grondzaken	A.A. Suhardi	Katholieke Partij
13	Sociale Zaken	Fattah Jasin	NU
14	Arbeid	Sabilal Rasjad	PNI
15	Onderwijs en Cultuur	Sarino Mangunpranoto	PNI
16	Gezondheid	Hadrianus Sinaga	Parkindo
17	Godsdienst	Mohammad Iljas	NU
18	Ministers van Staat	Rusli Abdul Wahid (voor algemene zaken)	Perti
		Dahlan Ibrahim (voor zaken m.b.t. oud-verzetsstrijders)	IPKI
		Djoeanda Kartawidjaja (voor planningszaken)

Bronnen, noten en/of referenties

↑ ^a ^b (id) Paizon Hakiki, Marwoto Saiman, Syofyan Suri, Sistem Pemerintahan Pada Demokrasi Liberal Tahun 1949-1959 (2014), pp. 5. Gearchiveerd op 31 augustus 2021.
↑ (id) Thoha, Miftah,, Birokrasi politik & pemilihan umum di Indonesia, Rawamangun, Jakarta. ISBN 978-602-7985-97-1.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Op 9 januari 1957 dienden alle vijf Masjoemi-ministers hun ontslag in.

[:1-1] (id) Paizon Hakiki, Marwoto Saiman, Syofyan Suri, Sistem Pemerintahan Pada Demokrasi Liberal Tahun 1949-1959 (2014), pp. 5. Gearchiveerd op 31 augustus 2021.

[2] (id) Thoha, Miftah,, Birokrasi politik & pemilihan umum di Indonesia, Rawamangun, Jakarta. ISBN 978-602-7985-97-1.

[:0-3] Op 9 januari 1957 dienden alle vijf Masjoemi-ministers hun ontslag in.

[1]

[2]

[3]

Onafhankelijkheidsoorlog:	Presidentieel · Sjahrir I · Sjahrir II · Sjahrir III · Amir Sjarifoeddin I · Amir Sjarifoeddin II · Hatta I · Noodkabinet · Hatta II
Verenigde Staten van Indonesië:	VSI (deelstaat Republiek Indonesië: Soesanto · Halim)
Parlementaire democratie:	Natsir · Soekiman · Wilopo · Ali Sastroamidjojo I · Boerhanoeddin Harahap · Ali Sastroamidjojo II · Djoeanda
Geleide democratie:	Werkkabinet I · Werkkabinet II · Werkkabinet III · Werkkabinet IV · Dwikora I · Dwikora II · Dwikora III · Ampera I · Ampera II
Nieuwe Orde:	Ontwikkeling I · Ontwikkeling II · Ontwikkeling III · Ontwikkeling IV · Ontwikkeling V · Ontwikkeling VI · Ontwikkeling VII
Reformasi:	Hervorming van Ontwikkeling · Nationale Eenheid · Wederzijdse Hulp · Verenigd Indonesië I · Verenigd Indonesië II · Werkkabinet · Indonesië Vooruit