Dudley Pound

Brits marineofficier (1877-1943)

Alfred Dudley Pickman Rogers Pound (Isle of Wight, 29 augustus 187721 oktober 1943) was een Britse marineofficier die van juni 1939 tot september 1943 de First Sea Lord was.

Dudley Pound
Admiraal Dudley Pound
Geboren 29 augustus 1877
Isle of Wight
Overleden 21 oktober 1943
Ventnor, Eiland Wight
Rustplaats St Paul's Cathedral, Londen, Engeland; as verstrooid op zee.[1]
Land/zijde Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk
Onderdeel Royal Navy
Dienstjaren 1891 – 1943
Rang Admiral of the Fleet
Eenheid HMS Britannia
HMS Royal Sovereign
HMS Undaunted
HMS Calypso
HMS Magnificent
HMS Vernon
HMS Grafton
HMS King Edward VII
HMS Queen
HMS Opossum
Bevel HMS Colossus
HMS Repulse
Slagkruiser Squadron
Mediterranean Fleet
First Sea Lord
Slagen/oorlogen Eerste Wereldoorlog

Arabisch-Palestijnse opstand


Tweede Wereldoorlog

Onderscheidingen Zie decoraties

Biografie bewerken

In 1891 trad Pound als cadet toe tot de Royal Navy. Zijn ster rees snel: in 1916 werd hij benoemd tot kapitein en kreeg hij het bevel over het slagschip HMS Colossus. Hij was betrokken bij de Zeeslag bij Jutland en liet twee Duitse kruisers tot zinken brengen, versloeg twee torpedojagers en wist vijf torpedo’s te ontwijken.

Pound werd na de Eerste Wereldoorlog gestationeerd bij de marineplanning en werd in 1922 benoemd tot directeur van de planningsdivisie. In de latere jaren twintig toen Roger Keyes de opperbevelhebber was van de Mediterranean Fleet werd Pound zijn stafchef. Daarna werd hij benoemd tot opperbevelhebber van de Mediterranean Fleet, en functie die hij vervulde van van 1936 tot 1939.

Op 31 juli 1939 werd Sir Dudley Pound benoemd tot First Sea Lord. Zijn gezondheid was twijfelachtig, maar ook andere ervaren admiraals hadden een minder goede gezondheid. Een marine-arts was op de hoogte van Pounds beginnende hersentumor, maar gaf deze informatie niet door aan de Admiraliteit. Pound had ook last van heupdegeneratie, waardoor hij slecht sliep en indommelde tijdens vergaderingen.[2]

De meningen over Pound in die tijd zijn verdeeld. Zijn medewerkers op de Admiraliteit vonden het gemakkelijk om met hem te werken. Maar admiraal en kapiteins op zee beschuldigden hem van "sturen vanaf de achterbank” en andere fouten. Ook kwam het tot fikse botsingen met admiraal John Tovey, de bevelhebber van de Home Fleet.[3] Winston Churchill, met wie Pound vanaf september 1939 samenwerkte, vond hem gemakkelijk te domineren. Hij wordt echter beschreven als een “sluwe oude das” die zijn toevlucht nam tot bedrog om Churchills idee, vroeg in de oorlog de oorlogsvloot naar de Oostzee te zenden, te frustreren.[4]

Misschien wel de grootse prestatie van Pound was zijn succesvolle campagne tegen de Duitse U-boten om de Slag om de Atlantische Oceaan (1939-1945) te winnen. Zijn meest bekritiseerde beslissing was zijn bevel het Arctische konvooi PQ-17 te verspreiden vanwege het bericht, dat het Duitse slagschip Tirpitz in aantocht was, wat later onjuist bleek te zijn. Daarop werden 25 van de uit 35 vrachtschepen bestaande konvooi door de Duitsers tot zinken gebracht. 153 zeelui vonden hierbij de dood.

In juli 1943 overleed de vrouw van Pound. Deze keer was het duidelijk dat zijn gezondheid tanende was, en na twee beroertes diende hij op 5 oktober 1943 zijn ontslag in. Pound werd op 3 september 1943 benoemd in de Order of Merit. Hij stierf op 21 oktober 1943. Na een dienst in Westminster Abbey werden zijn as en die van zijn vrouw uitgestrooid boven zee.

Militaire loopbaan bewerken

Decoraties bewerken