Dissacus
Dissacus is een geslacht van uitgestorven carnivore hoefdieren uit de familie Mesonychidae van de Mesonychia. Dit dier had het formaat van een jakhals tot grijze wolf en was in het Paleoceen en Vroeg-Eoceen wijdverspreid over het Noordelijk Halfrond met meerdere soorten.[1]
| Dissacus Status: Uitgestorven Fossiel voorkomen: Maastrichtien-Ypresien (~ 66 - 50 Ma) | |||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||||||
| Fossiele schedel van Dissacus zanabazari | |||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||
| |||||||||||
| Geslacht | |||||||||||
| Dissacus | |||||||||||
| Soorten | |||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons
| |||||||||||
| |||||||||||
Fossiele vondsten bewerken
Noord-Amerika bewerken
Dissacus verscheen in het Laat-Torrejonian in Noord-Amerika en verving de triisodonten als belangrijkste roofzoogdieren. In Noord-Amerika overleefden enkele soorten tot in het Vroeg-Wasatchian. Fossielen zijn gevonden op diverse locaties in de Rocky Mountains, zoals het San Juan-bekken en het Bighorn-bekken.
Azië bewerken
Enkele soorten zijn bekend uit China en Mongolië. Fossielen van D. serratus zijn gevonden in de Nomogen-formatie in de Chinese regio Binnen-Mongolië en dateren uit de Asian Land Mammal Ages Gashatan en Bumbaian, wat betekent dat deze soort zowel in het Laat-Paleoceen als Vroeg-Eoceen voorkwam.[2] In de Naran Bulak-formatie in Mongolië zijn fossielen van D. zanabazari uit het Bumbaian gevonden.[3]
Europa bewerken
D. europaeus uit de fossielenvindplaats van Cernay-lès-Reims is de enige bekende mesonychide uit het Paleoceen van Europa. Dissacus verscheen ongeveer 57 tot 58 miljoen jaar geleden in Europa en bereikte het continent waarschijnlijk vanuit Noord-Amerika over arctische landbruggen. D. europaeus overleefde tot in het Vroeg-Eoceen en is uit deze periode onder meer bekend uit Erquelinnes.[4]
Ongeveer 55 miljoen jaar geleden verdreef Pachyaena Dissacus uit het noordwesten van het continent. Het geslacht overleefde echter in het zuidwesten met enkele soorten van vergelijkbaar formaat als D. europaeus. Na het uitsterven van Pachyaena 52 miljoen jaar geleden breidde D. raslanloubatieri zijn verspreidingsgebied noordwaarts uit. In het Laat-Ypresien leefden in Europa de grote soorten D. blayaci en D. progressus met een geschat gewicht van respectievelijk 43 en 61 kg.[5]
Bronnen, noten en/of referenties
|