Het lied dat bol staat van de nostalgie zat al een jaar in het hoofd van Pierre Kartner, toen hij het uiteindelijk uitbracht. Het is geschreven in 't Schippershuis, een café dat zich prominent in de haven van Hoorn bevindt. In 1976 stond het lied slechts drie weken in de Single Top 100 en acht weken in de Nederlandse Top 40, een (relatief) matig resultaat voor een single. Het plaatje zorgde echter al snel voor een muzikale splitsing in muziekliefhebbend Nederland; je liep ermee weg of je haatte het lied grondig. Bij aankondiging in de hitparades werd er soms laatdunkend over gedaan, terwijl toch een deel van bevolking het een prachtig lied vond, zeker de "gewone" man.
Het relatief klein succes in Nederland liep daarna volledig uit de hand in binnen- en buitenland. Het lied werd talloze keren gecoverd. Mireille Mathieu nam het op onder de titel Le vieux café de la Rue d’Amérique en Joe Dassin onder de titel Le café des Trois colombes. Wellicht het meeste succes had Peter Alexander in Duitsland met zijn versie Die kleine Kneipe. De Franse versie zorgde ook meteen voor bekendheid in Canada. Vervolgens kwamen Finland, Zweden, Cuba en Ierland aan de beurt. In de Verenigde Staten zong Audrey Landers het onder My favourite cafe on the harbour. Wat zeker het succes niet in de weg stond was dat bijvoorbeeld ook artiesten als Demis Roussos (The Red Rose Cafe), Engelbert Humperdinck (The little cafe by the harbour) en James Last het op hun repertoire zetten.
Bekendheid in Nederland werd onderhouden door talloze artiesten waaronder De Kermisklanten, maar ook André Rieu speelde het vaak. Carike Keuzenkamp zorgde in 1999 voor bekendheid in Zuid-Afrika onder de titel Klein strandkaffeetje.
.jpg)