Wikipedia

Gebruiker:Joris/Syndroom van Cornelia de Lange

< Gebruiker:Joris

Het Syndroom van Cornelia de Lange, ook wel Brachmann-De Langesyndroom genoemd, is een aangeboren genetische afwijking.

Syndroom van Cornelia de Lange
Jongen (2011) met Cornelia de Langesyndroom
Coderingen
ICD-10 Q87.1 (ILDS Q87.170)
ICD-9 759.89
OMIM 122470
DiseasesDB 29651
eMedicine ped/482
MeSH C10.597.606.643.210
Portaal  Portaalicoon   Geneeskunde

Het syndroom kan leiden tot ernstige ontwikkelingsproblemen, zowel op fysiek als cognitief gebied. Het komt bij zowel mannen als vrouwen even vaak voor. Het is een zeldzaam syndroom; de exacte incidentie is onbekend, maar schattingen lopen uiteen van 1 op de 10.000 tot 30.000 geboorten.[1]

Kenmerken bewerken

De aandoening heeft verschillende kenmerken, die niet tegelijk voor hoeven te komen. Mensen met dit syndroom hebben een aantal opvallende uiterlijke kenmerken, waaronder doorlopende gebogen wenkbrauwen, een kleine neus en lippen en een klein postuur. De uiterlijke kenmerken van jonge kinderen met het Cornelia de Langesyndroom komen vaak zo sterk overeen, dat het wel lijkt of ze directe familie zijn.

Veel voorkomende medische problemen zijn Oesofagale reflux, overgeven, weinig eetlust



CdLS can give rise to its own array of complexities. Children with CdLS often suffer from gastrointestinal tract difficulties, particularly gastroesophageal reflux. Vomiting, intermittent poor appetite, constipation, diarrhea or gaseous distention are known to be a regularity in cases where the GE tract problems are acute. Symptoms may range from mild to severe.

CdLS may include behavior problems, including self-stimulation, aggression, self-injury or strong preference to a structured routine. Many children with CdLS exhibit autistic-like behaviors.

Behavior problems in CdLS are not inevitable. Many behavior issues associated with CdLS are reactive (i.e., something happens within the person's body or environment to bring on the behavior) and cyclical (comes and goes). Often, an underlying medical issue causes a change in behavior. Once the medical issue is treated, the behavior diminishes.

De onderstaande kenmerken worden gebruikt om het syndroom te herkennen.[2]

  • Laag geboortegewicht (over het algemeen onder de 2,5 kilo)
  • Groeiachterstanden en klein gestalte
  • Ontwikkelingsachterstanden
  • Onderontwikkelde of afwezige ledematen (focomelie)
  • Kleine handen en voeten
  • Onderontwikkelde schedel en hersenen (microcefalie)
  • Lage haargrens
  • Laagstaande oren
  • Doorlopende bossige wenkbrouwen (synophrys)
  • Lange wimpers
  • Kleine naar boven gerichte neus met wijde neusvleugels
  • Laag filtrum
  • Schisis
  • Dunne lippen
  • Ontwikkelingsstoornis van de kaak, inclusief de kin (micrognathie)
  • Kleine tanden met tussenruimte
  • Hypertrofie van de spieren en bewegingsstoornissen
  • Overmatige lichaamsbeharing
  • Slechthorendheid
  • Slechtziendheid
  • Verstandelijke handicap, deze is vrijwel altijd aanwezig, maar de mate van ernst varieert.
  • Kromme pinken clinodactylie
  • Hartafwijkingen
  • Epilepsie
  • Voedingsproblemen
  • Onderontwikkeling (hypoplasie) van de geslachtsorganen.

Geschiedenis bewerken

Het syndroom werd in 1916 voor het eerst beschreven door de Duitse arts Wilfried Brachmann. Hij beschreef een baby, die negentien dagen na de geboorte overleed aan een longontsteking en afwijkingen had aan de armen en gezicht.[3] In 1933 werkte de Nederlandse de kinderarts Cornelia de Lange in het Emma kinderziekenhuis, waar kort na elkaar twee meisjes van 17 en 6 maanden oud werden opgenomen. Het oudste kind had een longontsteking. Beide kinderen hadden voedingsproblemen en lichamelijke afwijkingen als een achterliggende groei en een klein hoofd en ze hadden sterk gelijkende uiterlijke kenmerken. De Lange schreef hierover een artikel in medisch tijdschrift.[4] Nadat ze in 1941 nog een derde geval beschreef kreeg het syndroom steeds meer erkenning. Het syndroom werd vervolgens naar haar vernoemd, al wordt de naam Brachmann-De Langesyndroom ook gebruikt.[5]

Diagnose bewerken

The diagnosis of CdLS is primarily a clinical one based on signs and symptoms (see below) observed through an evaluation by a physician, including a medical history, physical examination, and laboratory tests. Since 2006, testing for NIPBL and SMC1A has been available through the University of Chicago.[1] This is best accomplished through a referral to a genetics specialist or clinic.

CdLS is thought to be underdiagnosed and frequently misdiagnosed.{{Citation needed|date=July 2007}}

For more information on diagnosis, visit the CdLS Foundation's (U.S.) Web page, http://www.cdlsusa.org/what-is-cdls/diagnosis-of-cdls.htm. Here you can find Frequently Asked Questions as well as a Diagnostic Checklist for medical professionals to utilize in the diagnostic process.

Genetic testing for CdLS is offered through the following facilities:

Children's Hospital of Philadelphia[6]

(Research Lab currently providing testing to individuals whose previous blood test(s) didn't show changes in NIPBL or SMC1A, and for families with multiple cases of CdLS)

University of Chicago Genetic Services Laboratories[7]

(Clinical Lab)

Oorzaak bewerken

Er is geen eenduidige oorzaak aan te wijzen die het syndroom veroorzaakt. In veel gevallen gaat het om een spontane genetische mutatie. Tot op heden (2007) zijn er twee genetische veranderingen ontdekt die tot het syndroom aanleiding kunnen geven. [8]

Bij ongeveer 50% van de gevallen zijn er heterozygote mutaties in het NIPBL-gen en in enkele gevallen zijn recent mutaties in het X-gebonden SMC1L1 gen aangetoond. Een groot aantal gevallen blijft nog onverklaard.


The vast majority of cases are due to spontaneous genetic mutations.{{Citation needed|date=June 2010}}

It can be associated with mutations affecting the cohesin complex.[9]

Multiple genes have been associated with the condition. In 2004, researchers at the Children's Hospital of Philadelphia (United States) and the University of Newcastle upon Tyne (England), identified a gene (NIPBL) on chromosome 5 that causes CdLS when it is mutated. Since then, additional genes have been found (SMC1A, SMC3 and HDAC8) that cause CdLS when changed. There are likely other genes as well. Researchers hope to gain a better understanding of why CdLS varies so widely from one individual to another and what can be done to improve the quality of life for people with the syndrome. (For more information visit: http://www.cdlsusa.org/research/genetic-information.htm)

Name OMIM Gene Appx. % Notes
CDLS1 122470 NIPBL 50% A gene responsible for CdLS on Chromosome 5 was discovered in 2004 jointly by researchers at the Children's Hospital of Philadelphia, USA[10] and researchers at Newcastle University, UK.[11]
CDLS2 300590 SMC1A 5% In 2006, a second gene, on the X chromosome, was found by Italian scientists.
CDLS3 610759 SMC3 1% A third gene discovery was announced in 2007. The gene is on chromosome 10 and was also discovered by the research team in Philadelphia.

The latter two genes seem to correlate with a milder form of the syndrome.

In July 2012, the fourth “CdLS gene”—HDAC8—was announced. Many parents and professionals have questions about this latest finding and what it means. HDAC8 is an X-linked gene, meaning it is located on the X chromosome. Individuals with CdLS who have the gene change in HDAC8 make up just a small portion of all people with CdLS.[12]

Evidence of a linkage at chromosome 3q26.3 is mixed.[13]

Behandeling bewerken

[14] Often, an interdisciplinary approach to therapy and treatment of any medical issues that arise is recommended. A team for promotion of the child's well-being often includes speech, occupational and physical therapists, teachers, physicians and, most importantly, the parent(s).

Treatment protocols and guidelines, development skills charts and growth charts for males and females can be downloaded at http://www.cdlsusa.org/treatment_protocols.shtml. [14]

Ondersteuning bewerken

Voor Nederland en Vlaams-België is in een Nederlandstalige patiëntenvereniging opgericht


The Cornelia de Lange Syndrome (CdLS) Foundation[15] is a nonprofit, family support organization based in Zerahu, Connecticut, that exists to ensure early and accurate diagnosis of CdLS, promote research into the causes and manifestations of the syndrome, and help people with a diagnosis of CdLS, and others with similar characteristics, make informed decisions throughout their lives. The current medical director is Dr. Tonie Kline. In addition to Reaching Out, a quarterly newsletter, the Foundation produces and distributes other publications on CdLS, as well as an awareness video and materials for professionals [http://www.cdlsusa.org/video


Externe link bewerken


Bronnen bewerken

Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Gebruiker:Joris/Syndroom_van_Cornelia_de_Lange&oldid=43776983"