Wikipedia

Jean Desailly

Frans acteur (1920–2008)

Jean Desailly (Parijs, 24 augustus 1920 - Parijs, 11 juni 2008) was een Frans acteur.

Jean Desailly
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Geboren Parijs, 24 augustus 1920
Overleden Parijs, 11 juni 2008
Land Frankrijk
Werk
Jaren actief 1942 - 2001
Beroep Acteur
(en) IMDb-profiel
(mul) TMDb-profiel
(en) AllMovie-profiel
Portaal  Portaalicoon   Film

Leven en werk bewerken

Opleiding en eerste stappen in de toneel- en filmwereld bewerken

Na zijn studies aan de École nationale supérieure des beaux-arts probeerde Desailly zijn werk als publiciteitstekenaar te combineren met acteren in een amateurgezelschap. In 1942 besloot hij zich volledig te richten op het acteurschap en ging hij lessen volgen aan het Conservatoire de Paris waar hij aan het einde van het eerste jaar een eerste prijs behaalde. In 1942 nog trad hij toe tot de Comédie-Française waar hij jeune premier-rollen vertolkte in stukken van hoofdzakelijk klassieke dramaturgen, onder regie van onder meer Jean-Louis Barrault. Een jaar later maakte hij zijn debuut op het witte doek in de op de gelijknamige roman van Georges Simenon gebaseerde misdaadfilm Le Voyageur de la Toussaint. Op de filmset maakte de onlangs gehuwde Desailly kennis met de actrice Simone Valère.

Toneel bewerken

In 1946 volgde hij Barrault, die ontslag had genomen bij de Comédie-Française, naar de compagnie Renaud-Barrault, het theatergezelschap dat Barrault net gesticht had samen met zijn vrouw Madeleine Renaud. Desailly kende bij hen, in het Théâtre Marigny en in het Théâtre de l'Odéon, een kwarteeuw lang (1946-1972) heel drukke jaren en grote successen met een repertoire waarin alle grote namen vertegenwoordigd waren, zowel klassieke auteurs (Aeschylus, Shakespeare, Molière, Beaumarchais, Marivaux, Musset, Tsjechov) als moderne toneelschrijvers (Paul Claudel, Jean Giraudoux, Jacques Prévert, Eugène Ionesco, Franz Kafka). Hij vond er bovendien Simone Valère opnieuw op zijn weg, de vrouw met wie hij een levenslange relatie begon.

Aan het einde van de jaren zestig, toen de artistieke directie van het koppel Renaud-Barrault ten einde liep, braken er moeilijke tijden aan voor Desailly en Valère. In de jaren zeventig namen ze achtereenvolgens de leiding van het Théâtre Hébertot en het Théâtre Edouard VII. Ten slotte verzekerden ze de leiding van het Théâtre de la Madeleine van 1980 tot 2002. In het Madeleine-repertoire kwamen vooral moderne toneelauteurs aan bod (Jean Giraudoux, Henry de Montherlant, Jean Anouilh, André Roussin, Peter Ustinov...).

Ondanks zijn vele film- en televisiewerk bleef het theater prioritair voor Desailly.

Film bewerken

Eerste jaren als filmacteur bewerken

Desailly maakte zijn filmdebuut in jeune premier-rollen in komedies met sprekende titels als Sylvie et le Fantôme, Amour, délices et orgues, Une grande fille toute simple en Chéri. Van meet af aan was hij ook te zien in literatuurverfilmingen van onder meer Georges Simenon (de misdaadfilm Le Voyageur de la Toussaint, 1943), Honoré de Balzac (het drama Le Père Goriot, 1945), Victorien Sardou (het historisch drama Patrie, 1946) en André Gide (het drama La Symphonie pastorale uit 1946 werd bekroond met de Gouden Palm en oogstte een groot commercieel succes).

Jaren vijftig: acteur in grote successen bewerken

In 1954 maakte hij in de rol van Marivaux deel uit van Si Versailles m'était conté..., een historisch fresco van Sacha Guitry dat de meest bekeken film in Frankrijk was dat jaar. Hij vertolkte vervolgens de jaloerse en ontgoochelde aanbidder van Michèle Morgan in de tragikomedie Les Grandes Manœuvres (René Clair, 1955), eveneens een reusachtig succes aan de Franse filmkassa. In het familiedrama Les Grandes Familles (1958), een groot commercieel succes naar de gelijknamige roman van Maurice Druon, had hij de rijke en machtige patriarch Jean Gabin als dominante vader.

In die periode volgden twee andere Simenonverfilmingen: hij gaf gestalte aan de dubbelzinnige impotente echtgenoot die er door commissaris Maigret (Gabin) van verdacht wordt een psychopathische seriemoordenaar te zijn in de populaire misdaadfilm Maigret tend un piège (1958). Twee jaar later, in de succesvolle komedie Le Baron de l'écluse (1960), had hij in een heel ander verhaal een derde keer Jean Gabin als tegenspeler.

In 1959 vertolkte hij voor het eerst een politiecommissaris in de misdaadfilm 125, rue Montmartre.

Jaren zestig: doorleefde rollen bewerken

In 1961 regisseerde Edouard Molinaro Desailly in het drama La Mort de Belle (1961). In deze Simenonverfilming wordt Desailly opnieuw van moord verdacht en wordt hij pas echt een moordenaar nadat hij vrijgelaten is na zijn politieverhoor.

Hij werd door Melville naast Jean-Paul Belmondo gecast als de politiecommissaris in de misdaadfilm Le Doulos (1962). In het overspeldrama La Peau douce (1964) gaf Truffaut hem de hoofdrol als de schrijver met een gelukkig en geregeld leven die een verhouding begint met een stewardess (Françoise Dorléac).

Latere filmcarrière bewerken

Vanaf het midden van de jaren zeventig was hij minder en minder te zien op het witte doek. Hij besteedde vanaf dan al zijn energie aan zijn toneelactiviteiten.

Vele jaren na Le Doulos kruiste Desailly nog twee keer het pad van Belmondo in de misdaadfilms L'Héritier (1973) en Le Professionnel (1981) die een kaskraker werd in Frankrijk.

Televisie (selectie) bewerken

Toneel bewerken

Naast het toneel en de film besteedde Desailly ook tijd aan de televisie vanaf 1954. De eerste twintig jaar speelde hij vooral mee in verfilmd toneel van onder meer Molière, Marivaux, Tsjechov en Roussin. Hij was te zien in een documentaire over de glorietijd van de compagnie Renaud-Barrault in Madeleine Renaud, Jean-Louis Barrault (1957). Ook legde hij een getuigenis af over overleden collega's in de portretten Ces chers disparus : Françoise Dorléac (1984) en Gabin, gueule d'amour (2001). Tussen 1969 en 1980 verscheen hij zeven keer in de populaire reeks Au théâtre ce soir waarin toneelstukken opgenomen en uitgezonden werden.

Series en films bewerken

In 1963 vertolkte hij de titelrol in de historische miniserie Le Chevalier de Maison-Rouge. De populariteit van de serie blies zijn filmcarrière nieuw leven in. Dertig jaar na zijn vertolking van het Colette-personage Chéri in de tragikomedie Chéri (1950) speelde Desailly de vader van Claudine, een ander belangrijk personage in het werk van Colette, in drie films van Edouard Molinaro (Claudine à l'école, Claudine à Paris en Claudine en ménage, 1978). Hij werd opnieuw gecast, weliswaar in een andere rol, in Les Grandes Familles (1989), een vierdelige miniserie van Molinaro, een remake van de gelijknamige film (1958) naar Druon.

Privéleven bewerken

Eerst was Desailly getrouwd met de actrice Nicole Desailly. Ze schonk hem twee kinderen. Na hun scheiding ging hij in 1950 samenwonen met de actrice Simone Valère met wie hij na 48 jaar trouwde in 1998. Valère en Desailly waren erg vaak samen te zien, zowel op het grote scherm als op de bühne.

Desailly overleed in 2008 op 87-jarige leeftijd.

Filmografie (ruime selectie) bewerken

Commentaarstem bewerken

  • Tussen 1946 en 1981 verzorgde hij regelmatig het commentaar in documentaire korte films waarvan sommige geregisseerd waren door gerenommeerde documentairemakers als Henri Storck, François Reichenbach en Daniel Lecomte.
  • Tussen 1967 en 1971 was hij de verteller in een tiental afleveringen uit de politieserie Les Enquêtes du commissaire Maigret (televisie).
  • In 1972 was hij ook de verteller in de succesrijke zesdelige historische miniserie Les Rois maudits, gebaseerd op de gelijknamige romans van Maurice Druon (televisie).

Bibliografie bewerken

  • Jean Desailly-Simone Valère (in samenwerking met Jean-Marc Loubier): Un destin pour deux, Ramsay, 1996
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jean_Desailly&oldid=57823019"