Eratosthenes (inslagkrater)
Eratosthenes is een relatief diepe inslagkrater op de maan. De krater bevindt zich tussen de Mare Imbrium en de Sinus Aestuum (beide maanzeeën) bij het westelijke uiteinde van het gebergte Montes Apenninus. De benaming Eratosthenes is afkomstig van Giovanni Battista Riccioli [1]. Eerder kreeg deze krater de benamingen Haro [2] en Insula Vulcania [3] van respectievelijk Michael van Langren en Johannes Hevelius.
| Eratosthenes | ||
|---|---|---|
| ||
Eratosthenes Lunar Orbiter 4
| ||
| Kratergegevens | ||
| Coördinaten | 14° 28′ NB, 11° 19′ WL | |
| Diameter | 59 km | |
| Kraterdiepte | 3,6 km | |
| Colongitude | 12° bij zonsopgang | |
| Vernoemd naar | Eratosthenes | |
| Vernoemd in | 1935 | |
Beschrijving bewerken
Eratosthenes heeft een duidelijke ronde kraterrand die aan de binnenkant in terrassen afloopt, een centrale bergtop in een onregelmatige kratervloer en buiten de krater een talud van ejecta. Eratosthenes heeft geen eigen straalsysteem maar is wel bedekt door stralen uit de krater Copernicus in het zuidwesten.
De periode Eratosthenium uit de geologische tijdschaal van de Maan is naar de krater genoemd. Men neemt aan dat de krater ongeveer 3,2 miljard jaar geleden werd gevormd, wat het begin van deze periode betekende.
Als de zon een lage hoek maakt met het maanoppervlak is de krater vanaf aarde goed zichtbaar dankzij de schaduw die de hoge kraterwand maakt. Als de zon pal boven de krater staat verdwijnt deze optisch in de omgeving. De stralen van Copernicus met hun hogere albedo camoufleren de krater dan.
Veranderingen bewerken
De astronoom William Henry Pickering observeerde in 1924 donkere vlekken in de krater, die in de loop van een maand veranderden. Hij dacht dat de vlekken een vorm van leven waren. Hoewel zijn idee destijds vanwege zijn reputatie wel aandacht kreeg, weet men tegenwoordig dat er op de Maan geen leven voorkomt.
Literatuur en maanatlassen bewerken
- Mary Adela Blagg: Named Lunar Formations.
- T.W. Webb: Celestial Objects for Common Telescopes, Volume One: The Solar System (met beschrijvingen van telescopisch waarneembare oppervlaktedetails op de maan).
- Tj.E. De Vries: De Maan, onze trouwe wachter.
- A.J.M. Wanders: Op Ontdekking in het Maanland.
- Hugh Percy Wilkins, Patrick Moore: The Moon.
- Times Atlas of the Moon, edited by H.A.G. Lewis.
- Patrick Moore: New Guide to the Moon.
- Harold Hill: A Portfolio of Lunar Drawings.
- Antonin Rukl: Moon, Mars and Venus (pocket-maanatlasje, de voorganger van Rukl's Atlas of the Moon).
- Antonin Rukl: Atlas of the Moon.
- Harry De Meyer: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1969).
- Tony Dethier: Maanmonografieën (Vereniging Voor Sterrenkunde, 1989).
- Ewen A. Whitaker: Mapping and Naming the Moon, a history of lunar cartography and nomenclature.
- The Hatfield Photographic Lunar Atlas, edited by Jeremy Cook.
- William P. Sheehan, Thomas A. Dobbins: Epic Moon, a history of lunar exploration in the age of the telescope.
- Ben Bussey, Paul Spudis: The Clementine Atlas of the Moon, revised and updated edition.
- Charles A. Wood, Maurice J.S. Collins: 21st Century Atlas of the Moon.
Zie ook bewerken
Referenties bewerken
- ↑ Ewen A. Whitaker: Mapping and Naming the Moon, a history of lunar cartography and nomenclature, page 212
- ↑ Ewen A. Whitaker: Mapping and Naming the Moon, a history of lunar cartography and nomenclature, page 199
- ↑ Ewen A. Whitaker: Mapping and Naming the Moon, a history of lunar cartography and nomenclature, page 208
